Η Βρετανία, ως η μεγάλη κερδισμένη του πολέμου, έχοντας κατοχυρώσει υπέρ αυτής τα πλούσια υπεδάφη της Μοσούλης και του Κιρκούκ, επιζητούσε τη συνεργασία με μια φιλική χώρα που θα προστάτευε με την παρουσία της και τα δικά της συμφέροντα. Και αυτή η χώρα, μετά την απόφαση των συμμάχων να θέσουν τέλος στην ύπαρξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δεν μπορούσε να είναι άλλη από την Ελλάδα. Επιπλέον, τα γεωπολιτικά βρετανικά συμφέροντα εδράζονταν στην εξασφάλιση των Στενών καθώς και της διώρυγας του Σουέζ για την αδιατάρακτη επικοινωνία με την Ινδία.
Η παρουσία του Λόιντ Τζορτζ στην πρωθυπουργία διευκόλυνε την ελληνοβρετανική συνεργασία. Ο Λόιντ Τζορτζ, που προερχόταν από το Κόμμα των Φιλελευθέρων, ακολούθησε φιλελληνική πολιτική. Δεν ήταν όλοι σύμφωνοι με την πολιτική αυτή. Ειδικά όταν εμφανίστηκε η απόκλιση των γαλλικών συμφερόντων από τα βρετανικά, ο επικεφαλής των Συντηρητικών υποστήριζε ότι η συνεργασία με τη Γαλλία για τη διατήρηση του μεταπολεμικού στάτους κβο στην Ευρώπη είχε προτεραιότητα σε σχέση με τη βρετανική πολιτική που ευνοούσε τα ελληνικά συμφέροντα και τον καλούσε να εγκαταλείψει τις πολεμικές περιπέτειες στη Μέση Ανατολή.
Οι αντιρρήσεις
Ο υπουργός Εξωτερικών λόρδος Κώρζον είχε εκφράσει και αυτός τις αντιρρήσεις του στην πολιτική του Λόιντ Τζορτζ για τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όμως, δεν ήταν αντίθετος στις εδαφικές παραχωρήσεις προς την Ελλάδα από τη στιγμή που ο διαμελισμός ήταν δεδομένος. Κατά τις συνομιλίες για τη μεταπολεμική ειρήνη που οδήγησαν στη Συνθήκη των Σεβρών, η Βρετανία υποστήριξε τα ελληνικά αιτήματα για τη διεκδίκηση της περιοχής της Σμύρνης, που δεν ήταν αρεστά ούτε από την ιταλική ούτε και από τη γαλλική πλευρά.
Το κλίμα που αντιμετώπιζε ο Βενιζέλος στις διαπραγματεύσεις περιγράφεται από την Πηνελόπη Δέλτα. Ήταν η εποχή που η ποντιακή αντιπροσωπεία τον συνάντησε στο Παρίσι για να του εκφράσει τις αντιρρήσεις της για την υπαγωγή του Πόντου στην Αρμενία: «Βρήκαν τον Βενιζέλο εκνευρισμένο από συζητήσεις και δυσκολίες που συναντούσε με Γάλλους και Ιταλούς και από τα πρώτα λόγια τούς αποπήρε και τους είπε: “Δεν έχει να επανέλθομε σ’ αυτό το ζήτημα. Αποφασίστηκε πια η τύχη του Πόντου και δεν θέλω να ξανανοίξω συζήτηση. Αρκετές δυσκολίες μας κάνουν για όλες μας τις εθνικές απαιτήσεις”».
Στη Συνθήκη των Σεβρών ενσωματώθηκαν ρήτρες με βάση τις οποίες οι συμμαχικές χώρες ήταν υποχρεωμένες να επιβάλουν τους όρους στην Τουρκία. Βέβαια η Συνθήκη αυτή, για τη Γαλλία και την Ιταλία που την υπέγραψαν με όχι μεγάλη προθυμία, θεωρήθηκε ως αγγλοελληνική επιτυχία, έχοντας κοινή την πεποίθηση ότι τα ελληνικά και βρετανικά συμφέροντα συνέπιπταν.
Οι εκλογές
Το σημείο μιας κάποιας διαφοροποίησης των Βρετανών θα είναι οι εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του 1920 με τη νίκη των παλιών φιλογερμανικών πολιτικών δυνάμεων και την επαναφορά του Κωνσταντίνου Α΄ στον θρόνο. Παρ’ όλα αυτά, τόσο ο Λόιντ Τζορτζ όσο και ο υπουργός εξωτερικός λόρδος Κώρζον εμπόδισαν τις άλλες συμμαχικές δυνάμεις να επιβάλλουν άμεσα σκληρά μέτρα κατά την νέας ελληνικής κυβέρνησης. Δηλαδή να διακοπούν οι διπλωματικές σχέσεις με την Ελλάδα, να σταματήσει η οικονομική βοήθεια και να μην επιτραπεί στους Έλληνες να διατηρούν υπό τον έλεγχό τους κρίσιμες στρατιωτικές θέσεις και εν τέλει να εκδιωχθούν από τη Μικρά Ασία και τα νησιά.
Η βρετανική πλευρά υποστήριξε ότι οι Σύμμαχοι είχαν κάποιες υποχρεώσεις προς την Ελλάδα και ότι, εάν επέστρεφε ο Κωνσταντίνος, θα έπρεπε να του δώσουν την ευκαιρία να παραμείνει πιστός στις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις του προηγούμενου βενιζελικού καθεστώτος. Ο Λόιντ Τζορτζ αντιτάχθηκε στη Γαλλία, όταν στις 20 Νοεμβρίου (3 Δεκεμβρίου με το νέο) πρότεινε να δοθεί η Σμύρνη στον Μουσταφά Κεμάλ.
Όμως συμφώνησε στο να εκδοθεί μια κοινή προειδοποίηση στην Ελλάδα από όλους τους Συμμάχους ότι ως πρώτο βήμα αντίδρασης στην πολιτική επαναφοράς στον θρόνο του Κωνσταντίνου, θα διέκοπταν κάθε οικονομική βοήθεια. Όπως γράφει ο Douglas Dakin: «Δίνοντας τη συγκατάθεσή του σε αυτό το μέτρο, ο Λόιντ Τζορτζ έχανε μάλλον παρά κέρδιζε. Στο εξής δεν έκανε τίποτα για τους Έλληνες, στους οποίους είχε στηρίξει τη μεσανατολική πολιτική του. Και έμειναν ο λόρδος Κώρζον και το Φόρειν Όφις για να τους υπερασπιστούν όσο καλύτερα μπορούσαν».
Η αποστασιοποίηση του Λόιντ Τζορτζ
Παρότι ο Βενιζέλος, από την υπερορία όπου βρέθηκε μετά τις εκλογές, παρότρυνε τους Βρετανούς να υποστηρίξουν έστω τον Κωνσταντίνο αντί να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, ο Λόιντ Τζορτζ επέλεξε την αποστασιοποίηση και την υπόδειξη προς τη νέα ελληνική κυβέρνηση ότι πρέπει να είναι προετοιμασμένη για μια συμβιβαστική λύση με παραχωρήσεις προς τον Κεμάλ.
Πιθανότατα η στάση του Λόιντ Τζορτζ να υπαγορεύτηκε από τις εσωτερικές αντιδράσεις μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, από οικονομικούς παράγοντες του Λονδίνου, αλλά και από όσους διαχειρίζονταν τα ζητήματα των αποικιών (υπουργεία Πολέμου και των Ινδιών) που φοβούνταν μια κινητοποίηση των μουσουλμάνων υπέρ του Χαλιφάτου και του Μουσταφά Κεμάλ.
