Η εκτέλεση του Μαρσέλους Γουίλιαμς στο Μισούρι έχει προκαλέσει έντονη διαμάχη σχετικά με το αν είναι δίκαια η καταδίκη του. Ο 55χρονος Αφροαμερικανός είχε καταδικαστεί το 1998 για τον φόνο της Φελίσια Γκέιλ, πρώην δημοσιογράφου, και εκτελέστηκε με θανατηφόρα ένεση, παρά τις σοβαρές αμφιβολίες για την ενοχή του. Οι δικηγόροι του είχαν εγείρει ερωτήματα σχετικά με τη σύνθεση του σώματος των ενόρκων, καθώς αποκλείστηκαν μαύροι από το σώμα των ενόρκων, αλλά και σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν τα αποδεικτικά στοιχεία.
Ο ίδιος ο εισαγγελέας Γουέσλι Μπελ, το γραφείο του οποίου είχε αρχικά καταδικάσει τον Γουίλιαμς, εξέφρασε αμφιβολίες για την υπόθεση και ζήτησε να σταματήσει η εκτέλεση. Ο Μπελ, σε γραπτή δήλωσή του, υπογράμμισε ότι «αν υπάρχει έστω και σκιά αμφιβολίας για ενδεχόμενη αθωότητα, η θανατική ποινή δεν πρέπει ποτέ να είναι επιλογή». Παρ’ όλα αυτά, το Ανώτατο Δικαστήριο του Μισούρι αρνήθηκε να παρέμβει, επιτρέποντας την εκτέλεση.
Ο Γουίλιαμς είχε καταδικαστεί βάσει της μαρτυρίας ενός πρώην συγκρατούμενου και μιας πρώην φίλης του. Ωστόσο, το DNA του δεν βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος, γεγονός που ενισχύει τις αμφιβολίες για την ενοχή του. Παρά τις διαμαρτυρίες και τις ενστάσεις που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των ετών, ο κυβερνήτης του Μισούρι, Μάικλ Πάρσον, προχώρησε στην εκτέλεση, επιμένοντας ότι η ποινή ήταν δίκαιη.
