Ήταν ο «Ντάμπλντορ» του «Χάρι Πότερ». Ο «Επιθεωρητής Μεγκρέ». Και ένας σερ – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Με αρχοντική φυσιογνωμία και καθαρότητα στο βλέμμα, που αμέσως τον καθιστούσε συμπαθή.
Τώρα, επτά χρόνια περίπου μετά τον χαμό του επιστήθιου φίλου του, του αξέχαστου, επίσης, Άλαν Ρίκμαν, ταξιδεύει στους ουρανούς για να τον συναντήσει. Ο τεράστιος ρολίστας, Σερ Μάικλ Γκάμπον, λίγο πριν από τα 83α γενέθλιά του, που θα συμπλήρωνε στις 19 Οκτωβρίου, ύστερα από έξι δεκαετίες που υπηρέτησε ασταμάτητα θέατρο και κινηματογράφο, έφυγε από τη ζωή.
Ο Μάικλ Γκάμπον στον ρόλο του «Ντάμπλντορ» στις ταινίες του «Χάρι Πότερ»
Ο διάσημος Βρετανός που γεννήθηκε στην Ιρλανδία διακρίθηκε ως θεατράνθρωπος από τα πρώιμα χρόνια της καριέρας του. Και ουδέποτε κανείς αμφισβήτησε την υποκριτική του δεινότητα, την πειθώ με την οποία απέδιδε όποιον ήρωα και αν καλούνταν να ενσαρκώσει. Toν βραβευμένο με τέσσερα Bafta και τρία Olivier «Ντάμπλντορ» τον νίκησε η πνευμονία, με την οποία έδινε μάχη εδώ και καιρό. Η δημοσιογράφος Κλερ Ντομπς έκανε την αποκάλυψη, έχοντας εξασφαλίσει δηλώσεις της συζύγου και των παιδιών του εκλιπόντος: «Είμαστε συντετριμμένοι που ανακοινώνουμε την απώλεια του Σερ Μάικλ Γκάμπον. “Αγαπημένος σύζυγος και πατέρας, ο Μάικλ πέθανε ειρηνικά στο νοσοκομείο με τη σύζυγό του Αν και τον γιο του Φέργκους στο κρεβάτι του, έπειτα από μια κρίση πνευμονίας”, μεταφέρει η οικογένειά του. Ήταν 82 ετών. Και πρόσθεσαν: “Ζητάμε να σεβαστείτε την ιδιωτικότητά μας αυτή τη δύσκολη στιγμή. Σας ευχαριστούμε για τα μηνύματα υποστήριξης και αγάπης σας”», είπε.
Το βάπτισμα του πυρός το πήρε στο Royal National Theatre, ενώ ντεμπουτάρισε στο θέατρο παίζοντας σε παραγωγή του «Οθέλλου». Ήταν στο Gates Theatre του Δουβλίνου το 1962. Από τότε, το μέλλον του ήταν προδιαγεγραμμένο. Ήταν βέβαιος πως μόνο ηθοποιός θα μπορούσε να γίνει. Αυτό τον ολοκλήρωνε. Μερικές από τις πιο γνωστές του εμφανίσεις ήταν στις βρετανικές σειρές «The Singing Detective» και «Maigret» του BBC, στον ρόλο του θρυλικού Ζιλ Μεγκρέ, όπως αναφέραμε στο lead. Πρωταγωνίστησε ακόμη στα «Λόγος του βασιλιά», «Paddington», «Victoria & Abdul» κ.ά. Και πάντα μας κέρδιζε. Είτε με μια ατάκα είτε με ολόκληρο μονόλογο. Είτε με το βλέμμα του. Μόνο.
