Η πιο τρανή απόδειξη ότι υπήρξε το κρυφό σχολειό στην Ίμβρο, από το 1964 και μετά, οπότε και έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία, είναι η μαρτυρία μίας από τις δασκάλες που επέμεναν να διδάσκουν κρυφά -και με κίνδυνο ζωής-τα Ελληνόπουλα. Η κυρία Βασιλική είχε μετατρέψει το σπίτι της σε κρυφό σχολειό.
Η μαρτυρία της υπάρχει στο βιβλίο του Γιώργου Σταματίδη και της Μαρίας Καζαντζίδου με τίτλο «Η ιστορία της Ίμβρου μέσα από τις Μαρτυρίες των Ανθρώπων της»: «Το ’60 διορίστηκα, το ’64 πήραν πίσω την άδειά μας, έκλεισαν το σχολείο και εκτός από αυτό πήραν και τα κτίρια και ό,τι είχε μέσα που δεν ήταν δικό τους», λέει η κυρία Βασιλική, που με τον σύζυγό της έμειναν στο νησί μέχρι το 1976. «Εγώ είχα μικρά τα παιδιά, έρχονταν δήθεν να παίξουν τα κοριτσάκια και τους έκανα μάθημα μέχρι το ’76. Το κρυφό σχολείο αυτό ήταν», λέει χαρακτηριστικά: «Από το αλφαβητάριο άρχιζα, τη γλώσσα, να διαβάζουν και να γράφουν. Αυτό. Τι άλλο; Αυτό μόνοι μας το κάναμε και δεν πήραμε από κανένα παιδί λεφτά, από κανένα… Μας έδιναν τον μισθό από το προξενείο αλλά όχι με την υποχρέωση να κάνουμε μάθημα, γιατί ήταν δύσκολα».
Η ιστορικός του ΙΑΠΕ και συγγραφέας του βιβλίου, Μαρία Καζαντζίδου, επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι «δεν θα βρούμε πουθενά έγγραφα που να το επιβεβαιώνουν, εκτός αν υπάρχουν στο υπουργείο Παιδείας πληροφορίες για την αμοιβή αυτών των ανθρώπων, αλλά όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο, το κρυφό σχολειό λειτούργησε στην Ίμβρο».
