Απόψε υπάρχει ένα χρώμα
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη τα εισιτήρια του αποψινού αγώνα της εθνικής μας ομάδας με την Ολλανδία θα είχαν εξαφανιστεί εδώ και εβδομάδες και στην επικαιρότητα δεν θα υπήρχε άλλο αθλητικό θέμα συζήτησης από τη μονομαχία με τους «οράνιε».
Στον δικό μας ιδιαίτερο ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο, όμως, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως… εργαλείο ικανοποίησης οπαδικών ενστίκτων. Ελπίζαμε ότι κάτι θα άλλαζε το έπος του 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας, αλλά η προσδοκίες κατέληξαν στον κάλαθο των αχρήστων μαζί με τα πλάνα του Ότο Ρεχάγκελ και κυρίως του Φερνάντο Σάντος για μια εθνική ομάδα απαλλαγμένη από τη συνολική τοξικότητα του χώρου.
Δυστυχώς οι επιτυχίες και οι αποτυχίες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος αξιοποιούνται ως «όπλα» στον επικοινωνιακό πόλεμο των ΠΑΕ, με φόντο όσα θλιβερά γίνονται στον «σκοτεινό» κόσμο της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.
Όποιος τολμά να ασκήσει κριτική σε κάποιον ομοσπονδιακό τεχνικό για τις επιλογές του το πράττει για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της άλφα ομάδας που δεν ελέγχει την ηγεσία της ΕΠΟ.
Και όποιος αποθεώνει τον εθνικό μας προπονητή κρύβει πίσω του την «επικοινωνιακή οδηγία» των αφεντικών του για να αποθεωθεί η διοίκηση της «δικής μας» ομοσπονδίας. Άπαντες κυκλοφορούν με μια… ταμπέλα κρεμασμένη στον λαιμό τους. Κάπως έτσι, μέσα σε ένα τόσο δηλητηριασμένο περιβάλλον, ο μέσος Έλληνας φίλαθλος δυσκολεύεται να απολαύσει μια επιτυχία της εθνικής του ομάδας, όπως το πράττουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρη την υφήλιο.
Ο Γκουστάβο Πογέτ έχει αποθεωθεί, έχει δεχτεί κριτική και, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να είναι σωστές και οι δύο προσεγγίσεις στο έργο του.
Βάσει αποτελεσμάτων και βάσει συνολικής εικόνας της εθνικής μας ομάδας, ο Ουρουγουανός πιστώνεται μια εξαιρετική διαδρομή στο Nations League και στα προκριματικά του Euro, που έχουν φέρει τη «γαλανόλευκη» ένα βήμα πριν από την επιστροφή της στην τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης για πρώτη φορά έπειτα από μια δεκαετία. Δεν το λες και λίγο!
Ανεξαρτήτως αν η Εθνική καταφέρει να νικήσει απόψε την Ολλανδία (δεν είμαστε δα και το φαβορί, μην τρελαθούμε), ο δρόμος προς τα γήπεδα της Γερμανίας έχει ανοίξει, δεδομένου ότι πιθανότατα στα μπαράζ πρόκρισης μέσω Nations League θα αντιμετωπίσουμε ομάδες της δυναμικότητας του Καζακστάν, του Λουξεμβούργου και της Γεωργίας.
Από την άλλη, η «κακοποίηση» που βιώνουν ορισμένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει αναδείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο την τελευταία δεκαετία (όπως ο Κωνσταντέλιας) ή η μη κλήση παικτών που δεδομένα άξιζαν να βρίσκονται στο εθνικό μας προσκλητήριο, δικαιολογημένα γεννούν επιχειρήματα κριτικής στον Πογέτ.
Όλη αυτή η συζήτηση όμως δεν έχει καμία απολύτως θέση απόψε αλλά και τους επόμενους μήνες.
Σήμερα στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν αγωνίζεται η «κιτρινόμαυρη» ή η «ασπρόμαυρη» ΕΠΟ, ο «κίτρινος» Πογέτ, ο «ερυθρόλευκος» Μασούρας, ο «πράσινος» Κουρμπέλης, ο «μαυρόασπρος» Κουλιεράκης.
Απόψε πρέπει να υπάρχει για όλους μας μονάχα ένα χρώμα: το απέραντο γαλάζιο της Ελλάδας, το μπλε που κοσμεί τη σημαία και το εθνόσημό μας.
Απόψε δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μισό κάθισμα άδειο στην OPAP Arena. Με τους Ολυμπιακούς και τους Παναθηναϊκούς να βοηθούν με τις φωνές τους τον Μάνταλο, τους ΑΕΚτζήδες και τους ΠΑΟΚτζήδες να υποστηρίζουν τον Ρέτσο και όλους μαζί να «σπρώχνουν» την Εθνική μας σε μια ιστορική νίκη ανεμίζοντας γαλανόλευκες σημαίες.
Έστω για μία βραδιά ας ξεχάσουμε όλοι τους συλλόγους που υποστηρίζουμε και ας γίνουμε Εθνική Ελλάδας. Μπορούμε;
Στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος της αποψινής σπουδαίας βραδιάς, η πίεση που βαραίνει τα πόδια των Ολλανδών ενδεχομένως να αποτελέσει το πιο ισχυρό όπλο των Ελλήνων διεθνών. Γιατί όσα… γαλόνια ποδοσφαιρικής ιστορίας και αν κουβαλούν οι αντίπαλοί μας, την τελευταία δεκαετία έχουν υπάρξει ουκ ολίγες περιπτώσεις όπου κατέρρευσαν, αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν με επιτυχία στις απαιτήσεις ενός ολόκληρου λαού που λατρεύει παθολογικά την εθνική ομάδα της χώρας του.
Ένας τερματοφύλακας-ευλογία
Ποιος να το έλεγε πριν από χρόνια ότι θα ερχόταν η ώρα που η Ελλάδα θα αντιμετώπιζε την Ολλανδία και οι «οράνιε» θα ζήλευαν τον τερματοφύλακα που θα υπερασπιζόταν την εστία της εθνικής μας ομάδας;
Την ώρα που μια παραδοσιακή δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου αδυνατεί εδώ και πολλά χρόνια να βρει άξιους συνεχιστές της κληρονομιάς που άφησαν τερματοφύλακες-θρύλοι όπως ο Φαν Μπρόικελεν και ο Φαν ντερ Σάαρ, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει την πολυτέλεια να διαθέτει ταυτόχρονα αρκετούς εξαιρετικούς πορτιέρο, αλλά κυρίως έναν από τους κορυφαίους κίπερ της Γηραιάς Ηπείρου. Τι και αν ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος περιμένει να αρπάξει την ευκαιρία του στη Νότιγχαμ και δεν έχει ρυθμό αγώνων; Στο Δουβλίνο απέδειξε γιατί αποτελεί «κολόνα» του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος και δεδομένα φαντάζει ως τεράστιο όπλο της Εθνικής μας ενόψει του αποψινού «τελικού» με τους Ολλανδούς.
