Αναμφισβήτητα περνάμε εκόντες άκοντες σε μία νέα εποχή, στο μέτρο που μία υπερδύναμη μπορεί, ακριβώς λόγω της ισχύος της, να διαφεντεύει τον κόσμο. Και η νέα εποχή έχει να κάνει με το πλαίσιο της πολιτικής που ευαγγελίζεται ο νέος πλανητάρχης, καθώς οι πολιτικές του έχουν επιπτώσεις και στις υπόλοιπες χώρες.
Κανείς, βεβαίως, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το δικαίωμα ενός Αμερικανού προέδρου να κάνει πάλι τη χώρα του μεγάλη (Make America Great Again- MAGA), διότι ο στόχος αυτός είναι αυτονόητος για κάθε ηγέτη. Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει μία συγκεκριμένη σημειολογία της τελετής ορκωμοσίας του Τραμπ αλλά και τη σημειολογία συγκεκριμένων πολιτικών του, που ήδη τέθηκαν σε εφαρμογή με τα διατάγματα τα οποία υπέγραψε πάραυτα. Λόγου χάρη, το γεγονός ότι βασικά στελέχη της κυβέρνησής του φέρεται να έχουν περιουσία που αντιστοιχεί σε αξία στα 500 δισεκατομμύρια δολάρια, αυτομάτως, δεν προϊδεάζει για κοινωνικές ευαισθησίες, σε μία χώρα, μάλιστα, που αν δεν έχεις λεφτά ούτε να πεθάνεις ευπρεπώς μπορείς.
Βέβαια, ο στόχος να ξαναγίνει η Αμερική μεγάλη προοιωνίζεται μία εσωστρέφεια που… πριονίζει την αμερικανική συμμετοχή στη στήριξη χωρών του υπόλοιπου κόσμου οι οποίες στο παρελθόν προσέβλεπαν στη στήριξή της. Αυτό σημαίνει, άραγε, ότι θα χάσουν συμμάχους οι Ηνωμένες Πολιτείες; Ή, αντιθέτως, δεν θα χαθούν οι συμμαχίες αυτές -επιλεκτικώς τουλάχιστον-, επειδή η κυβέρνηση Τραμπ θα εφαρμόσει την τακτική της προηγούμενης διακυβέρνησής του; Όταν, δηλαδή, η Αμερική προτιμούσε τις διακρατικές συμφωνίες με ένα ένα κράτος, ξεχωριστά, που θεωρούσε ότι εξυπηρετούσε τα συμφέροντά της;
Αυτή, βεβαίως, η τακτική, η οποία προφανώς και είναι αποδεκτή από τα κράτη στα οποία θα δείξει τη συμπάθειά της η κυβέρνηση Τραμπ -σίγουρα με κάποιο συγκεκριμένο αντάλλαγμα-, είναι μία άλλη μορφή τού διαίρει και βασίλευε. Πράγμα που θέτει την αμήχανη Ευρώπη με την έλλειψη ηγεσιών, όσον αφορά τις χήρες ηγεσίες της, προ συγκεκριμένων ευθυνών για την ενότητά της και μέσω αυτής για την ενίσχυση της θέσης της διεθνώς. Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, διευρυνόμενη αφρόνως, δεν κατέστη ισχυρότερη αλλά η μεγέθυνσή της μάλλον τόνισε τις αδυναμίες της.
Οι ξένες εφημερίδες -και έχει σημασία μάλιστα πως το έγραψαν οι της αγγλοσαξονικής καταγωγής-, σχολίασαν την εκλογή Τραμπ ως εκδήλωση του νέου αμερικανικού ιμπεριαλισμού, καθώς και ότι στις ΗΠΑ δεν άλλαξε κυβέρνηση αλλά καθεστώς.
Όμως, από την άλλη πλευρά, δεν είναι βέβαιο ότι η αποξένωση και η αυτοαπομόνωση της Αμερικής θα είναι προς το συμφέρον της, τη στιγμή που υπάρχουν πλέον άλλοι διεθνείς ανταγωνιστές των ΗΠΑ στο διεθνές στερέωμα. Με πρώτη και καλύτερη την Κίνα. Εκτός κι αν ο Τραμπ πιστεύει ότι η ισχύς δεν είναι εν τη ενώσει αλλά… εν τη απομονώσει.
Έτσι ερμηνεύεται σήμερα σε διεθνές πλαίσιο η ανάδειξη Τραμπ και πάλι στην ηγεσία της Αμερικής. Υπάρχει, βεβαίως, και το ελληνικό ενδιαφέρον το οποίο είχε κορυφωθεί πριν από τις αμερικανικές εκλογές, καθώς, καλώς ή κακώς, στο παρελθόν είχαμε προσδεθεί στο αμερικανικό άρμα -τελικώς μάλλον καλώς-, το οποίο υπήρξε και μία παγίδα για τη χώρα. Ότι περιμέναμε να λύσει τις όποιες εκκρεμότητες είχαμε, ειδικότερα στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, η προστάτιδα δύναμη. Eνώ η όποια λύση πρέπει να προέρχεται από εμάς. Ίσως ήταν και βολικό για το πολιτικό σύστημα, καθώς τυχόν λύσεις επιβεβλημένες από τον διεθνή παράγοντα απάλλασσαν από τις ευθύνες αυτόν, στο εσωτερικό, που θα επέλεγε την άλφα ή τη βήτα λύση. Βολικό, αν λάβουμε υπόψη ότι ο χαρακτηρισμός «μειοδότης» είναι πάντοτε η επιπόλαιη κατηγορία στη φαρέτρα των πολιτικών κομμάτων, ιδίως εκείνων που δεν κυβερνούν και επομένως δεν αναλαμβάνουν και τις σχετικές ευθύνες.
Τώρα, αναφορικά με τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις μπορεί να βολεύει στα καθ΄ ημάς η προαναφερθείσα επιλογή του Τραμπ στην προηγούμενη θητεία του, αυτή των διμερών συμφωνιών. Άλλωστε, τουλάχιστον στο αμυντικό κομμάτι η συνεργασία των δύο χωρών έχει διευρυνθεί σε επίπεδα πολύ ευρύτερα της ανάλογης συνεργασίας κατά το παρελθόν. Αυτή η διεύρυνση μπορεί να ερμηνευθεί ως κάποιου είδους εγγύηση για τη χώρα από εξωτερικές επιβουλές, αλλά από την άλλη δεν προοιωνίζεται και λύσεις στις δικές μας εκκρεμότητες. Εξάλλου, όπως έχουμε αναφέρει και άλλοτε από αυτήν εδώ τη θέση, αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα και δεν υπήρχε μια παραδοσιακή ελληνική αφέλεια, τότε θα είχαν επιλυθεί, εδώ και χρόνια, όλες οι εκκρεμότητες που αφορούν τα εθνικά ζητήματα.
