Πολιτικές συμπληγάδες αποτελεί για την Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 το καίριο θέμα της διεύρυνσης με την εισδοχή νέων μελών που, χρόνια τώρα, περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους στην αίθουσα αναμονής της Ευρώπης.
Πρώτη και καλύτερη η Ουκρανία η οποία, μετά τη ρωσική εισβολή του 2022 και τον ατελείωτο πόλεμο που απειλεί εδώ και είκοσι μήνες την εδαφική της ακεραιότητα, κρούει απεγνωσμένα την πόρτα της ΕΕ.Δεν είναι η μόνη. Ο κατάλογος των επίδοξων μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιλαμβάνει ακόμα τη Μολδαβία, την Αλβανία, το Μαυροβούνιο, τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, τη Βόρεια Μακεδονία, τη Σερβία και την Τουρκία, ενώ η Γεωργία και το Κόσοβο βρίσκονται στο τέλος της λίστας αναμονής, ως επιλαχόντες…
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ιδίως μετά το ξέσπασμα του ουκρανικού, η Ευρώπη, που παρέπεμπε επί χρόνια στις καλένδες την υποδοχή νέων μελών, δείχνει πιο έτοιμη παρά ποτέ να καλωσορίσει στους κόλπους της νεοφερμένους.Πολλοί απ’ αυτούς, όπως η υποψήφια από το 2005 Βόρεια Μακεδονία, έχουν περάσει έναν πολιτικό και διπλωματικό Γολγοθά προκειμένου να εξασφαλίσουν τα ευρωπαϊκά προαπαιτούμενα.Στις αρχές του μήνα, όπως προκύπτει από άρθρο της Deutsche Welle, ομάδα εμπειρογνωμόνων από τη Γαλλία και τη Γερμανία παρουσίασαν εκτεταμένη μελέτη που αφορά τα πώς και τα γιατί της ευρωπαϊκής διεύρυνσης.
Ωστόσο, παρά την πολυσέλιδη αναφορά, το πολιτικό στοίχημα της Ευρώπης παραμένει ένα: θα καταφέρει η διευρυμένη ΕΕ των 30 και πλέον μελών να υπερνικήσει τις εσωτερικές διαφωνίες που βάζουν τροχοπέδη ακόμη και στις αποφάσεις της Ευρώπης των 27 και αφήνουν θέματα υψηλής προτεραιότητας να χρονίζουν;
Ευρωπαϊκές αποφάσεις που άπτονται θεμάτων εξωτερικής πολιτικής και απαιτούν απόλυτη πλειοψηφία, όπως οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, αποδεικνύονται ιδιαίτερα ακανθώδεις και χρονοβόρες. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν, όμως, και τα θέματα που απαιτούν αυξημένη πλειοψηφία, τουλάχιστον 15 εκ των 27 κρατών-μελών που αντιπροσωπεύουν το 65% του πληθυσμού της ΕΕ, όπως το Μεταναστευτικό και η παροχή ασύλου.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χώρες όπως η Ουκρανία, με πληθυσμό 40.000.000, θα αποκτούσαν πρωταγωνιστικό ρόλο μετά την εισδοχή τους στην ΕΕ, ενώ άλλες, όπως το Μαυροβούνιο (με μόλις 620.000 κατοίκους) ή η Αλβανία (με πληθυσμό 2.700.000) θα περνούσαν σχεδόν απαρατήρητες.
Το ερώτημα που προκύπτει, λοιπόν, είναι κατά πόσον η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να ασχοληθεί εκτενέστερα με την αριθμητική των συσχετισμών ανάμεσα στις χώρες που έχουν ή θα αποκτήσουν στο μέλλον δικαίωμα ψήφου σε φλέγοντα ευρωπαϊκά θέματα, πριν αποφασίσει να αυξήσει τον αριθμό των μελών της.
