ΣΥΜΦΩΝΑ με τον ν. 4172/2013, ορίζεται ότι, από το φορολογικό έτος 2020 και μετά, οι δαπάνες απόκτησης αγαθών και λήψης υπηρεσιών στην ημεδαπή ή σε κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του ΕΟΧ που πραγματοποιούν οι φορολογούμενοι πρέπει να καταβάλλονται με ηλεκτρονικά μέσα πληρωμής ημεδαπής ή αλλοδαπής προέλευσης. Ως ηλεκτρονικά μέσα πληρωμής, ενδεικτικά, νοούνται οι κάρτες και μέσα πληρωμής με κάρτες (χρεωστικές ή πιστωτικές), μέσω ηλεκτρονικής τραπεζικής (e-banking) κ.λπ.
Γράφει ο Στέλιος Νομικός
Το απαιτούμενο ποσό δαπανών με ηλεκτρονικά μέσα πληρωμής για κάθε φορολογικό έτος ορίζεται σε ποσοστό τριάντα τοις εκατό (30%) του πραγματικού εισοδήματος και όχι του τεκμαρτού, που προκύπτει στην ημεδαπή ή/και στην αλλοδαπή και προέρχεται από μισθωτή εργασία και συντάξεις, από επιχειρηματική δραστηριότητα και από ακίνητη περιουσία και μέχρι είκοσι χιλιάδες (20.000) ευρώ δαπανών.Oι κατηγορίες φορολογουμένων που απαλλάσσονται από τη συλλογή αποδείξεων με ηλεκτρονικά μέσα, ενδεικτικά, είναι: Όσοι έχουν συμπληρώσει το εβδομηκοστό (70ό) έτος της ηλικίας τους, καθώς και άτομα με ποσοστό αναπηρίας ογδόντα τοις εκατό (80%) και άνω κ.λπ.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, οι κατηγορίες δαπανών απόκτησης αγαθών και λήψης υπηρεσιών με ηλεκτρονικά μέσα πληρωμής που λαμβάνονται υπόψη για το όριο δαπανών, ενδεικτικά, είναι: διατροφή και μη αλκοολούχα ποτά, αλκοολούχα ποτά και καπνός, ένδυση και υπόδηση και τέλος στέγαση, εξαιρουμένων των ενοικίων. Φαίνεται ότι ο νόμος σοφά περιλαμβάνει την κατηγορία των δαπανών, οι οποίες είναι πρώτης ανάγκης, όπως είναι η τροφή και η ένδυση, αλλά προβλέπει και δαπάνες οι οποίες θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι πολυτελείας, όπως τα κομμωτήρια, τα αλκοολούχα ποτά, καθώς και οι υπηρεσίες των ελευθέρων επαγγελματιών, όπως υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, δικηγόροι, κ.λπ., διότι στην πρώτη κατηγορία δαπανών περιλαμβάνονται εκείνες οι οποίες είναι απαραίτητες για τη διαβίωσή μας, ενώ στη δεύτερη για την ψυχαγωγία μας, καθώς και οι υπηρεσίες των ελευθέρων επαγγελματιών, οι οποίοι ρέπουν προς τη φοροδιαφυγή.
ΣΕ ΑΥΤΗ την περίπτωση βλέπουμε ότι οι αποδείξεις μετρούν διπλά για τη θεμελίωση του 30% των δαπανών, ώστε να αποφύγουμε το «πέναλτι του 22%. Άρα, ο νόμος ορθά προβλέπει ότι πρέπει να περιλαμβάνονται οι αποδείξεις ψυχαγωγίας, όμως, αυτό γίνεται για να συλλέξουν αποδείξεις οι φορολογούμενοι από τις κατηγορίες εκείνες των επαγγελματιών οι οποίοι κατά συνθήκη φοροδιαφεύγουν. Το πλάνο είναι σε σύντομο χρονικό διάστημα να εφαρμοστεί πλήρως το σύστημα των εσόδων-εξόδων στην προσωπική δήλωση, ώστε οι φορολογούμενοι να έχουν το κίνητρο συλλογής όλων των αποδείξεων, οι οποίες θα μειώνουν το φορολογητέο τους εισόδημα. Επισημαίνεται ότι μετά τη δεκαετή κρίση, την πανδημία, τον πόλεμο της Ουκρανίας, τώρα του Ισραήλ, καθώς και τον πληθωρισμό αλλά και τη συνεχή αύξηση των τιμών, ο χαμηλοσυνταξιούχος και ο χαμηλόμισθος αντιμετωπίζουν πρόβλημα, διότι δεν έχουν τα διαθέσιμα εισοδήματα, ώστε να καλύψουν το 30%, με αποτέλεσμα να πληρώνουν αυτό το επιπλέον 22%, το οποίο είναι άδικο για εκείνους.
ΠΡΑΓΜΑ που σημαίνει ότι θα πρέπει να επεκταθεί η κατηγορία των δαπανών που θα σχηματίζουν αυτό το αφορολόγητο, όπως για παράδειγμα οι τόκοι των τραπεζών που έχουν αυξηθεί λόγω του πληθωρισμού και της πολιτικής των τραπεζών, με αποτέλεσμα να καταναλώνεται διαθέσιμο εισόδημα, χωρίς το τοκοχρεολύσιο αυτό να λαμβάνεται υπόψη ως ηλεκτρονικό μέσο πληρωμής. Θα πρέπει λοιπόν να επεκταθεί επιπλέον της συνθήκης που ισχύει ότι το ποσοστό αυτό, του 30%, θα μειώνεται στο 20% για φορολογούμενους που έχουν δαπανήσει πάνω από το 60% του πραγματικού τους εισοδήματος σε τόκους δανείων, ενοίκια και φόρους. Προτείνεται επίσης να μειωθεί το ποσό σε 20% για όλες τις δαπάνες και όχι μόνο για τους τόκους δανείων ενοίκια και φόρους, ως επιβράβευση για εκείνες τις κατηγορίες των χαμηλόμισθων, χαμηλοσυνταξιούχων. Επίσης, να μειωθεί ο πρόσθετος φόρος 22% σε όλα τα χαμηλά εισοδήματα ή να μειωθεί το όριο 60% του πραγματικού ετήσιου εισοδήματος.
Ο κ. Νομικός είναι δόκτωρ Οικονομικών Επιστημών, LLM Νομικών Επιστημών
