Ο πλανήτης δεν αλλάζει. Αλλαξε. Ο συνεχιζόμενος συστημικός ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ – Κίνας δημιουργεί μεταστάσεις σε ολόκληρο το Διεθνές Σύστημα. Κυριότερο αίτιο αυτού του ανταγωνισμού είναι η σταδιακή επανεξισορρόπηση του οικονομικού, εμπορικού και τεχνολογικού κέντρου του πλανήτη από τη Δύση προς την Ανατολή. Ο πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και της «Χαμάς» ήρθε ως αποτέλεσμα της εξισορρόπησης αυτής. Και δεν θα σταματήσει εκεί.
Γράφει ο Αγγελος Χωριανόπουλος
Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα από το 2016 και ύστερα βρίσκεται σε διαδικασία δημιουργίας μιας νέας εμπορικής αρτηρίας διασύνδεσης των αγορών της Ανατολικής Ασίας με αυτών της Δύσης. Η αγγλοσαξονική χρηματοοικονομική, ψηφιακή και πληροφοριακή ενίσχυση της Ινδίας έναντι της Κίνας αποσκοπεί στο να περιορίσει/παρακάμψει την ισχύ του Αξονα Κίνα (BRI) – Ιράν – Τουρκία (που καταλήγει στην Ευρώπη) και να δημιουργήσει ένα συστημικό αντίβαρο προώθησης «δημοκρατικών» κρατών στην κορυφή του παγκόσμιου εμπορίου.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2023, μετά το τέλος της Συνάντησης του G20 στο Νέο Δελχί, η Ινδία ανακοίνωσε επίσημα πως ενεργοποιεί το πρόγραμμα IMEEC για ηλεκτρική, εμπορική και ενεργειακή διασύνδεση του ινδικού κράτους με όλα τα κράτη του Αραβικού Κόλπου, συνδέοντάς τα στη συνέχεια με την Κύπρο, την Ελλάδα, με τελικό προορισμό την ευρωπαϊκή αγορά. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: αυτό της «Ασφάλειας ροής εμπορευμάτων στη Μέση Ανατολή» (κατά J. Mattis). Οι «Συμφωνίες του Αβραάμ» εντάσσονταν σε ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο. Προσπάθησαν να λειτουργήσουν ως ο τελευταίος βραχίονας επίλυσης αυτών των ζητημάτων ασφαλείας, δίνοντας μία de facto λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα και τις προεκτάσεις του στην περιοχή. Ως απότοκο των Συμφωνιών θα περιορίζονταν έτι περαιτέρω τα ιρανικά παραστρατιωτικά δίκτυα στη Μέση Ανατολή, οι τουρκικές παράνομες ενεργειακές ροές πετρελαίου από τη Συρία και το κινεζικό άνοιγμα ναυτικών βάσεων και ναυστάθμων στον αραβικό κόσμο, στο πλαίσιο του BRI.
Το Ισραήλ θα λειτουργούσε ως ενεργειακός, εμπορικός, αλλά κυρίως ηλεκτρικός κόμβος διασύνδεσης των ασιατικών βιομηχανικών ζωνών με τις δυτικές αγορές. Ενα τεράστιο μέρος της ψηφιακής οικονομίας της Δύσης θα στηριζόταν στην ηλεκτρική διασύνδεση που θα πέρναγε από την περιοχή. Το κόστος για το «αντίπαλον δέος» του διαδρόμου αυτού θα ήταν δυσανάλογα μεγάλο. Δεν ήταν μόνο το Ιράν και η παραστρατιωτική του πτέρυγα («Χαμάς», «Χεζμπολάχ») που ευελπιστούσαν για μια τέτοια κρίση, αλλά και ο πυρήνας του άξονα αυτού: η Κίνα.
Ταπεινή γνώμη του γράφοντος είναι πως η παρουσία υλικών κατασκευής ρουκετών της «Χαμάς» από την κινεζική εταιρεία κατασκευής ατσαλιού «Laiyang» από την πόλη Shandong, καθώς και η παρουσία κινεζικών drones DJI δεν είναι τυχαία. Η «Χαμάς» λειτουργεί ως ιρανικός βραχίονας αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή. Το Ιράν, από την επιβολή οικονομικού αποκλεισμού από τη Δύση και ύστερα, δεν λειτουργεί ανεξάρτητα. Διότι δεν έχει τους πόρους να το κάνει. Λαμβάνει ενέσεις χρηματοοικονομικής ρευστότητας από το Κομουνιστικό Κόμμα της Κίνας σε αντάλλαγμα τη φθηνή ενέργεια.
Μια σταδιακή μετάσταση της κρίσης μεταξύ Ισραήλ και Ιράν μπορεί να λάβει χώρα στον Καύκασο με την εισβολή του Αζερμπαϊτζάν (μέσω ισραηλινής στήριξης) στη Νότια Αρμενία στα σύνορα με το Ιράν, με σκοπό να το παρασύρει στη σύγκρουση. Η ανάλυση αυτή δεν ευδοκιμεί να αποδώσει ευθύνες σε κάποιον παράγοντα για την τρέχουσα κατάσταση. Ευδοκιμεί να καταδείξει πως πλέον το Διεθνές Σύστημα αλλάζει με κβαντικούς και ακανόνιστους ρυθμούς.
* Αναλυτής Πληροφοριών και Αμυνας, διευθυντής και CEO εταιρείας Future Warfare
