Στη δηµοσκόπηση της GPO, στο ερώτηµα για το τι είδους κυβέρνηση µπορεί να προκύψει µετά τις εκλογές, το 20,7% των ερωτηθέντων θα επιθυµούσαν µια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ µε κάποια άλλα αριστερά κόµµατα, ενώ το 18,7% των πολιτών ζητούν µια κυβέρνηση συνεργασίας των κοµµάτων της Αριστεράς!
Στη δηµοσκόπηση της Pulse, η δεύτερη πιο δηµοφιλής απάντηση είναι η κυβέρνηση κεντροαριστερών – αριστερών κοµµάτων µε 39%, µε οριακά πιο δηµοφιλή την προκήρυξη νέων εκλογών µέχρι να προκύψει αυτοδύναµη κυβέρνηση (30%). Αλλά και στην έρευνα της METRON Analysis η πρόταση για κυβερνήσεις συνεργασίας κερδίζει το 57% των απαντήσεων, έναντι 40% της αυτοδυναµίας.
Οταν όµως φτάνουµε στο ερώτηµα «πώς θα γίνει αυτό κατορθωτό;», εκεί έχουµε την πλήρη αναντιστοιχία ανάµεσα στις καταγεγραµµένες επιθυµίες σηµαντικού µέρος της κοινής γνώµης και τη σκληρή πραγµατικότητα στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Ποια είναι τα πραγµατικά δεδοµένα; Ξεκινάµε από τα κοµµάτια του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ήταν µέχρι το 2019 κυβερνητικό κόµµα και µέχρι το 2023 αξιωµατική αντιπολίτευση. Μπορεί να γίνει ο πυρήνας µιας «προοδευτικής κυβέρνησης»; Τα στοιχεία λένε όχι. Στην τελευταία δηµοσκόπηση της GPO, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει µόλις 5,9%, το Κίνηµα ∆ηµοκρατίας 2%, η Νέα Αριστερά 1,6%, το ΜέΡΑ25 1,7%. Ετσι δεν γίνεται χωριό… Ειδικότερα για τον εναποµείναντα ΣΥΡΙΖΑ, η συσπείρωση εµφανίζει ιστορικό χαµηλό µε 36,1% και απώλειες σε κάθε κατεύθυνση: προς Πλεύση Ελευθερίας 17,6%, προς ΠΑΣΟΚ 11,2%, προς Κίνηµα ∆ηµοκρατίας 10,1%, προς ΚΚΕ 2,5% και προς Ν.∆. 1,7%. Βέβαια, στην καταγραφή του αριστερού φάσµατος, το ΚΚΕ έχει 7,8% και η Πλεύση Ελευθερίας 9%. Μένει αδιευκρίνιστο αν στις έρευνες προσδιορίζεται πόσα και ποια κόµµατα της Αριστεράς θα σχηµάτιζαν µια κυβέρνηση βιώσιµη…
Στην έρευνα της Pulse προσδιορίζονται, από όσους προκρίνουν προοδευτικά σχήµατα, τέσσερα κόµµατα: η Πλεύση Ελευθερίας, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά. Εδώ υπήρξε µια συγκυριακή και βραχύβια σύµπλευση µε την κοινή κατάθεση πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή, αλλά αυτό δεν έδωσε καµία δυναµική. Παράλληλα, στους συσχετισµούς που διαγράφονται σήµερα η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι «καβάλα στ’ άλογο». Συνεχίζει να έχει δυναµική ανόδου, ενώ όλες οι µετρήσεις την εµφανίζουν ως την πιο αξιόπιστη αντιπολιτευτική δύναµη. Η ίδια διαχωρίζει τον εαυτό της από τους υπόλοιπους εν δυνάµει «εταίρους» ως «το µοναδικό αντισυστηµικό κίνηµα» (AΝΤ1, 17.3.25).
Για το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ τονίζει πως «υπάρχει τεράστια ευθύνη στα κόµµατα που κυβέρνησαν στη µεταπολίτευση και αυτή η ευθύνη δεν έχει αναληφθεί. ∆εν θα έκανα την Πλεύση Ελευθερίας για να πάµε να διεκδικήσουµε καρέκλες σε συµπράξεις». Από την άλλη και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάµελλος, καλεί την κ. Κωνσταντοπούλου να αποφασίσει αν ανήκει ή όχι στην Αριστερά…
Κάποιοι στις έρευνες αναζητούν νέο φορέα της Αριστεράς. Μήπως, συνεπώς, ήρθε η ώρα του Αλέξη Τσίπρα µε το rebranding που επιχειρεί να κάνει το µεγάλο comeback; Πολύ περισσότερο που ο ίδιος έκανε λόγο «για ένα νέο βηµατισµό από την Αριστερά και όλες τις δηµοκρατικές και προοδευτικές δυνάµεις της χώρας. Ενα βηµατισµό που αποµακρύνει από τα χθεσινά στερεότυπα»; Εδώ υπάρχει το κεφάλαιο της GPO, που επιχειρεί να σφυγµοµετρήσει τι πιθανότητες έχει ο Αλ. Τσίπρας να συντονιστεί µε τις επιθυµίες των πολιτών που αναζητούν προοδευτικά σχήµατα. Στο ερώτηµα ποιος µπορεί να ενώσει την Κεντροαριστερά, πρώτος εµφανίζεται ο Ν. Ανδρουλάκης µε 15,6%, δεύτερη η Ζ. Κωνσταντοπούλου µε 14,9% και τρίτος ο Αλ. Τσίπρας µε 14,3%. ∆εν κάνει τη διαφορά… Αλλά υπάρχουν και πιο δυσάρεστα: το 45,7% πιστεύουν ότι πρέπει να µείνει απλός βουλευτής και µόλις το 19,6% ζητούν να κάνει (άλλο ένα) κόµµα.
Σηµαντική παράµετρος: Ρωτήθηκε το ΠΑΣΟΚ εάν επιθυµεί να παίξει ρόλο σε κεντροαριστερό σχήµα; Στην έρευνα της GPO καταγράφεται ο απόλυτος διχασµός: το 47,3% προκρίνουν συνεργασία µε τα κόµµατα της Αριστεράς, ενώ το 43% ζητούν αυτόνοµη πορεία. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πάντως, έπειτα από ταλαντεύσεις, απορρίπτει κατηγορηµατικά σε αυτήν τη φάση συνεργασίες µε την Αριστερά, κάθε απόχρωσης.
∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι το κλίµα για το σύνολο του πολιτικού συστήµατος είναι βαρύ. Σε αυτήν τη φάση, οι διεργασίες και συγκεντρώσεις για τα Τέµπη ευνόησαν κατά πρώτο λόγο τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και µετά την Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου. Το ερώτηµα, που έχει άµεση σχέση µε το ενδεχόµενο σύµπηξης «προοδευτικών µετώπων», είναι πόσο ανθεκτική θα είναι η Πλεύση Ελευθερίας στην πορεία των εξελίξεων. Ενα αποτύπωµα της κοινής γνώµης καταγράφεται στην έρευνα της Prorata. To 57% απαντούν ότι ευνοείται από τη συγκυρία και δεν θα έχει διάρκεια στην πολιτική ζωή της χώρας. Μόλις το 18% πιστεύουν ότι θα έχει διάρκεια και κυβερνητική προοπτική. Είναι, άρα, η Πλεύση Ελευθερίας µε τις επιδόσεις της ένα «βαρόµετρο» τόσο για τη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού όσο και για τις -λιγοστές- πιθανότητες µετώπων µε τις υπαρκτές δυνάµεις της Αριστεράς; Μένει να αποδειχθεί
το προσεχές διάστηµα.
Κυριακάτικη Απογευματινη
