Όποιος είχε την τύχη να δει ζωντανά τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού σίγουρα θα τον θυμάται να πετάει. Και τώρα πρόσφατα, που παρουσιάστηκε στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη το βιβλίο με τίτλο «Νουρέγιεφ. Χορεύοντας στη σκιά της Ακρόπολης», με την υπογραφή του συλλέκτη Δημήτρη Τσίτουρα, για τον μύθο του μπαλέτου και τη σχέση του με την Ελλάδα, είναι σαν να τον βλέπουμε ξανά ζωντανό. Σαν να ακούμε τη μουσική που τον ενέπνεε, να θαυμάζουμε τη χορογραφία και την ερμηνεία του.
Έχουν περάσει 30 χρόνια ακριβώς από τον θάνατό του. Και 60 από την πρώτη του εμφάνιση στο Ηρώδειο. Θα πρέπει να ξεφυλλίσουμε 348 σελίδες σε ένα πολυτελές δίγλωσσο λεύκωμα -όπως ακριβώς αξίζει σε έναν τόσο σπουδαίο χορευτή και χορογράφο- για να ανακαλύψουμε συναισθήματα και ανάσες, αδημοσίευτες φωτογραφίες, αλλά και σκίτσα της Έλλης Σολομωνίδη-Μπαλάνου, που είχε φιλοτεχνήσει κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, να ακολουθήσουμε το ταξίδι από τη γενέτειρά του, στο Κίροφ και μετά στο Παρίσι, και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ στις πουέντ, τη στιγμή που απολαμβάνει το ποτό του με την Έλενα Ναθαναήλ, σε πρόβες με τη μόνιμη σχεδόν παρτενέρ του Μαργκότ Φοντέιν, η αγάπη του για την Ελλάδα, τη Σαντορίνη, τους Πεταλιούς, τη Ρόδο, τη Σπετσοπούλα, ποζάροντας με τους διάσημους Έλληνες φίλους του. Για τη Μελίνα Μερκούρη ο Ρούντι ήταν «τίγρης με φτερά». Στη σκιά της Ακρόπολης, για πάντα.
