Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του ελληνικού θεάτρου. Έδωσε μάλιστα τα φώτα του τόσο στους εγχώριους συναδέλφους του όσο και στους εκτός Ελλάδας δημιουργούς. Ο σπουδαίος Σταύρος Ντουφεξής, που έφυγε από τη ζωή στα 91 του χρόνια, άφησε πίσω του περισσότερες από ογδόντα παραστάσεις σε κρατικές σκηνές στη Γερμανία, ενώ διασκεύασε και μετέφρασε έργα του αρχαίου δράματος, όπως επίσης και εμβληματικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου.
Γεννημένος στο Ναύπλιο το 1933, αρχικά στράφηκε στην επιστήμη. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, αλλά γρήγορα τον κέρδισαν τα καλλιτεχνικά. Έτσι, από την Αθήνα, βρέθηκε να σπουδάζει υποκριτική στo «Μαξ Ράινχαρντ» στη Βιέννη. Συνέχισε σπουδάζοντας θεατρολογία και ιστορία της τέχνης στο Βερολίνο. Μαθήτευσε κι εργάστηκε στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ (Berliner Ensemble) του Μπρεχτ στο Βερολίνο, στην Όπερα Κωμωδίας, όπως και κοντά στη Γερμανίδα κορυφαία χορογράφο του μοντερνισμού Μέρι Βίγκμαν, αλλά και στον Αυστριακό σκηνοθέτη Βάλτερ Φελζενστάιν. Διετέλεσε και διευθυντής στο Δημοτικό Θέατρο του Μπίλεφελντ.
Μετά από χρόνια παραμονής στο εξωτερικό, αποφάσισε -με τη μεταπολίτευση- το 1974, να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη. Και μεταλαμπάδευσε το πάθος του στις νεότερες γενιές, σκηνοθετώντας κλασικά έργα όπως τους «Ιππής» και τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και «Το ημέρωμα της στρίγκλας» και «Όπως σας αρέσει» του Σαίξπηρ, το «Λεόντιος και Λένα» του Μπίχνερ. Στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σκηνοθέτησε τα έργα «Άγιος πρίγκιπας» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη και «Τρικυμία» και για την ΕΡΤ, τα επίσης χαρακτηριστικά έργα του κλασικού ρεπερτορίου «Δεσποινίς Τζούλια» και «Η κωμωδία των παρεξηγήσεων». Είχε συνεργαστεί και με την Εθνική Λυρική Σκηνή.
Αν θέλουμε να απομονώσουμε ένα στοιχείο που χαρακτήριζε τις δουλειές του, θα επικεντρωθούμε στο ότι τον ενδιέφερε πάντα ο ρυθμός και η κίνηση πάνω στη σκηνή. Συνεργάστηκε με μουσικούς, χορογράφους και μίμους. Υπήρξε δε βαθύς γνώστης του μπρεχτικού θεάτρου, αποκωδικοποιώντας όπως λίγοι την «τεχνική» της μπρεχτικής δραματουργίας, ως ένας δημιουργός που υποστήριξε κι ανέδειξε τη θεατρική αξία και την αντοχή (στον χρόνο και στο χειροκρότημα) του συγκεκριμένου είδους θεάτρου. Όσο για την προσωπική του ζωή, ήταν παντρεμένος με τη θεατρολόγο και κριτικό Άννυ Κολτσιδοπούλου.