Είναι μια μοναδική συνάντηση μεταξύ τριών «ιερών τεράτων» του καλλιτεχνικού στερεώματος. Ο οραματιστής χορογράφος Μορίς Μπεζάρ φέρνει στη σκηνή του Μεγάρου τη μουσική του ιδιοφυούς Φρέντι Μέρκιουρι και των αξεπέραστων Queen, μαζί με τα εμβληματικά κοστούμια του θρυλικού σχεδιαστή μόδας Τζιάνι Βερσάτσε.
Η παράσταση «Ballet for Life», που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε από τις 23 έως τις 26 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του ρεπερτορίου των Μπαλέτων Μπεζάρ. Είναι, δε, η πρώτη φορά που ένα μπαλέτο συνδυάζει την glam rock με μερικά από τα πιο γνωστά κομμάτια του Μότσαρτ – τα οποία βεβαίως ταιριάζουν απόλυτα ενισχύοντας τη δυναμική του μπαλέτου.
Ο Μορίς Μπεζάρ (1927-2007) «άνοιξε» τον χορό στο ευρύ κοινό, το έκανε να τον αντιμετωπίσει σαν κατεξοχήν κομμάτι της ψυχαγωγίας των πολιτών, για να τον αναδείξει σε τέχνη του εικοστού αιώνα. Πληθωρικός, πολυδιάστατος δημιουργός, με περισσότερα από 250 μπαλέτα σε μισό αιώνα, αγάπησε τον χορευτή και τον αναγνώριζε ως «πηγή έμπνευσης και συν-δημιουργό».
Σταδιακά, ήδη από τη δεκαετία του ’60 είχε καταφέρει να αναδείξει εκ νέου τον χορό σε λαϊκό θέαμα, ενώ, χωρίς να απορρίπτει το κλασικό, επέλεγε πάντοτε θέματα και συνεργασίες μακριά από συμβατικές λύσεις και παρωχημένα σύμβολα. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τη συγκεκριμένη παράσταση. Στο επίκεντρο του έργου βρίσκεται η απώλεια δύο θρυλικών ερμηνευτών, του Φρέντι Μέρκιουρι και του χορευτή Χόρχε Ντον.
Σκηνές από το «Ballet for Life»
Εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο του frontman των Queen, του αξεπέραστου «I want to break free» Φρέντι, το «Ballet for Life» του Béjart Ballet Lausanne μεταφράζεται σε ωδή-φόρο τιμής στους καλλιτέχνες που πέθαναν πολύ νέοι.Τα κοστούμια, που σχεδίασε ο αείμνηστος Τζιάνι Βερσάτσε, κάνουν τους χορευτές -άντρες και γυναίκες- να δείχνουν υπέροχοι. Και πιο glam από ποτέ. Όσο για το βασικό θέμα της χορογραφίας είναι η νεότητα και η ελπίδα που περιφρονούν τον θάνατο, ενώ η ακολουθία των ελαφρώς σουρεαλιστικών παρεμβολών είναι σχεδιασμένη για να «αντανακλά» την ενέργεια και τους στίχους των τραγουδιών.
Επιπροσθέτως, μεταφέρει μία σειρά εναλλασσόμενων συναισθημάτων, όπως αγάπη, φόβος, αγωνία, ελπίδα, χιούμορ. Και ο πόνος της απώλειας είναι εδώ. Φυσικά, όλα τα παραπάνω μπορούν να συσχετιστούν πολύ εύκολα με τον καθένα από εμάς: «Η Τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς»…
