Ο νεοεκλεγείς Αμερικανός πρόεδρος δεν είναι μια άγνωστη ποιότητα για εμάς τους Έλληνες. Με τις μανιέρες του σε προσωπικό επίπεδο και τις αντιλήψεις του, μας είναι γνωστός, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά πολλά, αν όχι το σύνολο των θεμάτων που απασχολούν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
ΓΡΑΦΕΙ ο Αφεντούλης Λαγγίδης
Η παραμονή του επί τετραετία μακριά από τον Λευκό Οίκο δεν λειτούργησε ως «αυτοεξορία στην έρημο», δεν τον κατέστησε σοφότερο, αλλά, κυρίως, δεν άλλαξε τις απόψεις του και τον τρόπο που τις εκφράζει για τις διεθνείς σχέσεις στο σύνολό τους.
Παραμένει το ίδιο πρόσωπο, που καθορίζεται και καθοδηγείται από τις συναλλακτικές σχέσεις και τις αξίες που αποδίδει σε όλους τους συνομιλητές του.
Αν όμως ο Τραμπ δεν έχει μεταβληθεί ούτε κατ’ ελάχιστον, δεν συμβαίνει το ίδιο με τη γεωπολιτική αξία των συνομιλητών του, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.
Σε ένα εξαιρετικά συνοπτικό σημείωμα είναι αδύνατο να αναλυθούν όλες οι, απολύτως απαραίτητες ως θέμα ανάλυσης, συνιστώσες των ελληνοαμερικανικών σχέσεων.
Μία όμως εξ αυτών -πέρα από τις σχέσεις με την Τουρκία-, με το οικονομικό κριτήριο να προβάλλει ως το απαραίτητο δέλεαρ για πρόσωπα όπως ο Τραμπ, είναι η Ενέργεια -φυσικά όχι τύπου ΑΠΕ- και ο πλούτος που τη συνοδεύει.
Περί ελληνικού και κυπριακού φυσικού αερίου και αγωγών διά του ελλαδικού χώρου ο λόγος, αλλά αυτό σε κάποιο άλλο σημείωμα.
Όμως, ακόμη και αν η νέα τετραετία Τραμπ είχε την πρόθεση να εισαγάγει νέες ριζοσπαστικές αλλαγές σε ένα ευρύτατα και σε βάθος γνωστό σύστημα εξωτερικής πολιτικής -κάτι ρεαλιστικά απίθανο-, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας με τη σειρά της υποχρεούται να αφομοιώσει πλήρως και να εφαρμόσει στην πράξη το θυμόσοφο «η ανάγκη είναι η μητέρα της εφεύρεσης».
Προηγουμένως όμως, απαραιτήτως στη μεταβατική περίοδο θα πρέπει άμεσα και με γρήγορες κινήσεις να δώσει το στίγμα της με στόχο τον ίδιο τον Τραμπ, το περιβάλλον του και τα πρόσωπα που ακούγονται ότι θα στελεχώσουν το νέο Administration.
Ο κ. Λαγγίδης είναι διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
