Η Πέμη Ζούνη δεν είναι από τις ηθοποιούς που προσεγγίζουν επιδερμικά οποιονδήποτε ρόλο. Άνθρωπος με βάθος, με πάθος, η καταξιωμένη ηθοποιός μελετάει τα πάντα εξονυχιστικά. Το να ενσαρκώσει λοιπόν τη Νανέρλ Μότσαρτ -η παράσταση του Μηνά Βιντιάδη «Ο αδελφός μου ο Αμαντέους» παίζεται στο Μέγαρο Μουσικής- δεν ήταν κάτι απρόσμενο. Εκείνη ήταν το παιδί-θαύμα, εκείνη εθεωρείτο «διάνοια» και με τον αδελφό της όργωσαν την Ευρώπη και γνώρισαν την αποθέωση.
Μέχρι τα 18. Έκτοτε, δεν της επιτρεπόταν να δείχνει το καλλιτεχνικό της ταλέντο σε ταξίδια με τον αδερφό της, καθώς είχε φτάσει σε ηλικία γάμου. Και κάπως έτσι, η ψυχολογία της «τσακίστηκε». Στην πορεία, είχε θυελλώδη ζωή. «Λόγω της παράστασης, “άκουσα” καλύτερα τη μουσική του, πιο προσεκτικά», θα πει η Πέμη. «Επιβλητική, επιθετική, αλλά ταυτόχρονα τρυφερή και σπαρακτική». Σπαρακτική, όπως και η ζωή της «Νανέρλ». Που τη «συνεπήρε», για αυτό και χαίρεται παραπάνω την ηρωίδα που ενσαρκώνει.
