Είναι δύσκολο να γράψεις για έναν καλλιτέχνη που εκτιμάς κατ’ αρχάς ως άνθρωπο. Ιδίως όταν μιλάμε για θέατρο, που δεν «συγχωρεί» λάθη, καθώς όλα γίνονται live, σε real time. Ευτυχώς, στην περίπτωση της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη, που έχει ψυχή παιδιού, κι ας φαίνεται «απόμακρη» όπως τη χαρακτηρίζουν όσοι (ασφαλώς) δεν τη γνωρίζουν, δεν συντρέχει λόγος να εξωραΐσεις καταστάσεις. Προφανώς ούτε τις ερμηνείες της. Μαζί με ηθοποιούς που και η ίδια εκτιμά ιδιαίτερα -τη Ρένη Πιττακή και τη Λουκία Μιχαλοπούλου- «συνθέτει» την εικόνα για τις «Τρεις ψηλές γυναίκες», σε σκηνοθεσία του διεθνούς φήμης Αμερικανού Ρόμπερτ (για τους φίλους, Μπομπ) Ουίλσον, που είναι υπεύθυνος και για τον φωτισμό και τα σκηνικά της παράστασης.
Η θνητότητα γίνεται ο κεντρικός άξονας γύρω από το σαρκαστικό πόνημα του Έντουαρντ Αλμπί, που εμπνέεται από τον χαρακτήρα της μητέρας του και βάζει στο κάδρο μία γυναίκα αντιμέτωπη με τον θάνατο, που περιβάλλεται από νοσηλεύτριες που παίρνουν τη μορφή του νεότερου εαυτού της. Τι βλέπουμε; Κομβικές χρονικά αντανακλάσεις που γεννά ο καθρέφτης της ζωής μέσα από τρία ογκώδη κοστούμια σε διαφορετικούς χρωματισμούς. Όπως διαφορετικά χρωματίζουμε την καθημερινότητά μας στο πέρασμα των χρόνων, ανάλογα με τα βιώματά μας.
Και οι τρεις κυρίες της υποκριτικής είναι καθηλωτικές – άλλωστε, μας έχουν καλομάθει από κοριτσάκια σε έξοχες ερμηνείες. Το έργο παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά κι εξιτάρει επιπροσθέτως με την κινησιολογία – με την επιμέλεια την Μαριάννας Καβαλλιεράτου. Οι «Τρεις ψηλές γυναίκες» σού δίνουν την αίσθηση πως είναι ζωντανές κούκλες. Χωρίς αληθινό συναίσθημα. Αυτό κι αν λέει πολλά.
