Να διέλθει χωρίς απώλειες τον σκόπελο των Τεμπών επιδιώκει το Μέγαρο Μαξίμου, βλέποντας την ομολογουμένως εντυπωσιακή αδυναμία της αντιπολίτευσης να επωφεληθεί και ελπίζοντας πως η παντοδυναμία Μητσοτάκη στην καταλληλόλητα για την πρωθυπουργία όπως επίσης η απουσία ικανού πολιτικού αντιπάλου θα λειτουργήσουν αργότερα, στον δρόμο προς το 2027. Όπως έγινε άλλωστε στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Την ίδια ώρα όμως, η αλλαγή των ανέμων στο διεθνές περιβάλλον και η επέλαση της αποπαγκοσμιοποίησης αναγκάζουν το κυβερνητικό επιτελείο σε μεγάλες διορθωτικές κινήσεις (θα αποτυπωθούν και στη δημόσια ρητορική και στον ανασχηματισμό) και πάντα υπό τον φόβο ότι η εποχή Τραμπ, με το πλήθος των αναθεωρητισμών που εξέπεμψε ο Λευκός Οίκος, μπορεί να αποθρασύνει τον Ερντογάν.
Η Προανακριτική
Στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν αποδεχθεί πλήρως ότι τα Τέμπη θα βρίσκονται στο κέντρο της πολιτικής επικαιρότητας για τις επόμενες εβδομάδες, με όλες τις εξάρσεις που δικαιολογημένα προκαλούνται στην κοινωνία ενόψει των νέων συγκεντρώσεων την 28η Φεβρουαρίου, αλλά και της διαδικασίας που ξεκινά στη Βουλή για τη σύσταση της Προανακριτικής Επιτροπής και τον ορισμό τής προ ημερησίας διατάξεως συζήτησης για το δυστύχημα. Η θέση της κυβέρνησης έχει ήδη διατυπωθεί και σε όλους τους τόνους: η όλη υπόθεση έχει ξεκάθαρες ποινικές διαστάσεις, για τις οποίες μόνη αρμόδια είναι η Δικαιοσύνη και, βέβαια, δεν επιχειρήθηκε καμία συγκάλυψη με ευθύνη κυβερνητικών παραγόντων. Παράλληλα, το μήνυμα, όπως εκφράστηκε διά στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι πως όπου προκύψουν ποινικές ευθύνες, είτε πρόκειται για πρόσωπα του κρατικού μηχανισμού είτε πολιτικά, τότε αυτές θα αποδοθούν στα αρμόδια δικαστήρια. Αυτά όσον αφορά το δικαστικό σκέλος.
Η αδυναμία της αντιπολίτευσης
Στο αμιγώς πολιτικό, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεν τη ΝΔ καθηλωμένη σε ποσοστά πέριξ του 25%, ωστόσο το ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο και ακολούθως ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν καταφέρνουν να κερδίσουν από το περιρρέον κλίμα αλλά, παραδόξως, χάνουν δυνάμεις. Και ακριβώς αυτό το στοιχείο είναι που ενισχύει την αισιοδοξία στα επιτελικά γραφεία για τη συνέχεια, καθώς η γενική εκτίμηση που επικρατεί είναι πως η κοινωνία, παρά την οργή που τώρα εκφράζει για τη σιδηροδρομική τραγωδία, αντιλαμβάνεται ότι δεν καταγράφεται άλλη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Κυβερνητικοί παράγοντες σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις σημείωναν ότι τα μεγάλα τμήματα του πληθυσμού δεν ξεχνούν τις μεγάλες περιπέτειες της χώρας και τις καταρρεύσεις στα χρόνια των ανέξοδων υποσχέσεων και πλέον κρίνουν με όρους κυβερνησιμότητας και ασφάλειας. Υπό αυτή την έννοια εξηγούν τη χαοτική διαφορά στις μετρήσεις κοινής γνώμης όσον αφορά την καταλληλότητα ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Νίκο Ανδρουλάκη. Και όπως λένε, όταν η υπόθεση των Τεμπών πάρει τον δρόμο της και η αγανάκτηση του κόσμου καταλαγιάσει, η κοινωνία θα σκεφτεί σοβαρά και θα επιλέξει με γνώμονα την πολιτική σταθερότητα και την αποκατάσταση των τραυμάτων που επέφεραν τα τρία μνημόνια και οι διεθνείς κρίσεις που ακολούθησαν (πληθωριστική, ενεργειακή).
Διακριτική θέση
Το διεθνές όμως περιβάλλον, όπως αυτό μεταλλάσσεται ραγδαία μετά την επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, όσο και αν ακόμη δεν εισέρχεται σε πρώτο πλάνο, ανησυχεί και μάλιστα σοβαρά το Μέγαρο Μαξίμου, καθώς ουδείς εντέλει γνωρίζει πώς θα επιλέξει να πολιτευτεί ο νέος πλανητάρχης σε σχέση και με τα Ελληνοτουρκικά αλλά και όσον αφορά το κομμάτι των εμπορικών σχέσεων. Σε αυτό το περιβάλλον ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα πάει τελικά στο Μόναχο, εκεί όπου παίζεται το μέλλον της Ουκρανίας και αυτή η απουσία επιδέχεται ερμηνείες. Το βέβαιο είναι πως ο γαλλογερμανικός άξονας, που υποστήριξε θερμότατα τους Ουκρανούς στη σύγκρουση με τους Ρώσους, θα βρεθεί σε αμήχανη θέση, καθώς όλα δείχνουν πως οι Αμερικανοί θα αφήσουν τους Ευρωπαίους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη γερμανική και τη γαλλική οικονομία, οι οποίες ως γνωστόν διανύουν ισχνές περιόδους. Θυμίζουμε ότι ο Μακρόν προ μηνών είχε ουσιαστικά προτείνει την αποστολή ευρωπαϊκών χερσαίων δυνάμεων στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας, πρόταση με την οποία είχε αντιδράσει τότε και μάλιστα έντονα ο Έλληνας πρωθυπουργός. Η Αθήνα απέναντι σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, όπως αποτυπώνεται στην πρωτοφανή διάσταση ανάμεσα στην Ουάσινγκτον από τη μία και το Βερολίνο και το Παρίσι από την άλλη, κρατά τη δική της διακριτή θέση με δεδομένες τις εξαιρετικές ελληνοαμερικανικές σχέσεις αλλά και τον συμμαχικό άξονα με το Ισραήλ. Ωστόσο, το απρόβλεπτο του νέου Αμερικανού προέδρου δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού στα κυβερνητικά γραφεία, εκεί όπου στελέχη ομολογούν (εκ των υστέρων) ότι θα έπρεπε να είχαν γίνει καλύτερες εκτιμήσεις και να είχε προβλεφθεί η επανεκλογή Τραμπ, ώστε εγκαίρως να συγκροτηθούν ικανοί δίαυλοι επικοινωνίας ανάμεσα στην ελληνική πλευρά και τη Ρεπουμπλικανική αντιπαγκοσμιοποιητική Αμερική.
