«Το χρώμα είναι δρόμος για το φως», είχε πει κάποτε ο Αλέξης Κυριτσόπουλος, ο ζωγράφος των θρυλικών άλμπουμ του Διονύση Σαββόπουλου, του Χατζιδάκι, του Ξυδάκη, των βιβλίων του Ράμφου, του Τατσόπουλου, του Χρήστου Βακαλόπουλου – μεταξύ πολλών άλλων. Και μέσα από τα λόγια του αυτά συνοψίζεται η έντονα λυρική του υπόσταση – άλλωστε, ο συγκεκριμένος ζωγράφος υπήρξε πάντοτε ένα ικανότατος παραμυθάς. Κάθε άλλο παρά τυχαίο, λοιπόν, είναι ότι δημιούργησε έναν μικρόκοσμο, που συνοψίζεται σε έκρηξη χρωμάτων, από ένα πολυδιάστατο έργο, αφήνοντας ισχυρό αποτύπωμα – ήδη από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Κάπως έτσι η έκθεση «Παράλληλα», από τις 9/12 έως τις 11/12 Φεβρουαρίου, στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων σε επιμέλεια Χριστόφορου Μαρίνου αναμένεται με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Είναι άλλωστε η πρώτη αναδρομική έκθεση του ζωγράφου, με έργα από το 1963 έως σήμερα.
Έργα του Αλέξη Κυριτσόπουλου σε δύο από τα πολλά βινύλια του Διονύση Σαββόπουλου
Στην αντικαταθλιπτική, εν μέρει σατιρική και εν πολλοίς αυτοβιογραφική, ζωγραφική του πρωταγωνιστούν τα έντονα, φωτεινά, αληθινά χρώματα και δευτερευόντως οι ήρωες. Στην περίπτωσή του το χρώμα εξυπηρετεί τον βαθύτερο σκοπό της ζωγραφικής: να προσφέρει «παρηγοριά, ελπίδα και ανάσα για να τα βγάλουμε πέρα».
Και, βέβαια, η ζωγραφική του δεν έπαψε ποτέ να πηγαινοέρχεται από γκαλερί σε βιβλία, αφίσες, εξώφυλλα βιβλίων, δίσκων, σκηνικά, αλλά και σε κοστούμια παραστάσεων. Από τον Ναστραδίν Χότζα -την πρώτη φιγούρα που ζωγράφισε χρησιμοποιώντας χρωματιστές λαδόκολλες με τις οποίες έφτιαχναν τους χαρταετούς- έως τις «Οπτασίες του Δον Κιχώτη» και τις «Εικόνες για τους Αχαρνείς του Αριστοφάνη», παίζει σαν μικρό παιδί με τα χρώματα, ανακαλύπτοντας και αποκαλύπτοντας τις αστείρευτες δυνατότητές τους.
