Το «Trump 2.0», η δεύτερη θητεία του Ντόναλντ Τραµπ στον Λευκό Οίκο, υπόσχεται, µε την έναρξή της, να είναι «καταιγιστική». ∆εν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι µόλις την ηµέρα της ορκωµοσίας του εκατοντάδες προεδρικά διατάγµατα (που φέρουν την ισχύ νόµου, χωρίς τη «βάσανο» της υπερψήφισης από το νοµοθετικό σώµα) υπεγράφησαν από τον νέο Αµερικανό πρόεδρο, µερικά εκ των οποίων αποτελούν κοµβικά τµήµατα των εξαγγελιών του:
- Στο Μεταναστευτικό και στο «µεγαλύτερο κύµα απελάσεων στην αµερικανική ιστορία», όπως έχει υποσχεθεί (στρατός στα σύνορα µε το Μεξικό, συνέχιση κατασκευής του τείχους στη µεθόριο).
- Στην αντι-woke κουλτούρα (κατάργηση των λεγόµενων πολιτικών DEI, δηλαδή της ποικιλοµορφίας, της ισότητας και της συµπερίληψης, µε την Αµερική να αναγνωρίζει πως έχει «δύο φύλα», που δεν «µπορούν να αλλάξουν»).
- Στο περιβάλλον (αποχώρηση και πάλι, όπως και στην πρώτη θητεία του, από τη Συµφωνία του Παρισιού, κήρυξη «κατάσταση έκτακτης ενεργειακής ανάγκης», µε την Ουάσινγκτον στους υδρογονάνθρακες και στην πολιτική εξορύξεων). Οι παραπάνω ενδεικτικές πολιτικές απηχούν τη συντηρητική ατζέντα που υποσχέθηκε να εφαρµόσει ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου, η οποία συµβαδίζει σε µεγάλο βαθµό µε το πολιτικό ρεύµα που κάνει συχνά την εµφάνισή του στη διεθνή ειδησεογραφία ως Εναλλακτική ∆εξιά ή αλλιώς Alt (εκ του Alternative)-Right. Μια απλή εξέταση των προσκεκληµένων στην τελετή της ορκωµοσίας του Τραµπ (άσχετα αν τελικά έδωσαν το «παρών» για διάφορους λόγους ή όχι) είναι αρκετή για να καταδείξει τη συσχέτιση:
- Η Ιταλίδα πρωθυπουργός, Τζόρτζια Μελόνι.
- Ο Βρετανός Νάιτζελ Φάρατζ.
- Ο Βραζιλιάνος πρώην πρρόεδρος, Ζαΐρ Μπολσονάρου.
- Ο ακροδεξιός «αναρχοκαπιταλιστής» πρόεδρος της Αργεντινής, Χαβιέρ Μιλέι, και ο οµόλογός του από το Ελ Σαλβαδόρ, Ναγίµπ Μπουκέλε (σηµειώνεται, δε, πως ο Μπουκέλε και η προεδρία του στο Ελ Σαλβαδόρ έχουν γίνει το «µοντέλο για την παγκόσµια Ακρα ∆εξιά», όπως έγραψαν πρόσφατα και οι «Financial Times»).
- Ο πρώην υποψήφιος για την προεδρία της Γαλλίας, Ερίκ Ζεµούρ, µε τις σκληρές θέσεις για το Μεταναστευτικό και το Ισλάµ, που έλαβε στην αναµέτρηση του 2022 το 7% των ψήφων.
- Η Αλις Βάιντελ της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερµανία (AfD) (στη θέση της πήγε ο συµπρόεδρος του κόµµατος, Τίνο Χρούπαλα).
- Ο πρόεδρος του ακροδεξιού Chega της Πορτογαλίας, Αντρέ Βεντούρα, του τρίτου τη κοινοβουλευτική τάξει κόµµατος της χώρας.
- Ο Πολωνός πρώην πρωθυπουργός, Ματέους Μοραβιέτσκι, που είχε σκληρή κόντρα µε τις Βρυξέλλες για το κράτος δικαίου και πρόσφατα ανέλαβε επικεφαλής της 4ης σε δύναµη στην Ευρωβουλή Οµάδας των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθµιστών (ECR)
Αλλαγές ισορροπιών στις Βρυξέλλες – Tο µήνυµα Ορµπαν
Περιχαρής, δε, για τη νέα θητεία του Ντόναλντ Τραµπ είναι και ο Βίκτορ Ορµπαν, µε τον Ούγγρο πρωθυπουργό να αναφέρει χαρακτηριστικά µε αφορµή τη «νέα εποχή που ξηµερώνει στην Ευρώπη» πως: «Ξεκινώ τη δεύτερη φάση της επίθεσης που στοχεύει στην κατάληψη των Βρυξελλών». Υπενθυµίζεται, άλλωστε, πως πρόκειται για έναν εκ των συνιδρυτών της ακροδεξιάς ευρωκοινοβουλευτικής οµάδας Πατριώτες για την Ευρώπη, που είναι η 3η σε κοινοβουλευτική δύναµη στις Βρυξέλλες, αριθµώντας 84 ευρωβουλευτές. Αν σε αυτούς προστεθούν οι 78 της οµάδας των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθµιστών, που είχαν διπλή εκπροσώπηση στην τελετή (διά της πρώην επικεφαλής τους, Τζόρτζια Μελόνι, αλλά και του νυν επικεφαλής τους, Ματέους Μοραβιέτσκι), τότε γίνεται λόγος για µια δύναµη 162 ευρωβουλευτών, που έχει ανοιχτούς διαύλους µε την Ουάσινγκτον και θα είναι η δεύτερη ισχυρότερη στο νοµοθετικό σώµα των Βρυξελλών, πίσω µόνο από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα, που αριθµεί 188. Αν παρατηρείται κάτι είναι η απουσία από τη λίστα -πλην Μελόνιεπικεφαλής αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων: Μακρόν, Σολτς, Στάρµερ, Φον ντερ Λάιεν δεν έλαβαν καν «γράµµα», µε τη νέα τάξη πραγµάτων στην Ουάσινγκτον να δίνει το στίγµα της. ∆εν ήταν, δε, τυχαία η δραµατική έκκληση του -σε κινούµενη άµµο ευρισκόµενου Γάλλου πρωθυπουργού, Φρανσουά Μπαϊρού, ενόψει της ορκωµοσίας του Ντόναλντ Τραµπ: «Αν δεν κάνουµε τίποτα, θα υποταχθούµε, θα συντριβούµε, θα περιθωριοποιηθούµε», σηµείωσε χαρακτηριστικά.
Ο ρόλος του Mr. Tesla
Σε αυτό το πεδίο, της επαφής της Ουάσινγκτον µε «παίκτες» από το εξωτερικό και της παρεµβατικότητας στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, κοµβικό ρόλο φαίνεται πως έχει αναλάβει ο Ελον Μασκ, για τον οποίο γεννάται το ερώτηµα αν εκφράζει δικές του απόψεις ή απηχεί και αντιλήψεις του νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου. Ο στενός σύµµαχος του Αµερικανού προέδρου ήδη προκάλεσε σάλο µετά την τελετή ορκωµοσίας, όταν κατά τη διάρκεια οµιλίας του στην Capitol One Arena, στην Ουάσινγκτον, προέβη σε έναν χαιρετισµό, που -αν µη τι άλλο- οµοιάζει µε ναζιστικό ή φασιστικό: άγγιξε µε το δεξί χέρι αρχικά το σηµείο της καρδιάς και το ύψωσε µε την παλάµη προτεταµένη, θέλοντας να ευχαριστήσει τους Αµερικανούς για την επιλογή τους να εκλέξουν τον Ντόναλντ Τραµπ. Υπήρξαν βέβαια απόψεις που αποδίδουν την κίνηση στον αυτισµό, από τον οποίο ο δισεκατοµµυριούχος είναι γνωστό ότι πάσχει, ωστόσο ακροδεξιοί ανά την υφήλιο δεν έκρυψαν την ικανοποίησή τους για την κίνηση του Μασκ, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο «Guardian», που παραθέτει τις σχετικές αναρτήσεις στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Την ίδια ώρα, υπάρχει η άποψη πως είναι πολύ πιο επιζήµιες οι πράξεις του Μασκ από οτιδήποτε άλλο. ∆εν έχει περάσει παρά ένας µήνας από την περίοδο που χαρακτήρισε την Εναλλακτική για τη Γερµανία ως το µόνο κόµµα που µπορεί να «σώσει» τη χώρα, κάνοντας και µια συζήτηση µε την ηγέτιδα του κόµµατος, Αλις Βάιντελ, στο X, όπου και τονιζόταν πως το AfD δεν έχει καµία σχέση µε τον Χίτλερ, καθώς εκείνος ήταν «κοµµουνιστής». Τα παραπάνω, δε, ενώ σε λιγότερο από ένα µήνα διεξάγονται οµοσπονδιακές εκλογές στη χώρα, µε τον Μασκ να έχει ανοίξει µέτωπο µε τον ίδιο τον Ολαφ Σολτς, τον οποίο ο µεγιστάνας έχει αποκαλέσει ακόµα και «ανόητο».
Ανάλογη η εικόνα και στη Βρετανία, µε τον Mr. Tesla να «χτυπά» τον Κιρ Στάρµερ µε αφορµή ένα σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης χιλιάδων κοριτσιών κατά βάση από αλλοδαπούς (κυρίως Πακιστανούς), κατηγορώντας τον για «συγκάλυψη». Παράλληλα, ζητά την αποφυλάκιση του ακροδεξιού ακτιβιστή Τόµι Ρόµπινσον, ιδρυτή της αντιισλαµικής οργάνωσης English Defense League, τον οποίο ο Μασκ βλέπει πιθανότατα ως τον κατάλληλο για να ηγηθεί ενός ακροδεξιού κόµµατος στη Βρετανία.
Εκ των έσω η άλωση των Ρεπουµπλικανών
Με βάση, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, το περιοδικό «Time» χρησιµοποίησε ένα συγκεκριµένο ουσιαστικό για να περιγράψει τη δεύτερη θητεία του Ντόναλντ Τραµπ στην αµερικανική προεδρία: το «Disruption», δηλαδή την αναστάτωση, ενώ στο εξώφυλλο φαίνεται να πετά µε φόρα τα πράγµατα του Τζο Μπάιντεν από το Οβάλ Γραφείο (κάτι που πράγµατι συνέβη, µε τις αλλαγές στην ίδια την αίθουσα να είναι εµφανείς ήδη από την 20ή Ιανουαρίου). Πώς όµως αυτή η «απρόβλεπτη δύναµη αλλαγής», όπως γράφει το ίδιο περιοδικό, που θα βασιστεί και στα «µεγάλα πορτοφόλια» για να πετύχει τις αλλαγές που θέλει (δεν είναι ίσως τυχαίο ότι Μασκ, Ζούκερµπεργκ και Μπέζος κάθονταν µπροστά από τους µέλλοντες υπουργούς στην αίθουσα της Ροτόντας κατά την ορκωµοσία) εµφανίστηκε στο προσκήνιο και «άλωσε» δις τον Λευκό Οίκο;
Για να συµβεί αυτό, ο Τραµπ χρειάστηκε πρώτα να «αλώσει» το Ρεπουµπλικανικό Κόµµα και να γίνει ο εκφραστής πολιτικών που κάποτε θεωρούνταν «ακραίες», πέραν του «mainstream», στο περιθώριο της πολιτικής πραγµατικότητας. Ο.. outsider Τραµπ, χωρίς καµία πολιτική εµπειρία πριν από την κούρσα για το ρεπουµπλικανικό χρίσµα ενόψει των εκλογών του 2016, ακολούθησε τα «χνάρια» του Ρόναλντ Ρέιγκαν (µε µια εντυπωσιακή σύµπτωση να αποτελεί ότι πριν από τη φετινή, η ορκωµοσία που έγινε σε εσωτερικό χώρο ήταν αυτή του Ρέιγκαν το 1985 και πάλι λόγω πολικού ψύχους). Ετσι, εκφράζοντας την ευαγγελική, προτεσταντική ∆εξιά (Christian Right) -παράλληλα µε το «Tea Party», το κίνηµα που εµφανίστηκε ως «πολέµιο των ελίτ» και αναπτύχθηκε τα χρόνια της προεδρίας Οµπάµα- επέµενε για περικοπή οµοσπονδιακών δαπανών, για «µικρή και ευέλικτη κυβέρνηση» και κατάργηση του Obamacare για τη δηµόσια υγεία, µεταξύ άλλων.
Εσωκοµµατική αντιπολίτευση
Η θρησκευτική και η οικονοµική θεώρηση του Τραµπ απηχεί απόλυτα τα δύο αυτά ρεύµατα και απέχουν πολύ από τις αντιλήψεις του πάλαι ποτέ ρεπουµπλικανικού status quo, το οποίο εξέφραζαν πολιτικοί όπως ο Μιτ Ρόµνεϊ (αντίπαλος του Οµπάµα στις εκλογές του 2012), ο Τζον ΜακΚέιν (αντίπαλος του Οµπάµα στις εκλογές του 2008 και γερουσιαστής για δεκαετίες) κ.ά.
Ο έµπειρος πολιτικός Ρόµνεϊ, που αποσύρθηκε από τα κοινά, µη θέτοντας υποψηφιότητα στις φετινές εκλογές για τη Γερουσία, έχοντας στο παρελθόν «πόλεµο» µε τον Τραµπ, ανέφερε στην βιογραφία του πως «πολύ µεγάλο µέρος του κόµµατός µου δεν πιστεύει πραγµατικά στο Σύνταγµα». Ο ΜακΚέιν, βετεράνος του Βιετνάµ που πέθανε το 2018, ύστερα από µάχη µε τον καρκίνο, ήταν σαφής: ∆εν ήθελε ο Τραµπ (που διήγε την πρώτη του θητεία ως Αµερικανός πρόεδρος) να παραστεί στην κηδεία του, ζητώντας ο Λευκός Οίκος να εκπροσωπηθεί από τον τότε αντιπρόεδρο Μάικ Πενς. Αυτό και έγινε, µε τον Τραµπ, που είχε εξαπολύσει και «βιτριολικά» σχόλια σε βάρος του για το γεγονός ότι «αιχµαλωτίστηκε» στο Βιετνάµ, να µη δίνει το «παρών». ∆εν µοιάζει, δε, τυχαίο ότι και ο γιος του ΜακΚέιν, και ο ίδιος στρατιωτικός, δεν ξέχασε την αντιπαλότητα αυτή, δηλώνοντας ότι θα ψήφιζε Κάµαλα Χάρις στις εκλογές.
Κυριακάτικη Απογευματινή
