Πολύ πριν οι ΗΠΑ διά στόματος του ίδιου του προέδρου τους έφταναν να αμφισβητούν το ΝΑΤΟ, η Συμμαχία αποτέλεσε ένα πολύτιμο εργαλείο για να χρησιμοποιηθεί ως ο πλέον αποτελεσματικός μοχλός για την υλοποίηση των αμερικανικών γεωστρατηγικών επιδιώξεων και τη διατήρηση της αμερικανικής ηγεμονίας παγκοσμίως ή τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο.
Η αμερικανική πολιτική μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εδραζόταν στη γεωπολιτική θεωρία του Nicolas Spykman: «Όποιος ελέγχει το Rimland (ανασχετικός δακτύλιος), ελέγχει την Ευρασία. Όποιος εξουσιάζει την Ευρασία, ελέγχει το πεπρωμένο του κόσμου». Διαπιστώνουμε ότι στον παρακάτω χάρτη των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ στην ουσία απεικονίζεται ο ανασχετικός δακτύλιος (Rimland), που περιβάλλει την Ευρασία (Heartland), της γεωπολιτικής θεωρίας του Spykman. Το πιθανότερο είναι να μην έχει αλλάξει αυτό το σκεπτικό ούτε επί Τραμπ, απλώς ο νέος πρόεδρος έχει μία άλλη κοσμοαντίληψη, με κύρια προτεραιότητα την αναχαίτιση της Κίνας.
Μέχρι τον «τυφώνα» Τραμπ η γεωστρατηγική αντίληψη των Αμερικανών στην Ευρώπη μέχρι τη Μέση Ανατολή εδραζόταν στην εργαλειοποίηση του ΝΑΤΟ. Πριν από την άνοδό του στην εξουσία, όπου η δεύτερη θητεία του φαίνεται να σηματοδοτεί μία ιστορική τομή στις διεθνείς σχέσεις και τη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων, οι Αμερικανοί στρατηγιστές επεδίωκαν τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα για τις ΗΠΑ, με σκοπό να διατηρηθεί η αμερικανική στρατιωτική υπεροχή ανά τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας από τη διάλυση της ΕΣΣΔ μέχρι τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 οι ΗΠΑ αναζητούσαν τρόπους για να εκφοβίσουν όσους τους αντιτίθενται.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, λοιπόν, ο Thomas P.M. Barnett (Αμερικανός στρατιωτικός γεωστρατηγιστής και πρώην κύριος αναλυτής στη Wikistrat), με το βιβλίο του «Ο Νέος Χάρτης του Πενταγώνου: Πόλεμος και Ειρήνη στον 21ο αιώνα» («The Pentagon’s New Map: War and Peace in the Twenty-First Century»), υποστήριζε ότι για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους πάνω από τον κόσμο, οι ΗΠΑ έπρεπε να «αναλάβουν το έργο της φωτιάς». Πρέπει κατ’ αρχάς να τον χωρίσουν στα δύο. Από τη μία πλευρά τα «σταθερά κράτη» (μέλη του G8 και του ΝΑΤΟ), από την άλλη ο υπόλοιπος κόσμος ως μια ενιαία δεξαμενή φυσικών πόρων.
Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, ο Barnett δεν θεωρούσε πλέον την πρόσβαση σε αυτούς τους πόρους ως ζωτικής σημασίας για την Ουάσινγκτον, αλλά ισχυριζόταν ότι θα ήταν προσβάσιμοι για τα «σταθερά κράτη» μόνο μέσω των υπηρεσιών των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση ο στρατός των ΗΠΑ και οι στρατοί συμμαχικών κρατών του ΝΑΤΟ, των τουλάχιστον στενά συνδεδεμένων με τις ΗΠΑ, θα ήταν αυτοί που θα επέβαλλαν την αμερικανική πολιτική στα κράτη-στόχους.
Ως εκ τούτου, ήταν απαραίτητο να καταστραφούν συστηματικά όλες οι κρατικές δομές σε αυτή τη δεξαμενή πόρων, έτσι ώστε κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να αντιταχθεί στη βούληση της Ουάσινγκτον ούτε να διαπραγματευτεί άμεσα με τα «σταθερά κράτη». Θα έπρεπε τότε, κατά τον Barnett, να καταστραφούν ορισμένα ανθεκτικά κράτη, να τα ξαναφέρει στο χάος και να τα ανοικοδομήσει σύμφωνα με νέους νόμους.
Βάσεις παντού
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι ΗΠΑ, κοσμοκράτορας και παγκόσμια κυρίαρχος, εφάρμοσε πλήρως τη γεωστρατηγική ατζέντα της στην Ευρώπη και στη ΜΕΝΑ (Middle East North Africa). Οι ΗΠΑ, με τις στρατιωτικές βάσεις τους σε ολόκληρη την Ευρώπη και με την ένταξη στο ΝΑΤΟ των περισσότερων κρατών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που ευρίσκονται δυτικά της Ρωσίας, κατόρθωσαν να ελέγξουν πλήρως τις γεωπολιτικές εξελίξεις ολόκληρης της Ευρώπης.
Βέβαια, ο έλεγχος της Ευρώπης είχε ξεκινήσει μετά το τέλος του πολέμου. Οι ηγέτες των ΗΠΑ φρόντισαν και μέσα από το ΝΑΤΟ να αφαιρέσουν εκ των προτέρων από τους κατεστραμμένους μεταπολεμικά Ευρωπαίους κάθε δυνατότητα και προοπτική αυτεξούσιας πορείας. Τους έδεσαν στη Συμμαχία υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Ο Μπρεζίνσκι, ο θεωρητικός της «Μεγάλης Σκακιέρας», η θεωρία του οποίου για την Ουκρανία είναι η «βίβλος» του «κόμματος του πολέμου», θεωρούσε την ΕΕ προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Επειδή δεν είχε όπλα. Δικά της όπλα για αντίσταση στις πιέσεις εχθρών και φίλων. Η Ευρώπη δεν μπορούσε να πει «όχι» τότε.
Τώρα η Γηραιά Ήπειρος έφτασε να εξετάζει τον αμυντικό απογαλακτισμό από τις ΗΠΑ και τον μαζικό επανεξοπλισμό της, μετά τα σαφή μηνύματα που είχε από τη διοίκηση Τραμπ. Εκτός των ΗΠΑ, δύο χώρες του ΝΑΤΟ διαθέτουν πυρηνικά όπλα (Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία) και μία μόλις χώρα της ΕΕ, με τον Μακρόν να δηλώνει πρόθυμος να καλύψει η γαλλική πυρηνική ομπρέλα την Ευρώπη, όταν η Γαλλία διαθέτει μόλις 290 πυρηνικές κεφαλές και οι ΗΠΑ 5.000! Σε ό,τι αφορά τη Γερμανία, αυτή δεν ανοικοδομήθηκε από τα ερείπια επειδή οι Γερμανοί είναι δουλευταράδες, αλλά επειδή οι Αμερικανοί είχαν υποχρεώσει τους Ευρωπαίους να πληρώσουν την οικονομική ανασυγκρότηση της (Δυτικής) Γερμανίας για να υπάρχει φράγμα στη Ρωσία (τότε ΕΣΣΔ), όπως προαναφέραμε.
Και ήταν οι ίδιοι οι Αμερικανοί που δεν επέτρεπαν στη Γερμανία να δημιουργήσει ισχυρή αμυντική υποδομή, ώστε να εξαρτάται η άμυνα και η ασφάλειά της αποκλειστικά και μόνο από το ΝΑΤΟ και από τις εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες που ήταν εγκατεστημένοι στο έδαφός της (επιτρεπόταν να έχει συγκεκριμένο αριθμό βαρέων όπλων, αεροσκαφών, πολεμικών πλοίων και υποβρυχίων. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που η πραγματική της αποτρεπτική ισχύς να είναι στο 10%-20% των οπλικών συστημάτων της).
Έτσι φύτρωσε η ΕΕ…
Για να επανέλθουμε στην ιστορία του ΝΑΤΟ, η Συμμαχία συνέβαλε και στην πραγμάτωση της Ενωμένης Ευρώπης. Όχι αυτής που θα ήθελαν ίσως οι «προπάτορές» της, ο Ζαν Μονέ και ο Ρόμπερτ Σουμάν, αλλά η Ευρώπη που ήθελε ο νικητής και κυρίαρχος Αμερικανός. Ήταν εύκολο για δύο λόγους:
Ο ένας είναι η Γιάλτα. Η Ευρώπη στα δύο με δύο αφεντάδες. Ούτε επαναστάσεις, ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Ο άλλος λόγος είναι ότι η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη, αλλά οι κυρίαρχες ελίτ στην ήπειρο ήταν παρούσες, ως φυσική παρουσία και ως υπαρκτή περιουσία, που χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ και αυτοί το εκμεταλλεύτηκαν, αποδεικνύοντας ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.
Ήταν αυτή η αδύναμη Ευρώπη, οι περισσότερες χώρες της οποίας επέλεξαν να παραδώσουν το ύψιστο καθήκον της άμυνας και της ασφάλειας στους Αμερικανούς, οι οποίοι μετέτρεψαν το ΝΑΤΟ στην κύρια εργαλειοθήκη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Για να καταλάβουμε πώς ακριβώς, να αναφέρουμε τους πολέμους στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία και, τέλος, την κατ’ ευφημισμόν επονομαζόμενη «Αραβική Άνοιξη», δηλαδή τον αραβικό χειμώνα και την ολική καταστροφή της Λιβύης και της Συρίας. Πρόκειται για τη σκοτεινή πλευρά του ΝΑΤΟ.
Εφημερίδα Απογευματινή
