Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση για τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και τη διατήρησή του είναι κυρίαρχη τόσο στις Βρυξέλλες όσο και σε περιφερειακό επίπεδο. Είναι κοινή ανησυχία ότι η δημογραφική αλλοίωση και η κοινωνική απομόνωση απειλούν τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Ωστόσο, από τη συζήτηση απουσιάζει μια βασική διάσταση, αυτή της νέας γενιάς, της γενιάς που εκ των πραγμάτων αντιμετωπίζει πολύ περισσότερες δυσκολίες σε σχέση με αυτή των γονέων μας, της γενιάς που καλείται να εξελιχθεί σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό περιβάλλον και να διεκδικήσει αυτά που μέχρι πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν δεδομένα.
Γράφει η Άντρη Παράσχου
Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση για τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και τη διατήρησή του είναι κυρίαρχη τόσο στις Βρυξέλλες όσο και σε περιφερειακό επίπεδο. Είναι κοινή ανησυχία ότι η δημογραφική αλλοίωση και η κοινωνική απομόνωση απειλούν τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Ωστόσο, από τη συζήτηση απουσιάζει μια βασική διάσταση, αυτή της νέας γενιάς, της γενιάς που εκ των πραγμάτων αντιμετωπίζει πολύ περισσότερες δυσκολίες σε σχέση με αυτή των γονέων μας, της γενιάς που καλείται να εξελιχθεί σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό περιβάλλον και να διεκδικήσει αυτά που μέχρι πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν δεδομένα.
Ιδιαίτερα στην πατρίδα μας, η δική μας γενιά, που έζησε το μεγαλύτερο κομμάτι της ενήλικης ζωής σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής ύφεσης, ανέλαβε ευθύνες δυσανάλογες με τις δυνατότητές της. Και ενώ σήμερα το οικονομικό περιβάλλον της χώρας βελτιώνεται, οι προκλήσεις για τους νέους παραμένουν μεγάλες. Ζητήματα όπως το κόστος της στέγασης, η διάθεση και η ανακατανομή των ευκαιριών, το αβέβαιο εργασιακό περιβάλλον, ο υψηλός διεθνής ανταγωνισμός στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και η κοινωνική αποξένωση όχι μόνο αποτελούν απειλή για τον κοινωνικό μας ιστό αλλά και μείζον εθνικό ζήτημα. Αφού το δημογραφικό ζήτημα, το οποίο είναι ίσως η μεγαλύτερη απειλή της Ελλάδας, συνδέεται άμεσα με την ικανότητα των νέων ανθρώπων να ανεξαρτητοποιούνται νωρίς.
Τα προβλήματα της γενιάς μας όμως δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Ενδεχομένως με διαφορετικές διακυμάνσεις, τα εντοπίζουμε σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ως εκ τούτου, χρειάζεται μια κοινή ευρωπαϊκή αντιμετώπιση. Με ολοκληρωμένο σχεδιασμό οι Βρυξέλλες οφείλουν να επαναδιατυπώσουν το κοινωνικό τους συμβόλαιο με τη νέα γενιά. Να αναγνωρίσουν πρωτίστως τα προβλήματα και να αναπτύξουν τις πολιτικές για την επίλυσή τους.
Το ζήτημα της στέγασης, για παράδειγμα, αποτελεί ένα κατεξοχήν πανευρωπαϊκό πρόβλημα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει τη δύναμη να λάβει μέτρα, υιοθετώντας προσεγγίσεις που θα αυξήσουν τη διαθεσιμότητα των κατοικιών μέσω κινήτρων για ανέγερση οικοδομών και εξορθολογισμού και επιτάχυνσης των διαδικασιών αδειοδότησης αναπτύξεων, αλλά και μέσω ανάπτυξης προγραμμάτων κοινωνικής στέγασης. Παράλληλα, το εργασιακό πλαίσιο για τους νέους πρέπει να εξορθολογιστεί. Προγράμματα ενίσχυσης ποιοτικής εργοδότησης, αναλογιστικός επαναπροσδιορισμός των εισφορών αυτών που εισέρχονται στην αγορά εργασίας, καθώς και προώθηση της νεανικής επιχειρηματικότητας είναι κάποια από τα μέτρα που μπορούν να ληφθούν.
Έφτασε η ώρα η ενωμένη Ευρώπη να ξαναστρέψει το βλέμμα προς τα θεμέλιά της, να αναπτύξει και να ενδυναμώσει το ίδιο της το μέλλον επενδύοντας σθεναρά στη νέα γενιά. Τα προγράμματα προς στήριξη των νέων πρέπει να είναι πολυδιάστατα και τα πλέον γενναία χρηματοδοτούμενα της Ένωσης. Οι πολιτικές προς τα κράτη-μέλη πρέπει να είναι δεσμευτικές και ενιαίες. Άλλωστε τα ευρωπαϊκά κράτη είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Το παραδοσιακό ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο έχει αφήσει τη νέα γενιά πίσω, έφτασε η ώρα για ένα νέο, φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο με τη νέα γενιά. Το απαιτούμε, το διεκδικούμε και θα το κερδίσουμε, από τη γενιά μας, για τη γενιά μας.
Η κυρία Παράσχου είναι υποψήφια ευρωβουλευτής ΝΔ
