Παρακολουθώ όλες αυτές τις ημέρες με τεράστιο ενδιαφέρον και ακόμη μεγαλύτερη περιέργεια τα όσα συμβαίνουν με την οικογένεια των «παλαιοχριστιανών». Μια οικογένεια που εγκατέλειψε τα πάντα και ζει σε λαγούμια στην Κορινθία.
Προσπαθώ να καταλάβω πώς μπορεί ένας άνθρωπος να αφήσει τον σύγχρονο τρόπο ζωής για να ζήσει σε ένα περιβάλλον που θυμίζει σκηνικό από κάποια χολιγουντιανή ταινία.
Αρνούμαι να πιστέψω πως το 2024 κάποιοι επιλέγουν να ζουν σε σπηλιές και λαγούμια ενώ έχουν ήδη βιώσει τον δυτικό τρόπο ζωής.
Από την άλλη, ψάχνοντας στο διαδίκτυο, διαπίστωσα πως είναι αρκετοί εκείνοι οι οποίοι έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, μακριά από ανέσεις. Κάποιοι παίρνουν ένα σακίδιο στην πλάτη, γυρίζουν τον κόσμο και κοιμούνται όπου βρουν, ενώ άλλοι έχουν διαλέξει να ζουν σε τροχόσπιτα για να βρίσκονται πιο κοντά στη φύση. Δικαίωμά τους.
Τι γίνεται όμως όταν πρόκειται για τα δικαιώματα των παιδιών; Εκεί πρέπει να υπάρχουν όρια και κανόνες στη φυσιολατρία. Στην περίπτωση αυτή παραβιάζονται κατάφωρα τα δικαιώματα των παιδιών.
Βλέποντας τα όσο συμβαίνουν αναρωτιέμαι: Πώς μπορείς να στερείς από το παιδί σου την πρόσβαση στην υγεία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χρησιμοποιώντας μη ενδεδειγμένες μεθόδους εναλλακτικής ιατρικής; Πώς μπορείς να στερείς από το παιδί σου το δικαίωμα στην εκπαίδευση, να το πείθεις πως, εφόσον έχει τελειώσει το δημοτικό, έχει τελειώσει και το σχολείο, και να το εμποδίζεις από την κοινωνικοποίησή του με άλλα παιδιά;
Λένε πως η ιστορία κάνει κύκλους και πως ο άνθρωπος από τους ουρανοξύστες θέλει να επιστρέψει στη φύση. Σύμφωνοι. Αλλά με όρια, κανόνες και πρόσβαση σε υγεία και παιδεία.
