Είναι εμφανές ότι η αντιπολίτευση είναι και άστοχη και ανεπαρκής. Διαφορετικά για το δυστύχημα των Τεμπών και την κατάσταση στο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας δεν θα έφερνε στο Κοινοβούλιο μια πρόταση δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση. Θα ζητούσε μια προ ημερησίας συζήτηση με διευρυμένη συμμετοχή στους ομιλητές. Γιατί η πολιτική ουσία της επόμενης ημέρας της τραγωδίας στα Τέμπη δεν περιορίζεται στα της καταγραφής των ευθυνών για τις καθυστερήσεις στα έργα, την ευνοιοκρατία και την κομματοκρατία -διαχρονική είναι αυτή από την εποχή του ΠΑΣΟΚ του 1980- στα του προσωπικού του ΟΣΕ. Το σημαντικό είναι η σπουδή για το μέλλον. Όχι μόνον για την ελαχιστοποίηση της πιθανότητας ενός νέου δυστυχήματος. Αλλά σε σχέση με την ανταγωνιστική αναβάθμιση της χώρας στο πεδίο των χερσαίων μεταφορών. Οι υπεύθυνοι και τελικά έντιμοι πολιτικοί αυτό θα αναγνώριζαν ως καθήκον τους.
Και όμως η αντιπολίτευση, με μεθοδολογία και οπτική οικονομικού ή θεσμικού σκανδάλου, επιχειρεί να καταλογίσει ευθύνες σε μια και μόνη κυβέρνηση για το αίσχος των τρένων: την τελευταία. Επίσης μιλά για συγκάλυψη. Άραγε γιατί; Τι είχαμε εδώ; Ένα δυστύχημα. 57 νεκρούς. Μια καταστροφή στο προφίλ και την πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδας. Η κυβέρνηση να επιχειρήσει συγκάλυψη. Άραγε σε τι; Στην πραγματικότητα του δυστυχήματος; Στα καμένα βαγόνια και τους νεκρούς; Στις πολιτικές ευθύνες της για την τραγωδία που συνέβη επί των ημερών της; Οι πολιτικές ευθύνες αναλήφθηκαν άμεσα. Από τον αρμόδιο υπουργό, που υποτίμησε και παρέβλεψε τον κίνδυνο. Ως προς τη διαχείριση συνεπειών όλα εξελίχθηκαν καλά. Στα νοσοκομεία, την αναγνώριση των νεκρών, την περίθαλψη των τραυματιών. Η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη, ως προς τα στοιχεία που έχουν λάβει υπόψη, καμιά πλημμέλεια. Και τελικά τα Τέμπη είναι δυστύχημα. Δεν είναι Μάνδρα, Μάτι ή «Daniel». Δεν άπτονται επιχείρησης σε εξέλιξη, αλλά αποτελούν μοιραίο γεγονός…
