Βγαλμένος από παραμύθι μοιάζει ο χειμώνας στα Πιέρια Όρη, καθώς είναι γεμάτος με ιστορίες, μυρωδιές, γεύσεις, τσίπουρο και ανθρώπους με καλή και ευγενική καρδιά. Ανεβαίνοντας το βουνό, το μάτι του επισκέπτη χάνεται στο πράσινο, η φύση οργιάζει, ενώ αριστερά και δεξιά υπάρχουν φλαμουριές, οξιές, έλατα και καρυδιές. Παρά το υψόμετρο, ο δρόμος είναι βατός.
«Η οδική πρόσβαση στα χωριά δεν κλείνει ποτέ τον χειμώνα. Τα Πιέρια Όρη είναι ένα καταπράσινο βουνό και ευκολοδιάβατο», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δημοτικός σύμβουλος της Δημοτικής Ενότητας Μακεδονίδος του Δήμου Βέροιας, πρόεδρος του Νομικού Προσώπου ΚΑΠΑ Βεροίας, Αθανάσιος Δέλλας, και προσθέτει: «Εδώ τοποθετούσε η μυθολογία τους αρχαίους κήπους του Μίδα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός αυτό, καθώς είναι μία περιοχή όπου υπήρχαν νερά και εκεί κοντά χτίζονταν και οι οικισμοί, είτε σε θάλασσα είτε σε άλλες υδάτινες επιφάνειες».
Ο ιδιοκτήτης του καφενείου, Θωμάς Ακριβόπουλος, σερβίρει τους πελάτες του στο χωριό Σφηκιά
Το πρώτο χωριό που συναντάει ο πεζοπόρος, σε υψόμετρο 650 μέτρων, είναι η Σφηκιά με τις πολλές εκκλησίες, ενώ τον χειμώνα οι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 250. Σημείο συνάντησής τους είναι το μικρό καφέ στην πλατεία του χωριού, «Το Πατρικό». «Τα χιόνια δεν κλείνουν εδώ τους ανθρώπους στο σπίτι. Καθημερινά έρχεται κόσμος, ενώ κάνουμε και πολλές εκδηλώσεις τα Χριστούγεννα και τις Απόκριες», επισημαίνει ο 42χρονος ιδιοκτήτης του καφέ, Θωμάς Ακριβόπουλος.
«Τον χειμώνα το αγριογούρουνο έχει την τιμητική του. Φέτος εμφανίστηκαν και αρκούδες, αλλά εμάς δεν μας φοβίζουν. Το κυνήγι ξεκινά από τις 15 Σεπτεμβρίου και διαρκεί μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου», λέει ο Γιάννης Λαζόπουλος που χαρακτηρίζει τον χειμώνα ως την καλύτερη εποχή.
Κάτοικος του χωριού Ριζώματα κόβει ξύλα με τοτσεκούρι
Το τελευταίο χωριό στα δυτικά του Νομού Ημαθίας, σε υψόμετρο 650 μέτρων, είναι το Δάσκιο με τις πέτρινες βρύσες και τους κατοίκους που δεν ξεπερνούν τους 100. Την ελπίδα του επαναπατρισμού έφερε φέτος ο Κώστας Παπαευθυμίου, ο οποίος αποφάσισε να αφήσει την πόλη και να επιστρέψει στο χωριό.
Ο Θανάσης Παπαβασιλείου κρατάει φρέσκια ρίγανη που μάζεψε ο ίδιος στο χωριό Δάσκιο
Από την άλλη, ο Θανάσης Παπαβασιλείου με τη σύζυγό του, Ανθία, μένουν όλη τους τη ζωή στο Δάσκιο. Το καλοκαίρι ασχολούνται κυρίως με τα καπνά παρά το υψόμετρο, ενώ τον χειμώνα απολαμβάνουν τους καρπούς από τα κηπευτικά τους. Η αυλή είναι πανέμορφη, μοιάζει με πίνακα, καθώς σταφύλια κρέμονται ακόμη από τις κληματαριές, ενώ μέσα τους μπλέκονται… κολοκυθάκια. Η Ανθία είναι περήφανη για τον γλυκό τραχανά της και το ψωμί που ψήνει σε έναν μεγάλο κάτασπρο πέτρινο φούρνο, ενώ τονίζει χαρούμενη πως «η σάλτσα του φαγητού γίνεται μόνο με ντομάτα και λαδάκι δικής μας παραγωγής».
Ένας άλλος κάτοικος είναι ο 68χρονος Βασίλης Παπαγεωργίου που ζούσε 21 χρόνια στην Αμερική. Επέστρεψε στο χωριό για να δει για πρώτη φορά τα ανίψια του, αλλά από ένα λάθος στο διαβατήριο δεν μπόρεσε να επιστρέψει πίσω και έμεινε για πάντα στο χωριό.
Η Συκιά είναι το τελευταίο χωριό της Δημοτικής Ενότητας Μακεδονίδος, από την ανατολική πλευρά των Πιερίων Ορέων. Πολλοί την αποκαλούν «χωριό των μεταναστών», καθώς οι κάτοικοί του το έχουν σχεδόν εγκαταλείψει, με τους ηλικιωμένους να μένουν άγρυπνοι φρουροί του τόπου!
