Η κοινωνία μπορεί να χαρακτηριστεί εύλογα ως ένα ανεπτυγμένο «κύτταρο». Ένα νευρικό κύτταρο, το οποίο έχει εκφυλιστεί. Τα παιδιά, το πρωταρχικό στοιχείο του «κυττάρου», είναι αποπροσανατολισμένα. Δείκτες καθομολογούν τη ραγδαία διολίσθηση της καθημερινότητας.
Παιδιά που δεν είναι παιδιά, αλλά δεν είναι και τίποτε άλλο. «Delulu». Παιδιά που δεν ξέρουν ποιος φταίει για αυτά που νιώθουν ή, πολύ χειρότερα, δεν ξέρουν τι νιώθουν και πώς να το εκφράσουν. Παιδιά χαμένα στην ευκολία της επιλογής, που τόσο ανερυθρίαστα προσφέρει το TikTok. Είναι άραγε θέμα των προεφήβων (πλέον από τα 11 έτη, όπως αποκαλύπτουν οι νέες ευρωπαϊκές έρευνες);
Γράφει ο Θανάσης Μιχαλόπουλος
Αποσυνδεδεμένη (σαν WiFi) οικογένεια. Άλλος ένας «τσιτάτος» όρος που ακούμε όλο και πιο συχνά. Η οικογένεια δεν επικοινωνεί δηλαδή. Όμως τότε γιατί τη λέμε οικογένεια ακόμα; Ευσχήμως θα μπορούσαμε να την ορίζουμε ως πολυγωνική σχέση τριών ή περισσοτέρων οντοτήτων. Οικογένειες που ξέχασαν να ζουν σαν οικογένεια. Ο μακαριστός Σιατίστης Παύλος χρησιμοποιούσε τη φράση «απουσία Θεού και γονιού». Όπου Θεός, ένα σύνολο κανόνων και αξιών μιας κοινωνίας, δηλαδή οι τύποι που κρατούν άσβεστη την ουσία των πραγμάτων.
Η απουσία αρχών λειτουργεί ως η βασικότερη αιτία εκφυλισμού του κυτταρικού ιστού της κοινωνίας. Ολοκληρωτική πληγή, η απουσία γονιού. Γονείς που δεν ξέρουν πώς να είναι γονείς. Τα παραδοσιακά πρότυπα καταρρίφθηκαν προκαλώντας ολωσδιόλου την απορρύθμιση του σημαντικότερου πράγματος για ένα νέο παιδί: του γονεϊκού προτύπου.
Η αντικατάσταση της γονεϊκής σχέσης με τη φιλική σχέση προκαλεί την ηχηρή απουσία του γονιού που έχεις ανάγκη, προσφέροντας έναν φίλο που δεν έχεις ανάγκη. Ίσως οι γονείς έχουν την ανάγκη να αποκτήσουν φίλους, τοποθετώντας σε αυτή τη θέση τα παιδιά τους. Ψάχνουμε απεγνωσμένα λύσεις και θεραπείες για τα παιδιά, χωρίς να προσπαθούμε για το απλούστατο: την εύρεση και αξιοποίηση χρόνου μαζί τους στις πιο τρυφερές ηλικίες.
Με την ενοχή του χρόνου, που απεγνωσμένα κάτι αγοράζουμε ως ισοζύγιο, υπεραμυνόμαστε για την κτητική υπεροχή του «δικού μου» παιδιού, θεωρώντας πως έτσι εκφράσαμε τη μύχια λατρεία μας στον απόλυτο βαθμό. Η ανάταση του δείκτη στον απέναντι δεν είχε γίνει ποτέ ευκολότερη. Εάν κάτι, λοιπόν, πρέπει να τεθεί στον δημόσιο διάλογο είναι η εκκίνηση της διδασκαλίας των γονιών. Να μη φοβούνται δηλαδή να είναι τα πρότυπα και να διαχειρίζονται πρωτίστως τα δικά τους συναισθήματα.
Κάθε κύτταρο έχει στην πραγματικότητα πολύ απλή δομή, φτάνοντας στον πυρήνα. Στον δικό μας πυρήνα αρκεί να γίνει η πρώτη -θεμελιώδης- κίνηση: να αντιτάξουμε τον αντίχειρα απέναντι στην εξουσία του δείκτη, δείχνοντας το πρωταρχικό πρόβλημα:·εμάς τους ίδιους και όχι τα παιδιά.
Ο κ. Μιχαλόπουλος είναι Διεθνολόγος-πολιτικός επιστήμονας, αντιδήμαρχος Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού, Νέας Γενιάς και Ψηφιακής Πολιτικής στον Δήμο Παιανίας
