Η Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης δεν έχει την τρέλα του Λονδίνου, ούτε την εκλεπτυσμένη πολυτέλεια του Παρισιού ή την φινέτσα του Μιλάνου. Με τους Αμερικανούς σχεδιαστές να συνεχίζουν να σκηνοθετούν υπερπαραγωγές για το αμερικανικό όνειρο, εμείς δεν έχουμε παρά να κρατάμε σημειώσεις, να ονειρευόμαστε μαζί τους και να θέλουμε να διακτινιστούμε στον Χειμώνα του 2025-26 για να ζήσουμε όσα αφηγήθηκαν από τις 7 μέχρι τις 11 του μηνός στο Βig Apple. Με πρωταγωνιστές στην πρώτη σειρά από την Ζεντάγια μέχρι τον Τιμοτέ Σαλαμέ που περιφέρεται ως Μπομπ Ντίλαν χωρίς την κινηματογραφική του τραγιάσκα.
Tι κρατάμε από την νεοϋορκέζικη εβδομάδα μόδας; Λάμψη, δράμα, κουτύρ που φοριέται. Oι ινφλουένσερ δεν είναι όσο δημοφιλείς ήταν κάποτε ή αυτό θα θέλαμε τουλάχιστον να πιστεύουμε καθώς οι σταρ του Χόλιγουντ αντικαταστάθηκαν από τους σταρ του TikTok. Η πρώτη σειρά στη Νέα Υόρκη δεν μπορεί να συναγωνιστεί αυτή του Παρισιού ή του Μιλάνου. Η Νέα Υόρκη παράγει τάσεις, κυρίως για την εργαζόμενη γυναίκα, μητέρα, μαέστρο. Ίσως και για τις ladies who lunch. Αλλά αυτή είναι η στιγμή για «σοβαρό» πρετ-α-πορτέ με ρούχα και αξεσουάρ που φοριούνται στο δρόμο, στην καθημερινότητα, δοκιμάζονται στο δρόμο.
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές όταν είδαμε τον 82χρονο Κάλβιν Κλάιν να επιστρέφει στο …σπίτι του και να κάθεται στην πρώτη σειρά για να δει την εξέλιξη ενός οίκου που δεν πρόδωσε ποτέ την ταυτότητα του. Με τον μινιμαλισμό σαν λέξη-κλειδί. Και την Βερόνικα Λεόνι να παραδίδει μαθήματα γεωμετρίας στον κατεξοχήν οίκο της αφαίρεσης. Μετά την απομάκρυνση του Ραφ Σίμονς από τον Κάλβιν Κλάιν, το 2018, είχαμε καιρό να δούμε τόσα αυστηρά κοστούμια με αιθέριο μετάξι και την Κέιτ Μος με τον Κρίστι Τέρλινγκτον να στηρίζουν με πάθος τον αγαπημένο τους δημιουργό. Και την …διάδοχο τους, Κένταλ Τζένερ, ως το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Είδαμε αναφορές στο αρχείο και το DNA του brand χωρίς όμως ίχνος νοσταλγίας, ή ναφθαλίνης. «Προσπαθήσαμε να μην εγκλωβιστούμε αναπολώντας το παρελθόν», την είδα να δηλώνει στις κάμερες μετά το show της αποθέωσης του «office chic».
Ο Μαρκ Τζέικομπς θέλησε να προλάβει την κούρσα χωρίς να προδώσει τη θεατρικότητα των κοστουμιών ζωής που παρουσίασε. Και την υπερβολή. Πώς αλλιώς να τραβήξεις την προσοχή σε δεκάδες προγραμματισμένα ντεφιλέ; Καλείς φίλους και γνωστούς. Ντύνεις τα μοντέλα σαν καρικατούρες, ζωντανές κούκλες. Παίζεις με αυθάδεια, και χιούμορ, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Και λανσάρεις εκκεντρικές, υπερβολικές σιλουέτες, σχεδόν σουρεαλιστικές.
Ο Κριστιάν Σιριάνο που γνωρίσαμε πρώτη φορά από το Project Runway, λειτουργεί καλύτερα με την εικόνα και τηλεοπτικούς όρους, σχεδόν ινσταγκραμικούς. Για να πει: «Στην πασαρέλα θέλουμε να γιορτάσουμε την ομορφιά, τη νιότη, το σώμα. Χρειαζόμαστε φαντασιώσεις. Όνειρα. Να δείξουμε όλες τις αποχρώσεις και τις κουλτούρες που έχουμε, ειδικά στη Νέα Υόρκη». Με ρούχα για τις νεότερες γενιές που μπορούν να φορεθούν μάλλον σε κλαμπ. Τι να «αγόρασαν» άραγε από την κολεξιόν του η Κέιτι Χολμς και η Γούπι Γκόλντμπεργκ που φωτογραφήθηκαν στην πρώτη σειρά;
Η Καρολίνα Χερέρα, μοιάζει ενθουσιασμένοι με τις επιδόσεις του Γουές Άντερσον που σχεδιάζει πλέον για τον κλασικό αμερικανικό οίκο των μπαλούν φορεμάτων με το λευκό πουκάμισο, σε νέες αναγνώσεις. Την ίδια στιγμή, πολλά από τα brands, δεν τα γνωρίζουμε καν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα θέλαμε και να τα φορέσουμε. Για τον Πράμπαλ Γκουρούνγκ, ζούμε σε αβέβαιους καιρούς. «Είμαστε όλοι στην ίδια κατάσταση. Ανήσυχοι, αγχωμένοι, μπερδεμένοι. Σε δυστοπικές κοινωνίες το μόνο που αποζητάμε είναι η σύνδεση».
Ο Μάικλ Κορς πάλι, παρουσίασε μια έξυπνη συλλογή για όλες τις σεζόν. Επέστρεψε στη βάση του με εκλεπτυσμένα ρούχα και αξεσουάρ. Τις 50 αποχρώσεις του μαύρου και του γκρι. Χωρίς πειραματισμούς. Για να εμπνευστεί από την Λορίν Χάτον, την Σάρον Στόουν, την Ζόι Κράβιτζ. «Οι Αμερικάνοι ανακαλύψαμε την έννοια του ευκολοφόρετου ρούχου και ο κόσμος μας την έκλεψε…» Μινιμαλιστής; «Δεν μου αρέσει ο όρος μινιμαλισμός. Μου αρέσουν τα πράγματα που είναι απτά».
Ο Τομ Μπράουν σκηνοθέτησε για το φινάλε μια συλλογή τέχνης που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Η ελπίδα είναι αυτό το πράγμα με τα φτερά» και πουλιά οριγκάμι για την απόδραση. O Kρίστοφερ Τζον Ρότζερς είπε στα μοντέλα του να χαμογελάνε. Έτσι για να κάνει τη διαφορά. Σε μια βιομηχανία μόδας σε κρίση, όλα παίζονται στους συμβολισμούς. Έχουν φύγει ήδη από το παιχνίδι οι Proenza Schouler και ο Χέλμουτ Λανγκ. Ο Zακ Πόζεν σχεδιάζει για το Gap. Κι αυτό κάτι σημαίνει.
Σημαντικά ονόματα όπως ο Τόμι Χίλφιγκερ (ο οποίος ήταν όμως το καλοκαίρι στη Μύκονο για το άνοιγμα της μπουτίκ του) και ο πάντοτε διαχρονικός Ραλφ Λόρεν δεν συμμετείχαν καν στην πρόσφατη Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης. «Δεν νομίζω ότι απουσιάζει το ταλέντο», είπε ο Σέρτζιο Χάτσον. «Υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι σχεδιαστές εδώ, απλώς νομίζω ότι τους αγνοούμε. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι έχουμε στο …σπίτι μας». Η Έλενα Βελέζ, σχεδιάστρια που έδειξε αυτές τις ημέρες στη Νέα Υόρκη, δήλωσε: «Δεν υπάρχει plan B. Θα βουλιάξω με το πλοίο μου». Μέχρι τότε θα φανεί ποιος θα αντέξει στο χειροκρότημα. Στη βιτρίνα. Στις πωλήσεις. Στη ντουλάπα μας. Μέχρι το επόμενο σκρολάρισμα.
Κυριακάτικη Απογευματινή
