Είχε βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «In Time», η οποία αφορά μια δυστοπία, όπου το γήρας πλέον είναι αντιμετωπίσιμη αρρώστια και σταματά αυτόματα στο 25o έτος της ηλικίας! Έπειτα δίδεται ένας χρόνος xάριτος για να κερδίσει το άτομο τα προς το ζην, τα οποία προστίθενται ως μονάδες χρόνου στο προσωπικό ρολόι που φέρει πλέον ο κάθε άνθρωπος στο μπράτσο του.
O χρόνος είναι το μοναδικό παγκόσμιο νόμισμα και ο καθένας γνωρίζει πόσος χρόνος τού απομένει κοιτώντας το ενσωματωμένο του ρολόι. Αν δεν καταφέρει, με νόμιμο ή όχι τρόπο, να προσθέσει κάποιο αριθμό μονάδων, ο χρόνος του εξαντλείται (βρίσκεται εκτός χρόνου) και πεθαίνει. O χρόνος είναι στην κυριολεξία χρήμα και όσο πιο πολύ χρόνο διαθέτεις στο ρολόι της ζωής τόσο πιο πλούσιος είσαι!
Η πόλη όπου κινούνται οι πρωταγωνιστές είναι χωρισμένη σε δακτυλίους που κατοικούνται από άτομα με παρόμοια χρονικά διαστήματα ζωής, ενώ η κοινωνική κινητικότητα δυσχεραίνεται από τα κοστοβόρα και χρονοβόρα διόδια μετάβασης από τους υποβαθμισμένους δακτυλίους της περιφέρειας προς το παραδείσιο κέντρο της πόλης, η οποία δεν κατονομάζεται ποτέ. O πιο τρομακτικός ισχυρισμός της ταινίας είναι πως η παρατεταμένη μακροζωία θα απαιτούσε με κάποιο τρόπο θανάτωση τμήματος του πληθυσμού για την καταπολέμηση του φαινομένου του υπερπληθυσμού και της εξάντλησης των πόρων.
Όπως ομολογεί ένας βαριεστημένος υπεραιωνόβιος πλούσιος στον φτωχό πρωταγωνιστή «οι πλούσιοι ζουν παραπάνω επειδή εκμεταλλεύονται τους φτωχούς, καθώς δεν μπορούν όλοι να ζουν παραπάνω… πού θα βάζαμε άλλωστε τόσους ανθρώπους;». Βέβαια η ταινία καταφεύγει σε υπεραπλουστεύσεις, καθώς ο χρόνος που απαιτείται για τη διάδοση των νέων τεχνολογιών σε όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα έχει επιταχυνθεί με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να είναι μεν οι πρώτοι που έχουν τεχνολογίες μακροζωίας, αλλά σε όλο και πιο σύντομο χρόνο αυτές φτάνουν και στους φτωχότερους. Άλλωστε, οι πλούσιοι έχουν το κίνητρο να καθιστούν τις τεχνολογίες προσιτές σε όλους, επειδή αυτό σημαίνει περισσότερους πελάτες.
Παρ’ όλα τα αντεπιχειρήματα, η αλληγορία της ταινίας υπενθυμίζει στον θεατή πως ακόμα και αν κατακτηθεί η παναθρώπινη ισότητα σε ένα πεδίο τόσο σημαίνον όπως η μακροζωία, η ίδια η ανθρώπινη φύση θα δημιουργήσει ένα άλλο όπου πάλι οι άνθρωποι θα σπεύδουν να ξεχωρίσουν, να διακριθούν και να ανταγωνιστούν πιθανότατα μέχρι θανάτου.
