Η ουρά είχε ξεκινήσει μισή ώρα πριν να «χτίζεται» στο θερινό σινεμά «Αίγλη» μέσα στο Ζάππειο. Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως ένα δικαστικό θρίλερ θα μπορούσε να έχει τόσο φανατικό κοινό. Είναι από τις φορές όμως που η κριτική διαδίδεται από στόμα σε στόμα και κάπως έτσι βρέθηκα στην τρίτη σειρά -αφού δεν υπήρχε τίποτα πιο πίσω- να παρακολουθώ, χωρίς να κοιτάξω ούτε στιγμή την οθόνη του κινητού, το φιλμ «Ανατομία μιας πτώσης». Δεν είναι τυχαίο πως η συγκεκριμένη ταινία βραβεύτηκε πέρυσι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Το τοπίο, το σενάριο, το στοιχείο της ανατροπής, οι ερμηνείες ηθοποιών που δεν σου είναι οικείοι, μαζί με το φθινοπωρινό αεράκι, αποτέλεσαν τη συνταγή για μια έξοδο που δύσκολα ξεχνάς.
Σκεφτείτε 150 λεπτά να ξεχνάς ό,τι συμβαίνει στη ζωή σου και να επιχειρείς να λύσεις το μυστήριο. Πώς σκοτώθηκε τελικά ο Γάλλος σύζυγος της πετυχημένης Γερμανίδας συγγραφέως που μεγαλώνει τον 11χρονο Ντάνιελ, ο οποίος αντιμετωπίζει πρόβλημα με την όρασή του; Εδώ δεν είναι Χόλιγουντ. Το οικογενειακό σαλέ θα παραμείνει παγωμένο και απομονωμένο. Και αυτό δεν είναι σπόιλερ. Η πτώση, οι υποψίες, οι κατηγορίες, τα μυστικά. Μέχρι το τέλος της προβολής, όλοι οι θεατές, ακόμη και όταν έπεσαν οι τίτλοι, περιμέναμε κάτι. Κάτι ακόμη. Κάτι που έχουμε συνηθίσει να διεκδικούμε τώρα που είμαστε όλοι δικαστές και κατήγοροι μαζί. Στην «Ανατομία μιας πτώσης» της Ζιστίν Τριέ, ένοχοι είμαστε όλοι. Για τα 150 λεπτά πριν από την… πτώση.
