Βλέπεις το χαμογελαστό πρόσωπο του Αγιούμπ Ελ Κααμπί να κοσμεί για πολλοστή φορά τους τελευταίους μήνες την πρώτη σελίδα της επίσης ιστοσελίδας της UEFA, χαζεύεις τον Ολυμπιακό που αποτελεί ξανά και ξανά κυρίαρχο θέμα συζήτησης στην κοινωνία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και αυθόρμητα τσιμπιέσαι για να δεις αν είσαι ξύπνιος ή αν απλώς ονειρεύεσαι!
Για τους νεότερους σε ηλικία φίλους του Ολυμπιακού -όσους ξεκίνησαν να «χτίζουν» ουσιαστικά τις ποδοσφαιρικές αναμνήσεις τους κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα και κυρίως μετά το 2010-, όλο αυτό το παραμύθι που βιώνουν τους τελευταίους μήνες εκατομμύρια «ερυθρόλευκες» καρδιές σε ολόκληρο τον πλανήτη, ίσως, είναι φυσιολογικό, λογικό, αναμενόμενο.
Για τους μεγαλύτερους, όμως, φιλάθλους της πειραϊκής ομάδας, όλους όσοι μεγάλωσαν στα πέτρινα σκαλοπάτια των εξεδρών του παλιού Καραϊσκάκη τις δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90, ο αγαπημένος τους Θρύλος ζει ακριβώς αυτό: ένα παραμύθι! Ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό παραμύθι που παίρνει θέση δίπλα στα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ελληνικού αθλητισμού: το χρυσό της παρέας του Γκάλη το 1987, το έπος της «γαλανόλευκης» αρμάδας του Ότο Ρεχάγκελ στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004.
Ειλικρινά, δεν ξέρω αν οι πιο σύγχρονες γενιές ολυμπιακών είναι σε θέση να εκτιμήσουν σε βάθος τη μοναδικότητα των στιγμών που ζει ο σύλλογος εδώ και έναν χρόνο. Κι αυτό, γιατί είναι γενιές «καλομαθημένες» (με την καλή έννοια του όρου) στις επιτυχίες.
Για έναν 25χρονο φίλο του Ολυμπιακού, για παράδειγμα, το να βρίσκονται οι «ερυθρόλευκοι» στα νοκ άουτ μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης αρχές Μαρτίου δεν συνιστά και καμιά είδηση μεγατόνων. Το έχουν ζήσει ουκ ολίγες φορές μετά το 2010, από τη μέρα που ο Ολυμπιακός «άρχισε να ονειρεύεται» στα χέρια και το μυαλό του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Όσα ζουν οι Πειραιώτες από τον περσινό Φεβρουάριο δεν είναι αποτέλεσμα μιας φωτοβολίδας ή μιας μεμονωμένης στιγμής. Αποτελούν τη φυσιολογική κατάληξη μιας μακρόχρονης και πολυετούς προσπάθειας, που σταδιακά κατέστησε τον Ολυμπιακό τον πιο συνεπή εκπρόσωπό μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Τον μετέτρεψε σε μια ομάδα η οποία μετά το 2011 εμφάνισε πρωτόγνωρη αξιοπιστία στα Κύπελλα Ευρώπης, που βρισκόταν εκτός… DNA του.
Η «ερυθρόλευκη» περηφάνια
Γι’ αυτό, μόνο ένας μεγαλύτερος σε ηλικία φίλος του Ολυμπιακού μπορεί να εκτιμήσει καλύτερα το μεγαλείο των στιγμών και την ανεκτίμητη διάσταση της σημερινής πραγματικότητας.
Μόνο ένας ολυμπιακός που έχει δει την αγαπημένη του ομάδα να αποκλείεται από τη Σπορτούλ, την Κραϊόβα, τη Λέφσκι Σόφιας, την Γκόρνικ, τη Φερεντσβάρος, και κάθε πιθανή ή απίθανη ομάδα του πρώην ανατολικού μπλοκ, μπορεί να βιώσει στο πετσί του τη μοναδικότητα του τωρινού παραμυθιού.
Μόνο ένας ολυμπιακός που… έτρεμε να πάει στο γραφείο τις Πέμπτες επί σειρά ετών γνωρίζοντας ότι θα δεχόταν την καζούρα των συναδέλφων του, επειδή η ομάδα του δεν είχε κερδίσει σε ακόμη ένα εκτός έδρας παιχνίδι του Champions League, αντιλαμβάνεται στο έπακρο τι θα πει ο όρος περηφάνια.
Όχι, τίποτα δεν είναι αυτονόητο απ’ όσα ζει τους τελευταίους μήνες η οικογένεια του Ολυμπιακού. Γι’ αυτό, όσοι είστε μέλη της, όσοι κουβαλάτε τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στις καρδιές σας, απλώς, απολαύστε τις στιγμές! Χωρίς γκρίνιες, χωρίς μουρμούρες, χωρίς social media! Ζήστε αυτό το σπάνιο ποδοσφαιρικό παραμύθι με την αγνότητα ενός μικρού παιδιού. Και, απλώς, απολαύστε το!
ΥΓ: Ό,τι ισχύει στο ποδόσφαιρο ισχύει πολύ περισσότερο και στη ζωή. Μη θεωρείτε τίποτα δεδομένο. Ούτε το επόμενο δευτερόλεπτο που έχουμε μπροστά μας. Μη σπαταλάτε, λοιπόν, τον χρόνο σας δηλητηριάζοντας το μυαλό σας με αρνητικές σκέψεις. Προσπαθήστε, απλώς, να χαρείτε την κάθε στιγμή!
Εφημερίδα Απογευματινή
