Η εποχή Τραμπ που ξεκινάει και επισήμως τη Δευτέρα, κυρίως όμως η αλλαγή της φοράς των ανέμων στη Δύση, που, πλέον, πνέουν αντίστροφα θέλοντας την παγκοσμιότητα να υποχωρεί και να αντικαθίσταται από το εθνικό, αναπόφευκτα επιφέρει νέα δεδομένα στο εγχώριο πολιτικό σύστημα.
Η μη ανανέωση της θητείας της Κατερίνας Σακελλαροπούλου κατ’ αρχάς και η επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα, καθώς επίσης και του Νικήτα Κακλαμάνη ως νέου προέδρου της Βουλής (πρόσωπα με συντηρητικές παρακαταθήκες και επίγνωση του ελληνικού τρόπου), θεωρείται από πολλούς πως υπαγορεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη νέα εποχή που σηματοδοτεί (και) στην Ελλάδα η αλλαγή που συντελέστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε συνδυασμό πάντα με την επιστροφή ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού στις παραδοσιακές φόρμες ύστερα από πολυετή παραμονή του πολιτικού λεξιλογίου στα προτάγματα ενός συχνά ακραίου δικαιωματισμού, που υπερέβη πολλά όρια και εντέλει κούρασε.
Διόλου τυχαία άλλωστε θεωρήθηκε η αποστροφή Μητσοτάκη στον διάλογό του με τον Πασκάλ Μπρικνέρ, τον περασμένο Νοέμβριο, για την «τυραννία της μειοψηφίας», αντιλαμβανόμενος τη μεγάλη δυσαρέσκεια που προκάλεσε όχι μόνο στη δεξιά εκλογική βάση της ΝΔ αλλά συνολικότερα στην κοινωνία το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια. Κατά γενική ομολογία, οι Έλληνες, όπως και οι Ευρωπαίοι και βεβαίως οι Αμερικανοί, εμφανίζονται δυσαρεστημένοι από την υποχώρηση των μεγάλων ταυτοτήτων (ελληνικότητα, παραδοσιακές αξίες κ.ά.) έναντι των μικρών ταυτοτικών στοιχείων. Και τις υπερβολές όσον αφορά ζητήματα ατομικών δικαιωμάτων, που ξέφευγαν κατά πολύ από τα όρια της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, των μειονοτήτων, φθάνοντας σε απόψεις που δοκιμάζουν την κοινή λογική. Με άλλα λόγια, ο κόσμος δείχνει να αντιδρά από την κακώς εννοούμενη πολιτική ορθότητα, όπως τη βιώνουμε εδώ και πολλά χρόνια.
ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν την όποια αλλαγή στο γενικότερο ύφος της ΝΔ για να κατηγορήσουν το κυβερνών κόμμα ότι χαϊδεύει τα δεξιά ακροατήρια, θα κληθούν, ωστόσο, με τη σειρά τους να απαντήσουν και στο νέο αίτημα των καιρών. Και μπορεί το ΠΑΣΟΚ να έχει ιστορικές αναφορές στον πατριωτισμό εκ της ιδρυτικής του πράξης αλλά και γιατί σειρά στελεχών δεν καλοβλέπουν γενικώς την πολιτική ορθότητα και τη woke ατζέντα, ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει πρόβλημα να επεκταθεί στα μεγάλα κοινά έχοντας εδώ και πολύ καιρό μια εντελώς άλλη φρασεολογία.
Να σημειωθεί πάντως πως εντός της Κουμουνδούρου ο παράγοντας που λέγεται Παύλος Πολάκης όχι μόνο δεν συμμερίζεται τα ζητήματα των μικρών ταυτοτήτων, αλλά θα επιθυμούσε -κατά δήλωσή του- να κατέβουν από τη μαρκίζα του κόμματος και να αντικατασταθεί ο δικαιωματισμός από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειονότητα.
Όσον αφορά τη Νέα Αριστερά, που εκφράζει και τη μήτρα του ανανεωτικού χώρου, του προερχόμενου από το ΚΚΕ Εσωτερικού, πληρώνει ήδη το αντίτιμο από την πολιτική της πρόταση.
Το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου αντιθέτως με ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά θέτει ισόποσα τα ζητήματα των δικαιωμάτων με το εθνικό, εξού και μεγάλο τμήμα του κόσμου που ακολουθεί διέπεται από πατριωτικές αναφορές. Το ΚΚΕ θυμίζουμε πως είχε κατηγορηθεί ότι ενστερνίστηκε εν πολλοίς τις απόψεις της διεθνούς Δεξιάς επιλέγοντας να ταχθεί κατά του γάμου των ομοφύλων, ειδικότερα όσον αφορά την υιοθεσία παιδιών από ζευγάρια του ιδίου φύλου.
Η αλλαγή σκυτάλης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού καθρεπτίζεται με κάποια απόχρωση ελαφρότητας και στον ανταγωνισμό που εξελίσσεται ανάμεσα στη Φωνής Λογικής της Αφροδίτης Λατινοπούλου και στην Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου για το ποιος θα ονομαστεί ο… γνήσιος εκφραστής του τραμπισμού στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Το είδαμε στη… χαριτωμένη απόχρωση, με την κυρία Λατινοπούλου, την επομένη της εκλογής Ντόναλντ Τραμπ, να λικνίζεται σε πάνελ του ΑΝΤΙ υπό τους ήχους του «YMCA» των Village People, του τραγουδιού που γράφτηκε για τη Χριστιανική Αδελφότητα Νέων των ΗΠΑ και έγινε ο ύμνος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, και λογικά αυτή η κόντρα θα έχει πολλές συνέχειες προσεχώς.
