Αποκαλείται από τον διεθνή Τύπο -όχι τυχαία- «Nατ Κινγκ Κόουλ του 21ου αιώνα». Πρόκειται για ένα «έμφυτο ταλέντο», όπως γράφεται εδώ και δεκαετίες στο «Billboard» αλλά και στους «New York Times» – η δημοφιλέστατη εφημερίδα αποθεώνει συστηματικά ό,τι κι αν κάνει. Και τώρα έρχεται στην Ελλάδα. Για να τιμήσει το πολυπληθές κοινό του και να γιορτάσει μαζί μας -στις 30/4- την Παγκόσμια Ημέρα Τζαζ. Ο Άλαν Χάρις, από τις 26-30 Απριλίου, «προσγειώνεται» με την έξοχη μπάντα του στο Μετς και στο «Half Note Jazz Club». Στην «Απογευματινή» μιλάει για τα πρώτα του ερεθίσματα, για τη φιλία του με τον αείμνηστο Τόνι Μπένετ, για την αγάπη του στα ζώα. Και για την (υπέροχη) τέχνη του.
Ποια είναι η αφετηρία του τεράστιου ταξιδιού σας στην τζαζ;
Η μουσική σε όλες τις μορφές ήταν συνεχής στο σπίτι μου από παιδί, καθώς μεγάλωνα στη Νέα Υόρκη. Η μητέρα μου ήταν κλασική πιανίστρια και η αδελφή της -η θεία μου- πολλά υποσχόμενη τραγουδίστρια της όπερας, που τελικά στράφηκε στην τζαζ και τα μπλουζ. Με εξέθεταν από πιτσιρίκι σε διάφορα μουσικά ερεθίσματα, πηγαίνοντάς με σε παραστάσεις όπου εμφανίζονταν μεγαθήρια, όπως ο Ντιουκ Έλινγκτον. Δεν πήρα ακριβώς την απόφαση να γίνω καλλιτέχνης της τζαζ – φαίνεται ότι ήταν γραμμένο στα άστρα για μένα. Ήταν -θεωρώ- το πεπρωμένο μου.
Οι κορυφαίες σας στιγμές; Σας αποκαλούν «Νατ Κινγκ Κόουλ του 21ου αιώνα». Έχετε κάνει και αφιερώματα σε εκείνον σε lives σας.
Σαφώς νιώθω πολύ περήφανος. Αλλά με «σημάδεψε» η συνάντηση και η φιλία μου με τον αείμνηστο Τόνι Μπένετ! Όχι απλώς ενίσχυσε τη σκηνική μου ικανότητα ως τραγουδιστή, αλλά εδραίωσε την επιλογή που έκανα να ακολουθήσω το δικό μου μουσικό μονοπάτι. Θα ήθελα να σας πω και ότι συνδέω την αγάπη μου για τη μουσική με την αγάπη μου για τα σκυλιά και τα άλογα! Παραδόξως, φαίνεται να φέρνουν ενδιαφέρουσες και διά βίου σχέσεις στην επιφάνεια: ανεξάρτητα από το πού μπορεί να παίζω στον κόσμο, τα πρόσωπα με τα οποία συνεργάζομαι σχεδόν πάντα μοιράζονται μαζί μου τόσο την αγάπη μου για τα ζώα όσο και για τη μουσική.
Η σχέση μεταξύ μουσικής και ποίησης (Μάγια Αγγέλου, Σαίξπηρ, Μπομπ Κάουφμαν και άλλοι) γίνεται όλο και πιο εμπνευστική. Σε ποιο βαθμό η μουσική σχετίζεται με την ποίηση και πώς βλέπετε εσείς ο ίδιος αυτή τη σχέση στο τρέχον έργο σας;
Επιλέγω μελωδίες που ντύνουν ιδανικά τον γραπτό λόγο – την ιστορία που μπορούν να πουν μέσω των στίχων. Τα περισσότερα όμως από τα τραγούδια που ερμηνεύω, είτε είμαι εγώ ο συνθέτης είτε είναι γραμμένα από άλλους, θα μπορούσαν εύκολα να διαβαστούν ως σονέτο ή ποίημα, αν δεν υπήρχε η μουσική δίπλα τους.
Τι απολαμβάνετε περισσότερο στο να τραγουδάτε τζαζ και τι θα προτιμούσατε να κάνει κάποιος άλλος για εσάς;
Η λέξη «απολαμβάνω» είναι τόσο μέτρια όταν περιγράφει το πώς αισθάνομαι ως τραγουδιστής της τζαζ. Μπορώ να πω ότι είναι μια ζωτική δύναμη που συνεχίζει να με διαπερνάει και να μοιράζει τα δώρα της φιλίας, της γνώσης και, μην ακουστεί πολύ κοινότοπο, της αγάπης. Όσον αφορά το αν κάποιος θα μπορούσε να κάνει περισσότερα αντί εμού, είμαι περισσότερο από ικανοποιημένος που οι ακροατές μου είναι πάντα δεκτικοί στις ιστορίες, τις περιπέτειες και τα μονοπάτια στα οποία τους οδηγώ όταν παίζω γι’ αυτούς.
Αν κάποιος διστάζει να δει την παράστασή σας, τι θα του λέγατε;
Μια πρώτη σκέψη είναι να του έλεγα να μείνει σπίτι του, γιατί δεν είμαι εδώ για να κάνω οντισιόν για την έγκριση κανενός. Αλλά αυτό που τελικά θα του συνιστούσα θα ήταν να έρθει και να ζήσει μαζί μου τις στιγμές εκείνες που -ελπίζω-, μέσω των δικών μου εμπειριών, να αντανακλούν και τις δικές του. Μοιράζομαι την τέχνη μου μαζί σας, μοιραστείτε μαζί μου τον χρόνο σας.
