Οι αιματολογικές εξετάσεις μπορεί κάποια μέρα να βοηθήσουν στον εντοπισμό ασθενών με δύσκολα θεραπεύσιμη κατάθλιψη, οι οποίοι διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αυτοκτονήσουν, καθώς και στον προσδιορισμό πιθανών θεραπειών, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας νέας μελέτης.
Οι ερευνητές βρήκαν αλλαγές σε ορισμένα βιοχημικά στοιχεία, σε δείγματα αίματος από άτομα με κατάθλιψη που δεν ανταποκρίνονταν στη θεραπεία και είχαν αυτοκτονικές σκέψεις, τα οποία επέτρεψαν να τους διακρίνουν από τους υγιείς εθελοντές. Η μελέτη περιελάμβανε 99 άτομα σε κάθε ομάδα.
Μερικοί από τους μεταβολικούς δείκτες που εντοπίστηκαν στη μελέτη ήταν ανωμαλίες λιπιδίων. Άλλες αλλαγές περιελάμβαναν ελλείψεις σε ενώσεις που είναι διαθέσιμες ως συμπληρώματα, όπως το φυλλικό οξύ και η καρνιτίνη, υποδηλώνοντας ότι μπορεί να είναι δυνατή η εξατομίκευση της θεραπείας της κατάθλιψης με αυτές τις ενώσεις, σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιεύτηκε στο «Translational Psychiatry».
«Κανένας από αυτούς τους μεταβολίτες δεν είναι μια μαγική σφαίρα που θα ανατρέψει πλήρως την κατάθλιψη κάποιου», δήλωσε ο επικεφαλής της μελέτης δρ Robert Naviaux της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του San Diego των ΗΠΑ. «…Αλλά, μπορεί να υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να ωθήσουμε τον μεταβολισμό στη σωστή κατεύθυνση για να βοηθήσουμε τους ασθενείς να ανταποκριθούν καλύτερα στη θεραπεία – και στο πλαίσιο της αυτοκτονίας. Αυτό θα μπορούσε να είναι αρκετό για να αποτρέψει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν αυτό το όριο».
Ενώ οι μεταβολικοί δείκτες του αυτοκτονικού ιδεασμού διέφεραν κάπως μεταξύ ανδρών και γυναικών, περιελάμβαναν και στα δύο φύλα σήματα δυσλειτουργικών μιτοχονδρίων, των «εργοστασίων ενέργειας» μέσα στα κύτταρα.
«Εάν έχουμε 100 άτομα που είτε δεν έχουν κατάθλιψη είτε έχουν κατάθλιψη και αυτοκτονικό ιδεασμό, θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε σωστά 85-90 από αυτούς που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο με βάση πέντε μεταβολίτες στους άνδρες και άλλους 5 μεταβολίτες στις γυναίκες», είπε ο Naviaux.
Τα μιτοχόνδρια παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο στην επικοινωνία από κύτταρο σε κύτταρο. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτή η λειτουργία είναι ιδιαίτερα σπασμένη σε άτομα με αυτοκτονικό ιδεασμό, με δεκάδες προστατευτικές οδούς να υπερενεργοποιούνται ως απάντηση στο στρες.
«Οι απόπειρες αυτοκτονίας μπορεί στην πραγματικότητα να αποτελούν μέρος μιας μεγαλύτερης φυσιολογικής παρόρμησης για να σταματήσει μια απάντηση στο στρες που έχει γίνει αφόρητη σε κυτταρικό επίπεδο», είπε ο Naviaux.
