Ο θεατρικός κριτικός που έγραψε τα «Χίλια μύρια κύματα»

"Έφυγε" στα 87 ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, δεινός μεταφραστής του αρχαίου δράματος, οξυδερκής δοκιμιογράφος και ταλαντούχος στιχουργός (με το ψευδώνυμο Κ.Χ. Μύρης)
18:49 - 9 Δεκέμβριος 2024

Έφυγε από τη ζωή στα 87 του ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο πλέον αναγνωρισμένος θεατρικός κριτικός των τελευταίων 50 χρόνων αλλά και δεινός μεταφραστής, οξυδερκής δοκιμιογράφος και ταλαντούχος στιχουργός (με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης) – έγραψε τους στίχους σημαντικών τραγουδιών, όπως το αριστουργηματικό «Χίλια μύρια κύματα», το περίφημο «Καφενείον “Η Ελλάς”», και τα δύο σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου. Γεννήθηκε στη Λαμία στις 17/9/1937, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών κι εργάστηκε στην εκπαίδευση για 35 χρόνια, από το 1964 ως το 1999. Το 1978 ανέλαβε την επιμέλεια του βιβλίου «Δραματική ποίηση», που αποτέλεσε επί 25 χρόνια διδακτέα ύλη στα ελληνικά γυμνάσια. Από το 2003 διετέλεσε πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικού Μουσείου.

Όσο για τις διακρίσεις του, το 2008 τού απονεμήθηκε το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, ενώ το 2006 το Πανεπιστήμιο Αθηνών τον αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορά του. Το 1986, για το έργο του «Τα μετά το θέατρο», έλαβε το 1ο Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου και το 1999, για το «Από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπέρτολτ Μπρεχτ», μεταξύ άλλων, βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.

Ποιά ήταν η συμβολή του στο θέατρο 

Η συμβολή του στην τέχνη του θεάτρου επεκτάθηκε στη μετάφραση του αρχαίου δράματος: Μετέφρασε υποδειγματικά 31 από 44 συνολικά διασωθέντα έργα των αρχαίων τραγικών. Κατεξοχήν άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών, παρεμβατικός, άφησε έργο-παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Άλλωστε, όλες του οι δραστηριότητες -είτε επρόκειτο για κείμενα θεατρικής και κοινωνικής κριτικής είτε για δοκίμια είτε για ποίηση είτε για τη μετάφραση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας- είχαν έναν κοινό παρονομαστή: την εις βάθος διερεύνηση και την ευαισθησία. Για όλα τα παραπάνω μπορούμε να μιλάμε για τέλος εποχής για το ελληνικό θέατρο. Χωρίς έναν από τους «στυλοβάτες» του – με τον ολοδικό του τρόπο.