«Η λέξη “ευχαριστώ” είναι πολύ λίγη για αυτά που νιώθει για όλους η καρδιά μου», αναφέρει χαρακτηριστικά, σε επιστολή της, μία Χανιώτισσα, συγγενής ασθενούς, για το προσωπικό του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων.
Αναλυτικά στην επιστολή της αναφέρει:
“Τώρα που πέρασε ο φόβος και η αγωνία και η οικογένειά μας, άρχισε να κινείται στους κανονικούς της ρυθμούς, νιώθω την ανάγκη να μαθευτεί ένα πολύ σοβαρό περιστατικό που μας συνέβη, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μία φορά πως το Νοσοκομείο Χανίων, το Νοσοκομείο μας, έχει και ανθρώπους και επιστήμονες και γνώστες, άσχετα με τις ελλείψεις εφ όλης της ύλης, την κούραση από της υπερ εφημερίες, άσχετα με αργίες, άσχετα αν είναι νύχτα ή μέρα.
Στις 30/12/2024 το κορίτσι μας, με φυσιολογικό τοκετό και με την βοήθεια του εξαιρετικού ανθρώπου και επιστήμονα, κυρίου Πέτρου Κοντεζάκη, αλλά και της έμπειρης και γλυκιάς μαίας, Ζωής, μας χάρισαν ένα εγγονάκι.
Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν τόσο όμορφα όσο θα περιμέναμε. Το κορίτσι μας είχε αφόρητους πόνους και ενώ στην αρχή θεωρήθηκαν σαν επιλόχειοι κολικοί, πολύ σύντομα ευτυχώς η εξαιρετική ομάδα γιατρών και νοσηλευτριών της μαιευτικής κλινικής πήρε τις σωστές αποφάσεις και κάλεσαν χειρουργό.
Μέσα στη νύχτα στις 2/01/2025 ο εξίσου εξαίρετος χειρουργός κύριος Λώλης, με αξονική εξέταση διαπιστώνει ότι είχε σπάσει η σκωληκοειδής απόφυση και είχε φτάσει η κατάσταση σε οξεία περιτονίτιδα, κατάσταση (όπως μας εξήγησαν εκ των υστέρων οι γιατροί) άμεσου κινδύνου για την ζωή του κοριτσιού μας.
Έγινε η εγχείρηση την επόμενη μέρα με τον κύριο Λώλη να μας λέει χαρακτηριστικά πως έκανε “μπουγάδα” στα μέσα της και ναι έσωσαν το κορίτσι μας, ένα κοριτσάκι 30 χρονών με 3 παιδάκια. Τέτοιο περιστατικό έλεγαν όλοι ότι δεν τους έχει ξανά τύχει με 30 και 40 χρόνια προϋπηρεσίας.
Μα και πάλι δεν σταμάτησαν εκεί… όλοι ήταν κοντά της και την αγκάλιαζαν με τις γνώσεις τους και την συμπεριφορά το μετεγχειρητικό διάστημα. Πραγματικά νιώθω ευγνωμοσύνη για τους γιατρούς της χειρουργικής και όλους τους γιατρούς που βρίσκονταν την ώρα του χειρουργείου.
Για τις νοσηλεύτριες της χειρουργικής, για όλες μα όλες τις τις μαίες και τις νοσηλεύτριες (κρίμα που έμαθα μόνο το όνομα της κυρίας Γεωργίας) της μαιευτικής κλινικής που φιλοξένησαν το βρεφάκι μας μέχρι να συνέλθει η μαμά και να αφήσει τη χειρουργική κλινική. Για τους γιατρούς όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά φυσικά.
Πραγματικά η λέξη “ευχαριστώ” είναι πολύ λίγη για αυτά που νιώθει για όλους η καρδιά μου.”
