Λίγες μέρες προτού εμφανιστεί στο Μετς για αφιερωματικά lives στα θρυλικά «Σκαθάρια», ο δημοφιλής, πολυσχιδής καλλιτέχνης Δώρος Δημοσθένους κάνει flashblack, μιλώντας εφ’ όλης της ύλης στην «Α».
Δρομολογείτε tribute-ωδή στα τραγούδια των Beatles από την ερχόμενη Παρασκευή 15/3 έως τις 17/3. Και είναι γεγονός πως έχετε προϊστορία με τα «Σκαθάρια». Τι καινούργιο να περιμένουμε και πώς ξεκίνησε η λατρεία με τους Beatles;
Το 1995, που συνεργαζόμουν με την Ορχήστρα των Χρωμάτων του Μάνου Χατζιδάκι, μου έγινε πρόταση για να ερμηνεύσω τα τραγούδια των Beatles με κλασική ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη. Τις ενορχηστρώσεις υπέγραφε ο σπουδαίος συνθέτης Νίκος Πλατύραχος. Μεταξύ 1995-2015 είχαμε πάρα πολλές συναυλίες. Ένα από τα όνειρά μου είχε πραγματοποιηθεί: να τραγουδάω με μια κλασική ορχήστρα τα τραγούδια του αγαπημένου μου συγκροτήματος. Tώρα, στο «Half Note Jazz Club» θα ακουστούν τα κομμάτια τους, όπως τα έχω πρωτακούσει, στην αυθεντική, την original μορφή τους, με πολλά φωνητικά, με κέφι και φρεσκάδα. Ακριβώς όπως πρωτοτραγουδήθηκαν.
Εσείς πώς μυηθήκατε στο τραγούδι και τη μουσική, γενικότερα;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η μουσική μού ασκούσε κάποια μαγική έλξη. Ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα στο σπίτι και με τις παρέες πάντα τραγουδούσε. Στο κουρείο του παππού μου, πάλι, υπήρχε ένα κασετόφωνο που έπαιζε όλη την γκάμα του ελληνικού τραγουδιού. Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση ήταν όταν στη μαυρόασπρη τηλεόραση είδα την ορχήστρα του Θεοδωράκη να παίζει και να διευθύνει ο ίδιος. Τότε ένιωσα το μεγαλείο εικόνας και ήχου και άρχισα και εγώ να τραγουδάω και παράλληλα να διευθύνω. Ήταν η στιγμή που αντιλήφθηκα ότι αυτό θέλω να κάνω: να ασχοληθώ με τη μουσική.
Ανταποκρίνεστε στις απαιτήσεις της δουλειάς με συνέπεια πολλά πολλά χρόνια. Πώς είναι ένα τυπικό σας 24ωρο;
Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ πλέον να οργανώνω τη ζωή μου. Υπήρξα επί μακρόν αρκετά «σκορπισμένος». Ζούσα τη νύχτα έντονα κι έχανα τη μέρα. Ό,τι έκανα το έκανα με σχετική ευκολία. Τώρα νιώθω τον χρόνο να τρέχει. Επομένως, βάζω μια σχετική τάξη, όσο μπορώ. Το τυπικό 24ωρό μου τώρα: δεν βγαίνω συχνά, δεν πίνω αλκοόλ, κάποιες μέρες κοιμάμαι νωρίτερα από παλιά. Ξυπνάω, βλέπω τα e-mails μου και μετά μελετάω λίγο ό,τι έχει προτεραιότητα και είναι χρονικά πιο κοντινό σε επαγγελματική υποχρέωση.
Έχετε μία εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία στο τραγούδι. Ποια υπήρξε, μέχρι τώρα, η πιο ευτυχισμένη στιγμή της σταδιοδρομίας σας; Και ποια ενδεχομένως η μεγαλύτερη απογοήτευσή σας;
Η πιο ευτυχισμένη στιγμή ήταν όταν τραγούδησα πρώτη φορά σε θέατρο μεγάλο με κοινό! Η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου ήταν όταν είχα ατύχημα, με συνέπεια να τραυματίσω τα δάχτυλα του ενός χεριού και να μην μπορώ να ξαναπαίξω κανονικά κιθάρα.
Τι απολαμβάνετε περισσότερο ως ερμηνευτής και τι θα προτιμούσατε να κάνει κάποιος άλλος για εσάς;
Απολαμβάνω τις στιγμές που ένα μουσικό πρότζεκτ μου παίρνει σάρκα και οστά και υπάρχει αισθητική ταύτιση μουσικών και ερμηνευτή και μετά με το κοινό. Έχει ένα μεγαλείο αυτή η συναισθηματική συνύπαρξη. Αυτό που θα προτιμούσα να κάνει κάποιος άλλος για εμένα είναι τα διαδικαστικά.
Ποιες ερωτήσεις, που σας κάνουν, δεν θα θέλατε να χρειαστεί να απαντήσετε;
Για όλα μπορώ να απαντήσω εκτός από τις πολύ αδιάκριτες ερωτήσεις, που μου φαίνονται «αντιαισθητικές».
Τέλος, τι συμβουλή θα δίνατε στον νεαρό Δώρο που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα στη μουσική και το τραγούδι;
Να είναι πιο οργανωμένος, λιγότερο παρορμητικός, να ακολουθεί μια ροή των πραγμάτων βάζοντας πάντα τον πήχυ ψηλά, αλλά όχι στο πιο ιδανικό σημείο, γιατί υπάρχει πιθανότητα το ιδανικό να μην υπάρξει ποτέ. Να ασχολείται με την αυτοβελτίωσή του σε όλα τα επίπεδα.
