Η Μαρία Σολωμού σαρώνει ως «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» στο θέατρο «Μικρό Χορν», δίνοντας ερμηνεία ζωής. Τώρα λοιπόν εξηγεί γιατί «όλος ο κόσμος είναι η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.», η ηρωίδα με το καυστικό χιούμορ που αφορίζει τα δήθεν, την οποία έπλασε η Λένα Κιτσοπούλου, που σκηνοθετεί η Φρόσω Λύτρα και την οποία η δημοφιλής ηθοποιός αγαπάει από παλιά.
«Το 2009 το έργο πρωτοπαίχτηκε στο “Εθνικό” με τη Μαρία Πρωτόπαπα. Και τότε είχε “ταράξει”. Πλέον δεν είναι τόσο νουβό, υπό την έννοια ότι όλοι πλέον είμαστε ψυλλιασμένοι, κάνουμε τον εσωτερικό μας μονόλογο για το πού πάει αυτή η ζωή, τι κάνω εγώ εδώ πέρα – είμαστε πιο υποψιασμένοι. Τότε, όσοι το έβλεπαν, πρέπει να πάθαιναν εγκεφαλικό. Τώρα, περισσότερο διακρίνω ταύτιση. Νομίζω ότι έχει να κάνει με τον τρόπο γραφής της Λένας -γράφει πολύ έξυπνα-, που πιάνει τον παλμό του θεατή. Την προδιάθεση που έχουμε να αναθεωρήσουμε την πεπατημένη στη ζωή μας, όλα τα τσιτάτα, η “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” τα φέρνει τούμπα, τα ακυρώνει. Η ηρωίδα είναι όλοι εμείς, παρότι έχω πολύ γυναικείο κοινό… Ωρες ώρες ψάχνω για άντρα στο κοινό, τον πρώτο τον πέτυχα τις προάλλες, στη δέκατη σειρά. Αλλά η ηρωίδα, εν δυνάμει, είμαστε όλοι μας».
Πώς ξεκίνησε η σχέση μαζί της;
«∆ιδάσκω σε θεατρική σχολή 18 χρόνια. Kάποιες φορές δίνουμε στα παιδιά μονολόγους. Ηξερα ότι είχε γράψει αυτό το κείμενο η Λένα και σκόπευα να το χρησιμοποιήσω. Αλλά κάθε φορά που έδινα μονολόγους στα κορίτσια έλεγα: Το ‘‘Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.’’ δεν ξέρω αν θα το πάμε, είναι δύσκολο. Το είχα λοιπόν στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έλεγα “ωραίο θα είναι αυτό”, αλλά δεν το τολμούσα. ∆εν είμαι πολύ τολμηρή θεατρικά, δεν πολυρισκάρω. Φοβάμαι κιόλας τη μοναξιά στη σκηνή. Οσες φορές μου πρότειναν μονόλογο, τον απέφυγα».
«It’s now or never»
«Τώρα όμως, επειδή έπεσε σοβαρά η πρόταση στο τραπέζι, πήρα τη Λένα και μου απάντησε “εσύ είσαι η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., πώς δεν το είχα σκεφτεί τόσα χρόνια;”. Και λέω: “Εντάξει, it’s now or never”». Βέβαια, «δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ 100% με τα πάντα του κειμένου. ∆εν είμαι εγώ η “Μ.A.I.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.”, αλλά μια πτυχή της (εννοείται)».
Ο μονόλογος της Λένας Κιτσοπούλου δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Μια γυναίκα κοντά στα 40 που σιχαίνεται το βόλεμα και τα κλισέ τύπου «την υγειά μας να έχουμε».
Τι απομένει ως προοπτική;
«Το έργο δεν σου δίνει μία λύση. Καθένας θα τη βρει μόνος του. Είναι τραγικό το φινάλε, αλλά η Λένα το υπονομεύει. Σου λέει “και εδώ πάνω καλά είμαι, χαρές και πανηγύρια θα έχουμε”… Η “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” αντιμετωπίζει και τη θνητότητα με χιούμορ: ότι τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος; Μην παίρνουμε και πολύ σοβαρά τον εαυτό μας! Συμφωνώ με αυτό. Μεγαλώνοντας, δεν είμαι τόσο “μαύρη” στις απόψεις μου. Παλιά, έβλεπα να ψιλοβρέχει και έλεγα “θα πνιγούμε”. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα περισσότερο το έργο, έγινα θετικός άνθρωπος – δεν ξέρω πώς το κατάφερα. Εχω και αυτοσαρκασμό, οτιδήποτε κάνω το αφορίζω επιτόπου. Εκεί ταυτίστηκα απόλυτα με την ηρωίδα: δεν θέλω να παίρνω τίποτα στη ζωή μου στα σοβαρά επειδή (η ζωή) είναι μία… Είναι αστείο. Θεωρώ όμως πως η ηρωίδα δεν είναι αντισυμβατική, απλώς γνωρίζει την κατάστασή της και δεν της αρέσει καθόλου. Οπότε, ο περισσότερος κόσμος εκεί ταυτίζεται μαζί της».
Τι επιδιώκει για το κοινό;
«Eπειδή είναι πυκνό κείμενο -έχει τα εσωτερικά, τα συγκινητικά, τα αφοριστικά, τα κοροϊδευτικά του- δεν θέλω να χάσουν τίποτα οι θεατές. Είμαι συγκεντρωμένη στο να τα μεταφέρω, στο να μην αφαιρείται κανείς, oπότε είναι πολύ δύσκολο. Επιθυμώ, φεύγοντας, να έχουν ταυτιστεί και να λένε “κι εγώ έτσι νιώθω”».
«Εκθέτω τον εαυτό μου»
«Υπάρχει όμως», συμπληρώνει «και η ταύτιση με το αρνητικό. Πετάω τον ρατσισμό έντονα, εκθέτοντας τον εαυτό μου στην παράσταση, δεν λέω στα μούτρα κανενός “είσαι ρατσιστής”. Κι όμως, υπήρξε θεατής που σηκώθηκε και είπε: “Είσαι μ@λ@κισμένη”. Επειδή ενοχλήθηκε με κάτι που προφανώς ο ίδιος κάνει.
∆εν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε φράσεις στη σκηνή που παλιότερα ήταν προσβλητικές;
Μα αυτές χρησιμοποιούνται για συγκεκριμένο λόγο! Αλλιώς, να μην υπάρχουν αστυνομικά έργα γιατί σκοτώνεται κόσμος! Με αυτήν τη λογική, αν ανοίξεις την ψαλίδα, έχει πολύ να βάλεις μέσα. Πάμε για χούντα!
Η χαρά του ψαλιδιού! Αλλά απεχθάνομαι τη λογοκρισία. Σε μια εποχή που συμβαίνουν σημεία και τέρατα, τι σε πειράζει; Αν πει κάποιος “είσαι χοντρός”; Σωστά να σε πειράξει, γιατί είναι λάθος. Ομως, τώρα το θυμήθηκες; Τόσα χρόνια δεν ήταν (λάθος); Την επίθεση στη σάτιρα, στην τέχνη γενικά γι’ αυτούς τους λόγους τη θεωρώ λάθος. Παιδιά, get a life».
*Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Stage»,
ετήσια έκδοση των Αθηναϊκών Θεάτρων, για τη σεζόν 2024-2025.
Κυριακάτικη Απογευματινή
