Υπήρξε βαθιά προφητικός σε σχέση με την εξέλιξη της τέχνης, ενώ χρησιμοποιώντας πρωτοποριακές πρακτικές κατάφερε να ανανεώσει και να αναδείξει τη γλυπτική γλώσσα. Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά φιλοδοξεί να αναδείξει η έκθεση-ρετροσπεκτίβα για τον γλύπτη Θόδωρο (1931-2018) του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, σε μια πρώτη προσπάθεια παρουσίασης και επανεκτίμησης του ούτως ή άλλως εξαιρετικού έργου του.
Στο πλαίσιο αυτό και με τίτλο «Θόδωρος, γλύπτης, Αντί Αναδρομικής» η έκθεση -η οποία θα εγκαινιαστεί στις 8/2 σε επιμέλεια Σταμάτη Σχιζάκη- επιχειρεί να παρουσιάσει τις σημαντικότερες στιγμές του έργου αλλά και τη συνολική πορεία ενός σύγχρονου δημιουργού, που με τα λόγια και τις πράξεις του άφησε ένα έντονο αποτύπωμα στη γλυπτική στην Ελλάδα. Τα πρώτα υλικά του ήταν το ατσάλι και ο μπρούντζος, ενώ με την πάροδο του χρόνου προστέθηκαν το σίδερο, η πέτρα, το μάρμαρο, το γυαλί, ακόμη και το νερό, η φωτιά και η άμμος.
Πάντως, κοινός παρονομαστής σε όλη τη δραστηριότητα του Θόδωρου υπήρξε ο κοινωνικός και πολιτικός ρόλος του καλλιτέχνη. Αντλώντας λοιπόν έμπνευση από την ίδια την εκθεσιακή πρακτική του Θόδωρου, όπως και από τα κριτικά σχόλιά του πάνω στη λειτουργία των θεσμών, ο σχεδιασμός της έκθεσης επιδιώκει να αναδείξει τα όρια και τις δυνατότητες μιας μουσειακής αναδρομικής έκθεσης.
Προκειμένου μάλιστα να δοθεί μία άλλη διάσταση στον προσωποκεντρικό και παρελθοντικό χαρακτήρα μιας αναδρομικής παρουσίασης, μαζί με τα έργα του Θόδωρου εκτίθενται και έργα σύγχρονων καλλιτεχνών που έχουν συνδιαλλαγεί με αντίστοιχους διαχρονικούς προβληματισμούς. Συγκεκριμένα, πρόκειται για έργα των Νίκου Αρβανίτη, Πάκυς Βλασσοπούλου, Ίριδας και Λήδας Λυκουριώτη, Κώστα Μπασάνου και Γιάννη Παπαδόπουλου. Η συγκεκριμένη έκθεση εντάσσεται στο πρόγραμμα παρουσιάσεων της ανεκτίμητης αξίας συλλογής του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Εφημερίδα Απογευματινή
