O Νικόλαος Νιάρχος έχει μάθει να ζει με τους δικούς του όρους. Ο διάσημος κληρονόμος, που διατηρεί σταθερή συνεργασία ως δημοσιογράφος με το περιοδικό «New Yorker», είχε συλληφθεί στο Κονγκό γιατί προσέγγισε ένοπλες οργανώσεις και είναι μάλλον ο επαναστάτης της οικογένειας, δεν κρύβει σήμερα τη σχέση του με την Ιταλίδα ζωγράφο Μαλού Ντάλα Πίκολα.
Δεν είναι εύκολο να σε αναγνωρίζουν παντού ως εγγονό του Σταύρου Νιάρχου, να συστήνεσαι ως γιος της Δάφνης Γκίνες και του Σπύρου Νιάρχου. Ο ίδιος απολαμβάνει περισσότερο την έρευνα και του αρέσει να ταξιδεύει. Και εκείνη χαίρεται να ξεσπά δημιουργικά μέσα από τη ζωγραφική.
Αν μπορούμε να καταλάβουμε πώς περνάει το ζευγάρι μαζί, θα δούμε μέσα από κοινές φωτογραφίες και αναρτήσεις ότι ο Νικόλαος Νιάρχος και η Μαλού Ντάλα Πίκολα περνούν αρκετό χρόνο μαζί στο Παρίσι, πηγαίνουν μαζί σε εκθέσεις και έχουν φτάσει μέχρι τη Λακωνία.
Θα τους δούμε να αγκαλιάζονται, να φοράνε κοστούμια, να πειραματίζονται. Η ίδια λέει ότι εμπνέεται από τη φύση, τη λογοτεχνία και τα ταξίδια. Είναι αυθόρμητη και ως γνήσια Ιταλίδα διαφημίζει με κάθε τρόπο την ιταλική κουζίνα.
Στην ιστοσελίδα της Μαλού Ντάλα Πίκολα θα μάθουμε ότι γεννήθηκε στη Ρώμη, άρχισε να ζωγραφίζει στη Μόσχα, εκεί όπου πέρασε επτά χρόνια της ζωής της. Συνέχισε τις σπουδές της στο φημισμένο Central Saint Martins στο Λονδίνο, όπως και στο Atelier de Sèvres και στο ESAG Penninghen στο Παρίσι.
Της αρέσει να διερευνά αντιφατικά θέματα όπως η γονιμότητα και η έκτρωση, ο κύκλος της ζωής, η μνήμη και η λήθη, η ευθραυστότητα και η βία μέσα από τη ζωγραφική, το σχέδιο, εγκαταστάσεις και περφόρμανς. Το 2019 συνεργάστηκε με επιστήμονες για τη δημιουργία νοητικών χαρτών προκειμένου να αντιμετωπίσει συναισθηματικά ζητήματα. Έχει βάλει την υπογραφή της και σε έναν βοτανικό κήπο σαν κρυσταλλωμένες αναμνήσεις.
Πέρυσι η σύντροφος του Νικόλαου Νιάρχου παρουσίασε τη δουλειά της στην γκαλερί Timothy Taylor στη Νέα Υόρκη και στην Perrotin στο Παρίσι. Και ο διάσημος κληρονόμος; To τελευταίο του άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος της 1ης Ιουλίου στο εβδομαδιαίο περιοδικό «New Yorker» με τίτλο «Παράλληλη πολιτική».
