Υπάρχουν νομοθετικές ρυθμίσεις που από την αρχή δείχνουν την αστοχία τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο νέος κανονισμός πυροπροστασίας που ουσιαστικά συγκροτήθηκε από το υπουργείο Περιβάλλοντος στη βάση της περσινής εμπειρίας των πυρκαγιών. Στη βασική του θεώρηση είχε ως στόχο να κινητοποιήσει την ατομική ευθύνη των ιδιοκτητών ακινήτων να καθαρίσουν τις περιοχές τους από κλαδιά και ξερά χόρτα ώστε να τα προστατεύσουν από τις πυρκαγιές και την καταστροφή, δημιουργώντας ευνοϊκές συνθήκες για την πυρόσβεση. Όμως ήταν ένας κανονισμός υπερβολικός, με βασική πρόνοια να μεταφέρει όλη την ευθύνη του κράτους και των δήμων μαζί με το κόστος στους πολίτες. Αυτό άλλωστε τελικά σημείωσε και ο Συνήγορος του Πολίτη, όταν τον εξέτασε. Πέραν αυτού ήταν μια νομοθέτηση έωλη, συγκεχυμένη, εξοργιστικά σύνθετη με τεχνικές επιτροπές και ψηφιακές πλατφόρμες που δεν λειτουργούσαν, με προαπαιτούμενη την έγκαιρη και συνεκτική ενημέρωση, που δεν υπήρξαν. Αφορά ένα πλαίσιο κανόνων που πέραν όλων των άλλων εξέθεσε και τη θλιβερή κατάσταση συγκρότησης των δήμων σε μεγάλα και κρίσιμα θέματα όπως η πυρόσβεση.
Από την «Απογευματινή» σχολιάσθηκε επανειλημμένως αρνητικά, γιατί ήταν ένας κανονισμός ενός κράτους ανερμάτιστου, γραφειοκρατικού, ευθυνόφοβου και επιθετικού προς τον πολίτη, που θέλουμε σε κάθε περίπτωση να ξεχάσουμε ότι υπήρξε τις προηγούμενες δεκαετίες, πόσω μάλλον σε σχέση με το παρόν και το μέλλον.
Από τον σημερινό υπουργό Περιβάλλοντος κ. Σκυλακάκη ανακοινώθηκε ότι ο συγκεκριμένος κανονισμός πυροπροστασίας δεν θα ισχύσει. Ότι οι ιδιώτες είναι υποχρεωμένοι να κάνουν το αυτονόητο. Να κλαδέψουν τα δένδρα που βρίσκονται στα ιδιοκτησίες τους και να μαζέψουν τα ξερά χόρτα. Η ανακοίνωση του υπουργού έφερε ανακούφιση και ηρεμία. Αποτέλεσε μια απόφαση ευθύνης, σοβαρότητας και γενναιότητας. Οι ατυχείς κανονισμοί και νόμοι το καλύτερο είναι να ακυρώνονται ή τουλάχιστον να αναβάλλονται. Η ιδιωτική και ατομική ευθύνη είναι υποχρέωση σε θέματα όπως η πρόληψη των πυρκαγιών. Αλλά με λειτουργικές προϋποθέσεις…
