Πολλαπλά μηνύματα συνολικά προς το πολιτικό σύστημα αλλά και την κυβέρνηση ειδικότερα στέλνει το αποτέλεσμα των χθεσινών ευρωεκλογών. Κατ’ αρχάς η αποχή-ρεκόρ (κοντά στο 63%) από μόνη της υποδηλώνει το μεγάλο κενό πολιτικής αντιπροσώπευσης, κυρίως από το Κέντρο και προς τα αριστερά, εκεί δηλαδή όπου δεν διαφαίνεται (για την ώρα) πολιτικός σχηματισμός ικανός να αμφισβητήσει την ηγεμονία της ΝΔ.
Το κυβερνών κόμμα, από την άλλη, παρά το γεγονός ότι εισέπραξε ένα πρώτο ισχυρό κύμα δυσαρέσκειας για σειρά χειρισμών που φαίνεται να πλήγωσαν τμήμα της εκλογικής βάσης, διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία μιας μεγάλης συμπαγούς παράταξης της ευρύτερης Κεντροδεξιάς. Δεν κατάφερε ωστόσο, α) να πείσει για την κρισιμότητα της ευρωκάλπης, με άλλα λόγια να αποτρέψει την αποχή, έχοντας ποντάρει προεκλογικά στο ότι ήταν το μοναδικό κόμμα που σήκωσε ψηλά τα ευρωπαϊκά θέματα, και β) να αμβλύνει τις όχι καλές εντυπώσεις που παρήχθησαν στη δεξιά παραδοσιακή της βάση μέσα από σειρά κυβερνητικών πρωτοβουλιών, λόγου χάρη το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Η ακρίβεια, παράλληλα, φαίνεται πως συνιστά σημαντικό παράγοντα που εξηγεί τις απώλειες οι οποίες τελικά καταγράφηκαν.
Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, η μάχη συνεχίζεται, ο χώρος όμως της ευρύτερης Κεντροαριστεράς δέχθηκε ισχυρό χαστούκι, χωρίς ούτε το ένα ούτε το άλλο κόμμα να δείχνουν ικανά να πείσουν τους κεντροαριστερούς.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Σε κάθε περίπτωση ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει πολλούς λόγους να πανηγυρίζει, αν και ήρθε δεύτερος, καθώς το ποσοστό που κατέγραψε το κόμμα του δεν του δίνει τον «αέρα» που ο ίδιος θα επιθυμούσε για: α) να εμφανιστεί ως ο ηγέτης και αδιαμφισβητήτως αρχηγός μιας ικανής και με προοπτικές εξουσίας αξιωματικής αντιπολίτευσης και β) να προχωρήσει σε ακόμη πιο βαθιές αλλαγές στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου, φτιάχνοντας τον κομματικό μηχανισμό στα μέτρα τα δικά του. Στη Χαριλάου Τρικούπη τα πράγματα είναι σαφώς πιο περίπλοκα για τον Νίκο Ανδρουλάκη, στον οποίο εντέλει χρεώνεται η αποτυχία του ΠΑΣΟΚ να κατακτήσει τη δεύτερη θέση, με τα ποσοστά του να δείχνουν στασιμότητα σε σχέση με τις εθνικές εκλογές.
Ο Κυριάκος Βελόπουλος θεωρείται ο μεγάλος πρωταγωνιστής της χθεσινής αναμέτρησης, σε μια πολιτική συγκυρία κατά την οποία συνολικά η Ευρώπη κινείται δεξιότερα των κεντροδεξιών σχημάτων. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης χτύπησε εκεί που εντέλει δείχνει να πάλλεται η προβληματική των ευρωπαϊκών κοινωνιών και σε θέματα που κινούνται στο πεδίο της αντιπαγκοσμιοποίησης και του αντιλιμπεραλισμού. Σημαντική ήταν και η άνοδος του ΚΚΕ σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019, όταν κατέγραψε 5,35%, χωρίς πάντως να καταφέρει να κάνει τη μεγάλη διαφορά κατακτώντας διψήφια ποσοστά στην ευρωκάλπη.
Η εκλογική συντριβή της Νέα Αριστεράς έχει ειδική ανάγνωση, καθώς έρχεται να ρίξει τίτλους τέλους στην ανανεωτική Αριστερά όπως τη γνωρίσαμε στην ύστερη Μεταπολίτευση.
Το σχήμα, όπως πολιτεύτηκε προεκλογικά, έδειξε αδύναμο να αφουγκραστεί τα πραγματικά αιτήματα που θέτουν οι πολίτες, εμμένοντας σε μια ατζέντα δικαιωματισμού από την οποία σταθερά απουσίαζε κάθε αναφορά στον τόπο και την ιστορία του, στο όνομα ενός κάποιου διεθνιστικού χαρακτήρα, εισπράττοντας εντέλει την απαξίωση. ΝΙΚΗ, Πλεύση Ελευθερίας διατήρησαν τις δυνάμεις τους, εκλέγοντας από έναν ευρωβουλευτή και υπό αυτή την έννοια η εμφάνισή τους κρίνεται θετική. Η έκπληξη όμως έγινε τελικά από την Αφροδίτη Λατινοπούλου. Η νεαρή δικηγόρος πέτυχε να πιάσει το 3%, κάνοντας δυναμική εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο, περισσότερο ως δυνάμει αντίπαλος του Κυριάκου Βελόπουλου, ο οποίος πιθανότατα θα είχε ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό, εάν δεν είχε κάνει την εμφάνισή της η επικεφαλής της Φωνής Λογικής.
