Το καθημερινό «Μαγκαζίνο» στα Παραπολιτικά 90,1 Fm βρίσκει πίσω από το μικρόφωνο τον Γιώργο Πιέρρο, ο οποίος μιλάει για τη νέα αυτή εμπειρία, καθώς και την παρέα που δημιουργεί το ραδιόφωνο. Ταυτόχρονα, καθιστά σαφές ότι η είδηση «θέλει αρκετό ψάξιμο και κόπο από τον δημοσιογράφο για να του το δώσει», μιλώντας και για τη μεγαλύτερη ως τώρα στιγμή στην καριέρα του. Ακόμη, μας αποκαλύπτει την «κόντρα» θαυμαστών των Διονυσίου και Καζαντζίδη σε εκπομπή του, που κατέληξε σε ψηφοφορία, μέσω e-mails, για το ποιος έχει τους περισσότερους υποστηρικτές.
Φέτος σε βρίσκουμε για πρώτη φορά στο «Μαγκαζίνο», καθημερινά, 14.00-15.00.
Το «Μαγκαζίνο» είναι μια νέα πρόκληση. Μπήκα λοιπόν πρώτα στη θέση του ακροατή και μετά μπροστά στο μικρόφωνο. Σκέφτηκα πως, μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας, είναι χρήσιμο κάποιος που, για παράδειγμα, βρίσκεται στη δουλειά ή στο αυτοκίνητο να μπορεί μέσα σε μία ώρα να ενημερωθεί έγκαιρα, έγκυρα και γρήγορα για όλα όσα συμβαίνουν. Να μη χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Θα ήθελα λοιπόν φέτος να πετύχει αυτή η συνταγή στην ποιότητα και την εμβάθυνση, δηλαδή ο ακροατής να έχει την εικόνα και της επόμενης μέρας.
Τι σημαίνει για εσένα το ραδιόφωνο;
Σημαίνει παρέα, γιατί το ραδιόφωνο μπορεί να σε συντροφεύει παντού, και εν κινήσει. Είναι άλλωστε πιο ειλικρινές από τα μέσα που στηρίζονται και στην εικόνα – βασίζεται στο περιεχόμενό του. Άλλωστε, η ουσία δένει και κάθε πραγματική παρέα.
Μπορεί το ραδιόφωνο να κερδίσει το στοίχημα της νέας γενιάς, που προτεραιοποιεί τα social media για την ενημέρωσή της;
Ναι, βέβαια μπορεί, αρκεί να προσαρμοστεί στη συνύπαρξη με αυτά. Σε κάθε νέα πραγματικότητα δεν έχει κανένα νόημα να κλείνεις τα μάτια. Ένα σύγχρονο ραδιόφωνο, χωρίς σοβαροφάνεια και ξύλινο λόγο, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Το αντίθετο μάλιστα. Μπορεί το πρόγραμμά του μέσω των social media να φτάνει σε ακόμα περισσότερους νέους.
Μετράς αρκετά χρόνια στον δημοσιογραφικό στίβο. Τελικά, τι είναι αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει τον ακροατή σε μια καθημερινότητα γεμάτη από ειδήσεις;
Ο ακροατής λίγο πολύ πλέον τη βασική είδηση τη συναντά παντού, από το πρωί που θα ανοίξει το κινητό του. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να έχει αυτό που δεν μπορεί να του δώσει μια οθόνη, το παρασκήνιο που εξηγεί και την κάθε είδηση. Είναι, άλλωστε, και το πιο δύσκολο στοιχείο του ρεπορτάζ. Θέλει αρκετό ψάξιμο και κόπο από τον δημοσιογράφο για να του το δώσει. Γιατί μόνο μέσω αυτού κατανοεί κανείς πρόσωπα και καταστάσεις, με συνέπεια να μην αιφνιδιάζεται διαρκώς.
Ποια θα χαρακτήριζες ως την πιο «μεγάλη στιγμή» στην καριέρα σου μέχρι τώρα;
Ακόμη βρίσκομαι σε μια φάση όπου κάθε εκπομπή που κάνω στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση, κάθε ρεπορτάζ που γράφω στην εφημερίδα είναι για εμένα μια «μεγάλη στιγμή». Γιατί δεν έχω συνηθίσει ότι το όνειρο που είχα από παιδί, να γίνω δημοσιογράφος, έχει γίνει πραγματικότητα. Όταν δίνω ένα ρεπορτάζ με αποκλειστικές πληροφορίες, είναι για εμένα μεγάλη χαρά. Το απολαμβάνω και ελπίζω να μη θεωρήσω ποτέ δεδομένη αυτή τη δουλειά και γίνει ρουτίνα. Τώρα, συγκεκριμένα, κάποτε μέσω μιας εκπομπής μου στο ραδιόφωνο των Παραπολιτικών 90,1 Fm προώθησα το αίτημα ενός ατόμου με αναπηρία να μπει ράμπα στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Δεν φανταζόμουν ότι μέχρι τότε δεν υπήρχε πρόσβαση σε άτομα με αναπηρία. Λίγο μετά, η φωνή μας είχε φτάσει εκεί που έπρεπε και δημιουργήθηκε σύντομα η ράμπα. Αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή, χωρίς εισαγωγικά. Κατανόησα ότι, αν κάνεις καλά αυτή τη δουλειά, μπορείς να προσφέρεις πραγματικά.
Ποιο είναι το πιο αστείο ή απρόοπτο σκηνικό που σου έχει συμβεί στον αέρα;
Όταν έκανα κάποιες Παρασκευές εκπομπές που ένα μέρος τους ήταν και μουσικό, με έμφαση στο λαϊκό τραγούδι, είχα βάλει το δίλημμα «Καζαντζίδης ή ∆ιονυσίου». Έτσι, απρόσμενα γέμισε με μηνύματα το e-mail του σταθμού, με σκληροπυρηνικούς υποστηρικτές των δύο μεγάλων του λαϊκού τραγουδιού να ανοίγουν ένα άτυπο δίπολο, που κατέληξε σε ψηφοφορία μέσω e-mail για το ποιος ήταν ο καλύτερος. Ήταν απρόσμενη η συμμετοχή σε μια πολιτική εκπομπή για ένα μουσικό θέμα και τελικά κατέληξε σε ψηφοφορία, μέσω e-mails, για το ποιος έχει τους περισσότερους υποστηρικτές. Η δική μου επιλογή, ο Στράτος ∆ιονυσίου, που είναι και ο αγαπημένος μου τραγουδιστής, ηττήθηκε τελικά στην ψηφοφορία και έτσι παίξαμε παραγγελιές με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Καταλήξαμε λοιπόν να έχουμε, σε μια πολιτική εκπομπή, πόλωση όχι μεταξύ Ν∆ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μεταξύ Καζαντζίδη και ∆ιονυσίου. Μεταξύ μας… τη βρήκα πιο ενδιαφέρουσα από τις κλασικές πολιτικές αντιπαραθέσεις.
