Τη διαρκή ρευστοποίηση του πολιτικού συστήματος αποτυπώνουν οι ραγδαίες ανακατατάξεις και το πρωτοφανές ανακάτεμα στα κοινοβουλευτικά έδρανα, επιβεβαιώνοντας τελικά το προφανές: ότι δηλαδή το όλον πολιτικό τοπίο μόλις δύο χρόνια μετά τις εθνικές κάλπες αλλάζει μέρα με τη μέρα, ως συνέπεια του μεγάλου κενού πολιτικής εκπροσώπησης που καταγράφεται αν συνυπολογίσουμε τη θηριώδη αποχή στις ευρωεκλογές. Το χάσμα της μεγάλης εικόνας μεταφέρεται προφανώς και στο εσωτερικό όλων των κομμάτων, καθώς παρατηρούνται ισχυρές φυγόκεντρες τάσεις, οι οποίες τους τελευταίους μήνες εντείνουν τα σημάδια αποσυσπείρωσης και καταλήγουν σε διαγραφές, ανεξαρτητοποιήσεις, νέους πολιτικούς σχηματισμούς, συνέδρια και εσωκομματικές εκλογές. Εξαίρεση ενδεχομένως να αποτελεί η ΝΔ, αφού και μετά την αποπομπή Σαμαρά διατηρεί ακόμα τα χαρακτηριστικά της συμπαγούς παράταξης, ωστόσο οι δονήσεις από την αποπομπή του Μεσσήνιου υφίστανται. Ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη παρουσιάζει μια αλματώδη δημοσκοπική άνοδο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς ρόδινα, καθώς στο εσωτερικό του εκφράζονται ηχηρές αντιφάσεις όσον αφορά τις πολιτικές που θα ακολουθήσουν. Συνεπώς, αν αυτές οι φυγόκεντρες τάσεις δεν συγκρατηθούν, θα πρέπει να περιμένουμε νέα δεδομένα στην ήδη αλλαγμένη ανθρωπογεωγραφία της Βουλής, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη συνέχεια.
ΟΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Οι ανεξαρτητοποιήσεις των Τζάκρη και Πούλου ξετύλιξαν μια σειρά αδυναμιών του συστήματος. Για πρώτη φορά κόμμα που εξελέγη δεύτερο σε εκλογές (ΣΥΡΙΖΑ) χάνει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά τη διάρκεια μιας κοινοβουλευτικής συνόδου. Την ίδια ώρα, το ΠΑΣΟΚ με 31 βουλευτές έχει τη μικρότερη σε δύναμη Κοινοβουλευτική Ομάδα ως κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης από το 1974! Παράλληλα, καταγράφονται συνολικά 32 βουλευτές (21 ανεξάρτητοι και 11 της Νέας Αριστεράς) που δεν εκπροσωπούν τα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν στις εθνικές εκλογές. Και όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ στο τραπέζι του Μεγάρου Μαξίμου βρίσκεται το σενάριο για αλλαγή του εκλογικού νόμου προκειμένου να υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση με ποσοστό μικρότερο του 35% και ταυτόχρονα να αποκλειστούν κόμματα που δεν συγκεντρώνουν 5%.
Η πτέρυγα της Κεντροαριστεράς με βασικό εκπρόσωπο μέχρι χθες τον ΣΥΡΙΖΑ (ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης) έδειξε πάντως ότι αδυνατεί να απορροφήσει την όποια φθορά της κυβέρνησης, με την κοινωνική δυσαρέσκεια να μένει εν πολλοίς πολιτικά… άστεγη και ένα μικρό μέρος της να βρίσκει προσωρινές επιλογές σε κόμματα ακόμα και δεξιότερα της ΝΔ. Και σε αυτό το πλαίσιο, ως αναμενόμενη μπορεί να θεωρηθεί η εξαΰλωση της Κουμουνδούρου που οδήγησε και στην πτώση από την αξιωματική αντιπολίτευση. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μετά το μπαράζ διασπάσεων και ανεξαρτητοποιήσεων έχει απομείνει με 29 μέλη, τα οποία είναι οι Ακρίτα, Αποστολάκης, Τσαπανίδου, Δούρου, Παππάς, Τσίπρας, Κασιμάτη, Καραμέρος, Ζαμπάρας, Γαβρήλος, Παπαηλιού, Γεροβασίλη, Παναγιωτόπουλος, Ξανθόπουλος, Κεδίκογλου, Καλαματιανός, Μαμουλάκης, Νοτοπούλου, Θρασκιά, Γιαννούλης, Φάμελλος, Βέττα, Ψυχογιός, Κόκκαλης, Μεϊκόπουλος, Μπάρκας, Κοντοτόλη, Σαρακιώτης και Πολάκης. Μετά όμως και την επίσημη ίδρυση του κόμματος Κασσελάκη είναι πιθανό να δούμε και νέο κύμα ανεξαρτητοποιήσεων. Θυμίζουμε επίσης ότι οι Αποστολάκης και Γαβρήλος έχουν προαναγγείλει την αποχώρησή τους.
Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, και τυπικά πλέον ως αξιωματική αντιπολίτευση για να έχει ρεαλιστικές κυβερνητικές αξιώσεις, πρέπει να διασφαλίσει το αρραγές του, να «δεθεί» με τους δυσαρεστημένους πολίτες που αναζητούν πολιτικό σπίτι, να βγει από το κάδρο των μνημονιακών ευθυνών και να διαμορφώσει ένα ξεκάθαρο κυβερνητικό πρόγραμμα. Η δημοσκοπική ανάταση που παρουσιάζει εμπνέει αισιοδοξία, αλλά στη Χαριλάου Τρικούπη γνωρίζουν ότι, μπροστά και στο πολιτικό κενό που έχει αφήσει (εδώ και καιρό) ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να ενταθεί ακόμα περισσότερο η προβολή των θέσεων του ΠΑΣΟΚ. Έχοντας δε τη θέση του δεύτερου κόμματος στη Βουλή, αυτή η δουλειά αναμένεται να γίνει με καλύτερους όρους, καθώς αυξάνεται ο χρόνος παρέμβασης της 31μελούς Κοινοβουλευτικής Ομάδας, η οποία απαρτίζεται από τους Δουδωνή, Μάντζο, Γερουλάνο, Αποστολάκη, Γιαννακοπούλου, Χρηστίδη, Χριστοδουλάκη, Σταρακά, Πουλά, Κωνσταντινόπουλο, Παπανδρέου, Μουλκιώτη, Νικολαΐδη, Νικητιάδη, Καζάνη, Κατρίνη, Βατσινά, Παρασύρη, Ανδρουλάκη, Τσίμαρη, Μπιάγκη, Παραστατίδη, Κουκουλόπουλο, Γρηγοράκου, Λιακούλη, Σπυριδάκη, Παρασκευαΐδη, Χνάρη, Ιλχάν, Πάνα και Μιχαηλίδη.
ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ
Το μείζον ερώτημα βέβαια αφορά πώς θα κινηθούν οι 21 ανεξάρτητοι βουλευτές, αν δηλαδή θα προσχωρήσουν σε κάποιο άλλο κόμμα ή θα συγκροτηθούν σε Κοινοβουλευτική Ομάδα. Το σενάριο πάντως που θέλει τους κασσελίστας να προχωρούν σε συγκρότηση νέας ΚΟ, όπως έκαναν και οι «11» της Νέας Αριστεράς, προϋποθέτει να βρεθούν τουλάχιστον 10 βουλευτές. Οι 21 ανεξάρτητοι -προσώρας τουλάχιστον- βουλευτές, οι οποίοι προέρχονται από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την Πλεύση Ελευθερίας, τους Σπαρτιάτες και την Ελληνική Λύση, είναι οι Σαράκης, Λινού, Κατσιβαρδάς, Μανούσος, Χρηστίδου, Δημητροκάλλης, Σαλμάς, Βαλτογιάννης, Ασπιώτης, Αυγενάκης, Γαυγιωτάκης, Χουρδάκης, Παπαϊωάννου, Αυλωνίτης, Παππάς, Φλώρος, Σαμαράς, Μπαράν, Μάλαμα, Πούλου και Τζάκρη.