Παρά τις όποιες ενστάσεις διατυπώνονται στις έρευνες για την κυβερνητική πολιτική σε συγκεκριμένους πάντως τομείς, εντούτοις στην καταλληλόλητα για τη θέση του πρωθυπουργού ο κ. Μητσοτάκης είναι ακλόνητος.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μία σταδιακή μεταβολή των διαθέσεων της κοινωνίας. Με σκαμπανεβάσματα πάντως αναλόγως της εποχής που πραγματοποιείται μία έρευνα. Από αυτήν τη μεταβολή προκύπτουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Λόγου χάρη η αντοχή του κυβερνώντος κόμματος. Συγχρόνως όμως η κοινωνία στέλνει προειδοποιητικά μηνύματα για το πόσο ευμετάβλητη μπορεί να γίνει η κατάσταση εξαιτίας συγκεκριμένων εξωγενών και μη παραγόντων. Στους δεύτερους παράγοντες εντάσσονται, όπως είναι φυσικό, τα ζητήματα της καθημερινότητας.
Πράγματι σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης των τελευταίων εβδομάδων αποτυπώνεται μια κόπωση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία εκφράζεται από τις αυξημένες απαιτήσεις που διατυπώνει, έμμεσα αλλά σαφώς, από την κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά η κοινωνική γκρίνια συνήθως διατυπώνεται όταν τα πράγματα έχουν ομαλοποιηθεί, όταν διαπιστώνει κόσμος ότι υπάρχει σταθερότητα και επομένως οι αυξανόμενες απαιτήσεις δεν θεωρούνται πολυτέλεια αλλά μάλλον επιβεβαίωση ότι η σταθερότητα και οι προοπτικές ανάπτυξης διευκολύνουν τις παραπάνω κοινωνικές απαιτήσεις.
Πρόκειται πάντως για μία φυσιολογική αντίδραση με ιδιαίτερες ψυχολογικές συνέπειες, καθώς η ελληνική κοινωνία έζησε πανδημία, τις οικονομικές επιπτώσεις της και οι συνέπειες αυτές της δημιούργησαν και τον φόβο του αδήλου μέλλοντός της. Και τώρα που σταθεροποιήθηκαν τα πράγματα, οι παραπάνω απαιτήσεις συνιστούν ένα είδος προληπτικής κάλυψης του μέλλοντος αυτού. Ειδικώς μάλιστα όταν κλυδωνίζεται η παγκόσμια οικονομία.
Ειδικότερα όσον αφορά την Αριστερά, τα ευρήματα αποτυπώνουν την τοποθέτησή της από την κοινή γνώμη στον πολιτικό χώρο που της αρμόζει. Στο περιθώριο κοινώς…
Κωδικοποιώντας τα συμπεράσματα, διαπιστώνουμε τα εξής επί τη βάσει των ευρημάτων των ερευνών:
1. Ως προς την αντοχή της Νέας Δημοκρατίας
Στις δημοσκοπήσεις εμφανίζει μία κατά μέσον όρο διψήφια διαφορά από το ΠΑΣΟΚ που πλέον βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι διαφορές βεβαίως που ποικίλλουν, ειδικότερα όσον αφορά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και αυτό διότι οι διαφορές αυτές ενώ έχουν μία αυξητική τάση όσον αφορά την πρόθεση και εκτίμηση ψήφου με αναγωγή για τη ΝΔ, αντιθέτως όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ μετά τις μέρες ευφορίας διαπιστώνεται άλλοτε στασιμότητα και άλλοτε απώλεια των ποσοστών του στο αντίστοιχο εύρημα της πρόθεσης.
Αυτή η παγιωμένη διαφορά από τον δεύτερο μέχρι σήμερα δεν δείχνει μόνο την αντοχή της ΝΔ παρά τις γκρίνιες της κοινής γνώμης αλλά και την ανεπάρκεια των κομμάτων της ευρύτερης αντιπολίτευσης, που δείχνει ότι στη συνείδηση της κοινής γνώμης παραμένουν κόμματα που μπορούν να συλλέξουν την όποια διαμαρτυρία, αλλά που η κοινωνία δεν τα εμπιστεύεται για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ένα άλλο επίσης στοιχείο που δείχνει την αντοχή του κυβερνώντος κόμματος είναι η υψηλή συσπείρωση που διαθέτει, καθώς και το γεγονός ότι η κοινωνία σε συντριπτικό ποσοστό δεν βλέπει το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μπορεί να απειλήσει τη ΝΔ, προσώρας τουλάχιστον.
2. Η εικόνα των υπολοίπων
Παρά τη φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης, δεδομένου ότι κυβερνά από το 2019 -αλλά σε σχέση με ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη το κυβερνών κόμμα συγκεντρώνει τα υψηλότερα ποσοστά έναντι άλλων κομμάτων εξουσίας στην ΕΕ-, τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης αδυνατούν, προσώρας τουλάχιστον, να αποκομίσουν πολιτικό κέρδος.
Από την άλλη πλευρά και παρά τις όποιες ενστάσεις διατυπώνονται στις έρευνες για την κυβερνητική πολιτική σε συγκεκριμένους πάντως τομείς, εντούτοις στην καταλληλότητα για τη θέση του πρωθυπουργού ο κ. Μητσοτάκης είναι ακλόνητος. Προφανώς σε αυτό έχει συμβάλει η σύγκριση με τη διακυβέρνηση Τσίπρα του σημερινού πρωθυπουργού αλλά και το γεγονός ότι, ακριβώς εξαιτίας της αριστερής διακυβέρνησης, η κοινωνία είχε βιώσει καταστάσεις που δεν θα ήθελε να ξανασυμβούν. Και μόνο το γεγονός αυτό είναι για να προβληματιστούν οι λοιποί πολιτικοί αρχηγοί και κυρίως αυτός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τα δεδομένα φαίνεται ότι παγιώνονται. Ασφαλώς η πανσπερμία κομμάτων στα οποία τμήματα της κοινωνίας φαίνεται να κατευθύνουν την ψήφο διαμαρτυρίας τους προοιωνίζεται μάλλον προσεχείς περιπέτειες παρά πολιτική σταθερότητα. Και αυτό διότι είναι δύσκολη, κυρίως λόγω και προσωπικών φιλοδοξιών των επικεφαλής των κομμάτων αυτών, η σύμπηξη ενός μετώπου απέναντι στη Νέα Δημοκρατία.
Άλλωστε τι αποτελεσματικότητα διακυβερνητική θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο μέτωπο, όταν είναι πασιφανές ότι συγκολλητική ουσία των κομμάτων που θα το απάρτιζαν θα ήταν όχι μία κοινή προγραμματική θέση αλλά η πολιτική εχθρότητα απέναντι σε έναν πολιτικό αντίπαλο που από μόνα τους τα κόμματα αυτά δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν;
