Σαράντα τέσσερα χρόνια πέρασαν απο το τραγικό απόγευμα της Κυριακής 8 Φλεβάρη 1981, όπου μέσα σε λίγα λεπτά οι πανηγυρισμοί των φιλάθλων από τον θρίαμβο του Ολυμπιακού, μετατράπηκαν μονομιάς σε θρήνο. Τη χαρά διαδέχτηκε η θλίψη και ο πόνος και σοκαρισμένοι οι φίλαθλοι από το θέαμα των άψυχων κορμιών που αντίκριζαν στα σκαλιά της θύρας 7, εγκατέλειπαν το Καραϊσκάκη κρατώντας με τις δυο παλάμες το κεφάλι τους.
Το μάτς με την ΑΕΚ είχε τελειώσει με 6-0 υπέρ του Ολυμπιακού, αλλά η απώλεια της ζωής 21 ατόμων ( και 59 τραυματιών) παραμέρισε τον θρίαμβο. Και όλα από μια νεανική τρέλα. Να βιαστούν να βγουν από το στάδιο και να λοιδορήσουν στην απέναντι πλευρά τους αντιπάλους τους… Παιδικά καμώματα που ακριβοπληρώθηκαν…
Θα κάνω την περιγραφή, όπως την έζησα που ήμουν τότε θεατής και παρών στο Στάδιο Καραϊσκάκη και είχα κάνει τότε επιτόπιο ρεπορτάζ για την εφημερίδα που εργαζόμουν, ως αυτόπτης μάρτυρας… Όταν ο διαιτητής σφύριξε το τέλος του αγώνα, οι νεαροί ενθουσιώδεις φίλαθλοι, ως ορμητικός χείμαρρος, κατευθύνθηκαν στην έξοδο για να συνεχίσουν τους πανηγυρισμούς με … καζούρα προς τους φιλάθλους της ΑΕΚ αλλά και επευφημίες προς τους παίκτες του Ολυμπιακού.
Εκεί ,στις σκάλες της καθόδου, ένας νεαρός σκόνταψε κι έπεσε, και μονομιάς οι άλλοι που έρχονταν από πίσω του με ορμή, σκόνταφταν πάνω του, και όσοι έπεφταν καταπλακώνονταν από άλλους χωρίς να μπορούν να σηκωθούν.
Τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει αυτόν τον ορμητικό ανθρώπινο χείμαρρο που ποδοπατούσε τους πεσμένους που εμπόδιζαν το κύμα της εξόδου…΄Οσοι έμειναν πεσμένοι έπαθαν ασφυξία. Και όταν διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν νεκροί, τότε μόνο άρχισε να μειώνεται και η ροή…
Το κακό είχε γίνει. Οι υπόλοιποι που έβγαιναν, έβλεπαν σοκαρισμένοι τα πτώματα, έπιαναν το κεφάλι με τις παλάμες από την θλίψη, ενώ κάποιοι αλλόφρονες φώναζαν και οδύρονταν…
Ένας αρχιφύλακας έσπευσε από τον ασύρματο κι ενημέρωσε την ΄Αμεσο Δράση, ειδοποιήθηκαν ασθενοφόρα και σε λίγα λεπτά άρχισαν να μεταφέρονται νεκροί και τραυματίες στο Τζάννειο Νοσοκομείο… Μετά από ένα δίωρο, αλλόφρονες άρχισαν να καταφθάνουν και οι συγγενείς, να ψάχνουν τους δικούς τους, ανάμεσα στα πτώματα που είχαν αραδιαστεί στους διαδρόμους του νοσοκομείου… Και μόλις αναγνώριζαν το μελανιασμένο άψυχο κορμί τους από την ασφυξία, εκτυλίσσονταν σκηνές που δεν άφηναν κανέναν ασυγκίνητο…
Μέχρι τα μεσάνυχτα κράτησαν αυτές οι τραγικές σκηνές… Παρών στο Τζάννειο, ανάμεσα στους συγγενείς και ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης προσπαθώντας να δώσει κουράγιο αλλά και να μάθει τα αίτια της παράλογης ανθρωποθυσίας. Η τελευταία πράξη της τραγωδίας παίχτηκε την επομένη στις κηδείες των
θυμάτων.
Ευχή όλων να μην επαναληφθεί ποτέ, ένα τέτοιο τραγικό, ακατανόητο και συνάμα απαράδεκτο ατύχημα…
Πολύς λόγος έγινε για το αν η έξοδος της «θύρας 7» ήταν κλειστή ή ανοιχτή. Οι τραυματίες είχαν συγκεχυμένη εικόνα. Μιλούσαν για μισάνοιχτη, ανοιχτή αλλά και κλειστή. Κάποιοι ευφάνταστοι για εντυπωσιασμό και να αποδώσουν αλλού ευθύνες, αποφάνθηκαν με σιγουριά ότι ήταν κλειστή. Κατηφόρισα τα σκαλιά μόνος λίγο πριν λήξει το μάτς και τα ίδια μου τα μάτια βεβαιώνουν ότι ήταν ορθάνοικτη!
Ανάμεσα στα 21 θύματα της «θύρας 7», ( σε παρένθεση η ηλικία τους) που πέθαναν όλοι από ασφυξία, υπήρχαν, μια 22χρονη Πόντια ελληνοαμερικανίδα, Ζωγραφιά Χαϊρατίδου και ο 18χρονος ΑΕΚτζής, Γεράσιμος Αμίτσης.
- Αδαμόπουλος Δημήτριος (40)
- Αμίτσης Γεράσιμος (18)
- Ανδριώτης Σπύρος (24)
- Διαλυνάς Ιωάννης (20)
- Κανελλόπουλος Ιωάννης (18)
- Καρανικόλας Κώστας (26)
- Κουρουπάκης Αντώνης (34)
- Κωστόπουλος Μιχαήλ (21)
- Λεωνιδάκης Σπύρος (18)
- Μάρκου Μιχαήλ (27)
- Μαχάς Βασίλης (20)
- Μπίλας Κώστας (28)
- Παναγούλης Ηλίας (17)
- Πιτσόλης Αναστάσιος (30)
- Πούπος Ευστράτιος (20)
- Σκλαβούνης Κώστας (16)
- Σπηλιόπουλος Ιωάννης (19)
- Τουμανίδης Παναγιώτης (14)
- Φίλος Νικόλαος (19)
- Χαϊρατίδου Ζωγραφούλα (22)
- Χατζηγεωργίου Χρήστος (34)
