Ένα χαμένο «αστέρι» της Ιταλικής Αναγέννησης λάμπει ξανά! Και αυτό μπορεί να ειπωθεί χωρίς την παραμικρή διάθεση υπερβολής, αφού ο σπουδαίος Ιταλός καλλιτέχνης πέθανε πολύ νέος και κινδύνευσε να λησμονηθεί. Ο λόγος για τη μεγαλειώδη έκθεση «Pesellino: Ένας αναγεννησιακός δάσκαλος αποκαλύπτεται» στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, που μόλις ξεκίνησε και θα διαρκέσει έως τις 10 Μαρτίου.
Ο Φραντσέσκο Πεζελίνο υπήρξε περιζήτητος καθ’ όλη την πορεία του στις Τέχνες, με παραγγελίες από την οικογένεια των Μεδίκων της Φλωρεντίας και με συνεργασίες με άλλους, κορυφαίους καλλιτέχνες της ιταλικής Αναγέννησης. Ωστόσο, ο πρόωρος θάνατός του και η δυσκολία να μπουν σε σειρά, να οργανωθούν τα έργα του, είχε συνέπεια να αγνοηθεί σε μεγάλο βαθμό. Πολλοί μάλιστα, που αρέσκονται στα βερνισάζ αλλά αντιμετωπίζουν την Τέχνη επιδερμικά, αγνοούν την ίδια του την ύπαρξη. Στα επιμέρους τώρα, η έκθεση επιχειρεί να φωτίσει την προσωπικότητα και το εύρος των επιτευγμάτων του, φέρνοντας στο κάδρο μια μοναδική οπτική αφήγηση από βιβλικές σκηνές και μεγαλειώδεις ουρανούς, με περίπλοκες μεν, ενδιαφέρουσες δε ιστορίες.
«Η Παναγία και το θείο βρέφος», (1450) και «Ο βασιλιάς Μελχιόρ ταξιδεύει προς τους Αγίους Τόπους», (1440-45)
Μέσα από τα έργα του δημιουργείται ένας ολόκληρος κόσμος από τη Φλωρεντία του 15ου αιώνα, με τα βιβλικά, χριστιανικά θέματα, τυπικά για έναν Ιταλό καλλιτέχνη στις αρχές και τα μέσα του 1400, τα οποία εκτείνονται από τον Ευαγγελισμό μέχρι το ταξίδι των Μάγων. Αυτό, ωστόσο, που κυρίως τον χαρακτηρίζει είναι τα ζωηρά χρώματα: έντονα μπλε, κόκκινα και χρυσά που συλλαμβάνουν ιδιοφυώς την αντανάκλαση του φωτός και την ατόφια ομορφιά.
Γεννημένος το 1422, υπήρξε γιος καλλιτέχνη και ανατράφηκε από τον παππού του, επίσης, χαρισματικό ζωγράφο, ο οποίος πιθανότατα πυροδότησε το πάθος του νεαρού για το πινέλο, το χρώμα, τον καμβά. Και αν και έφυγε νέος, η καλλιτεχνική κληρονομιά του είναι αδιαμφισβήτητη, με τους ιστορικούς να υπογραμμίζουν το ταλέντο του, ιδίως στα θρησκευτικά έργα. Για την ιστορία, «έφυγε» από πανούκλα στη Φλωρεντία, το 1457, σε ηλικία μόλις 35 ετών. Έτσι, για ακόμη μία φορά, έμελλε να ισχύσει η δραματική ρήση: Ars longa, vita brevis (η Tέχνη μακρά, ο βίος βραχύς).
