Αρκεί ένα σύνθημα, αυτό που φώναξαν για την Κύπρο οι δόκιμοι του Πολεμικού Ναυτικού στην παρέλαση, για να αρχίσει πάλι μία σχετική φιλολογία γύρω από το Κυπριακό. Κατ’ αρχάς, σαφώς και η Κύπρος είναι ελληνική και περί αυτού δεν αμφιβάλλει κανείς, πλην κάποιων που διακατέχονται από διεθνιστικές ιδέες που παραπέμπουν σε εθνολογικό μίξερ και που δεν αποδέχονται την έννοια του έθνους.
Μία δε απόδειξη της ελληνικότητας της Κύπρου είναι ότι μαθαίνουν καλύτερα ελληνικά από εμάς, διότι τα διδάσκονται χωρίς να είναι αποκομμένη η γλώσσα από τις πραγματικές της ρίζες.
Αυτή είναι μία όψη του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με μία πραγματικότητα την οποία δεν μπορούμε να παραβλέπουμε. Απλώς εμείς ως μητροπολιτικό κέντρο του Ελληνισμού έχουμε χρέος και καθήκον να επιδιώκουμε την ιδανικότερη λύση για τη νήσο, ως ανεξάρτητο και ενιαίο κράτος, βάσει των διεθνών κανόνων, τους οποίους πάντως η διεθνής κοινότητα αποφεύγει να βοηθήσει ώστε να εφαρμοστούν. Και μόνο να σκεφτούμε ότι κατέχεται έδαφος κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορεί να αποτυπώσει σε όλες τις διαστάσεις της τη διεθνή αυτή αδράνεια προς όφελος της Τουρκίας.
Εν πάση δε περιπτώσει εμείς πρέπει να αγωνιζόμαστε ώστε να μην εκτουρκιστεί έδαφος του Ελληνισμού. Και βεβαίως το ανεξάρτητο κράτος της Κύπρου να μη διχοτομηθεί, που είναι ο απώτερος σκοπός της Τουρκίας.
Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι στις πλείονες των περιπτώσεων, αν όχι σε όλες, χώρες που διά των όπλων κατέλαβαν εδάφη προκειμένου να αυξήσουν την επικράτειά τους δεν τα εγκατέλειψαν. Και η Τουρκία θεωρεί τουρκικό το κυπριακό έδαφος, το κατακτημένο διά εισβολής.
Εκείνο που δεν πρέπει να παραβλέπουμε είναι ότι από εικοσαετίας και πλέον όλες οι ιδέες που έχουν υποβληθεί από τον ΟΗΕ κατατείνουν σε λύση δύο ισότιμων κρατών, που αυτό συνιστά αναγνώριση του ψευδοκράτους. Με άλλα λόγια, για να έχουν στον πυρήνα τους οι προτάσεις που κατά καιρούς υποβάλλονται τη διχοτόμηση που επιδιώκουν οι Τούρκοι, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η πραγματικότητα είναι συγκεκριμένη και δύσκολα ανατρέπεται, ειδικότερα μάλιστα όσο παρέρχεται χρόνος χωρίς λύση και παγιώνονται τετελεσμένα. Μισός αιώνας έχει περάσει χωρίς να έχει αλλάξει η κατάσταση και με την τουρκική αδιαλλαξία να παραμένει αμετάβλητη.
Η τουρκική άποψη που διατυπώνεται με κάθε ευκαιρία είναι ότι η Ελλάδα είναι εκείνη που πρέπει να συμβάλει πιο αποτελεσματικά στο Κυπριακό και να βοηθήσει στην εξεύρεση λύσης. Και ότι το κυπριακό πρόβλημα δεν μπορεί να διευθετηθεί μόνο με την καλή θέληση της τουρκικής πλευράς! Μας δουλεύουν κι από πάνω!
Η τουρκική αυτή αδιαλλαξία, η οποία προσδιορίζει ότι υποχώρηση μπορεί να γίνει μόνο από την ελληνική πλευρά, φωτίζει ακόμη καλύτερα το μέλλον του Κυπριακού. Ο στόχος είναι καθαρός. Δηλαδή η εξασφάλιση, όπως διατείνεται η Άγκυρα, της κυριαρχίας, της ισότητας, της ευημερίας και της ασφάλειας των Τουρκοκυπρίων. Και μόνο οι λέξεις «κυριαρχία» και «ασφάλεια» των Τουρκοκυπρίων, που δηλώνει με κάθε ευκαιρία η Άγκυρα, παραπέμπουν σε ξεχωριστό κράτος.
Η ατυχής μέχρι σήμερα κατάληξη του Κυπριακού, εξαιτίας του αδιεξόδου που δημιουργεί η τουρκική πλευρά και της αδυναμίας της διεθνούς κοινότητας -που φαίνεται ότι δεν θέλει να τα χαλάσει με την Τουρκία- να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση προς μία λύση επί τη βάσει των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, είναι δυστυχώς προδιαγεγραμμένη.
Ας επισημάνουμε και το εξής: η επιχειρηματολογία Ελλήνων κυρίως και Τούρκων, που θέλουν να κρατήσουν απλώς τα προσχήματα, ότι το πρόβλημα είναι πρόβλημα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών παγιώνει ίσως τη διεθνοποίηση του προβλήματος, όπως πάντοτε θέλαμε, πλην όμως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στο πλαίσιο των διαδικασιών του ΟΗΕ είναι που παγιώθηκαν τα τετελεσμένα και η μέχρι σήμερα de facto διχοτόμηση της Μεγαλονήσου.
Όλα αυτά σημαίνουν ένα και μόνο πράγμα. Ότι o γράφων, εκφράζοντας βεβαίως προσωπική άποψη, αποκλείει οποιαδήποτε εξέλιξη στο πρόβλημα της Κύπρου, ανεξαρτήτως των «ευγενών» κατά καιρούς δηλώσεων από ηγέτες ισχυρών κρατών, η δέσμευση των οποίων εξαντλείται στην υπόσχεση ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια για δίκαιη επίλυση του προβλήματος. Άλλωστε, κατά καιρούς διπλωματικοί κύκλοι βασισμένοι στον ρεαλισμό και όχι στην επιθυμία εκτιμούν ότι η προοπτική για τη Μεγαλόνησο είναι η επιβολή μιας συμφωνίας που ουσιαστικώς θα καμουφλάρει την ήδη παγιωμένη κατάσταση διχοτομήσεως της Κύπρου!
Εφημερίδα Απογευματινή
