Ήταν Αύγουστος του 2017 όταν η «συμμαχία» Δημήτρη Μελισσανίδη – Ιβάν Σαββίδη (με την υποστήριξη του Γιάννη Αλαφούζου) πανηγύρισε τη γέννηση της περίφημης «εξυγίανσης» στο ελληνικό ποδόσφαιρο και το «γκρέμισμα της παράγκας του Ολυμπιακού», όπως η ίδια διαφήμιζε.
Έξι χρόνια μετά τις προγραμματικές δηλώσεις των δύο Πόντιων για «καθαρό ελληνικό ποδόσφαιρο», οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της τότε επανάστασης επιδίδονται πλέον καθημερινά σε μια «κοκορομαχία» για το ποια ομάδα είναι η πιο ευνοημένη από το «παρακράτος» της ΕΠΟ και της ΚΕΔ.
Από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανείς; Από τη «χάρτινη πρωταθλήτρια» ΑΕΚ του 2018, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των ανθρώπων του ΠΑΟΚ; Από τις «κιτρινόμαυρες» κραυγές για σκανδαλώδη εύνοια του έτερου «Δικεφάλου» με «διαιτητικές αποφάσεις που έγραψαν ιστορία», όπως το περίφημο χέρι του Βιεϊρίνια στη Λαμία τον Δεκέμβριο του 2018;
Η πολύκροτη «εξυγίανση» βρίσκεται πλέον βουτηγμένη για τα καλά στον βούρκο της καχυποψίας και της διαφθοράς, που όχι μόνο εξακολουθούν να ζουν και να βασιλεύουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά πλέον τείνουν να λάβουν τη μορφή ανίατης ασθένειας.
Το ξέσπασμα του Ραζβάν Λουτσέσκου στη Λεωφόρο αποτέλεσε έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα της ντροπής και των δημόσιων μαχαιρωμάτων των εμπνευστών της «Εξυγίανσης», με τον ασκό του Αιόλου να παραμένει ανοιχτός και να σπέρνει θύελλες ολοκληρωτικής διάλυσης του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ο ΠΑΟΚ μιλάει για συστηματική εύνοια του διδύμου ΑΕΚ και Παναθηναϊκού εδώ και μια διετία.
Ο Παναθηναϊκός έχει κηρύξει ανένδοτο αγώνα κατά του Δημήτρη Μελισσανίδη και του στενού του συνεργάτη Γιάννη Παπαδόπουλου, που εμφανίζεται ως ο διάδοχος του Θωμά Μητρόπουλου στο… καθαρό ποδόσφαιρο της νέας εποχής.
Και η ΑΕΚ από την πλευρά της αποκρούει τα βέλη, εκφράζοντας παράλληλα την αμέριστη υποστήριξή της στους θεσμούς, αυτούς δηλαδή που αμφισβητούσε επί είκοσι και πλέον χρόνια! Μια ωραία ατμόσφαιρα, δηλαδή, στην οποία οι τρεις τέως «συνεταίροι» μιας θεωρητικής επιχείρησης κάθαρσης του ελληνικού ποδοσφαίρου κατηγορούν αλλήλους ως… κλέφτες!
Μήπως, όμως, ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος στην υποκρισία όλων όσοι εμπλέκονται με το ποδόσφαιρο στη χώρα μας και κυρίως με τις «μεγάλες του δυνάμεις»;
Γιατί η αλήθεια είναι μία και παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο: όσο υπάρχει ένας «στρατός» αποτυχημένων παραγόντων και «ανδρείκελων» διατεθειμένων να εκτελούν τις εντολές οποιουδήποτε αφεντικού (ανεξαρτήτως χρώματος), το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει σωτηρία. Και είναι ουκ ολίγοι οι συγκεκριμένοι «υπάλληλοι» που είναι εδώ και χρόνια… κατσικωμένοι είτε σε καρέκλες είτε σε διάφορα πόστα στα γραφεία της ελληνικής ομοσπονδίας και των ποδοσφαιρικών ενώσεων.
Όσο η ΕΠΟ χρησιμοποιείται από τους «ισχυρούς» του ποδοσφαίρου μας ως «εργαλείο», ο όρος «εξυγίανση» θα παραπέμπει απλώς σε φιάσκο, ενίοτε και σε ανέκδοτο.
Η πλήρης ανεξαρτητοποίηση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου από τα δεσμά μιας «χειραγωγημένης» εδώ και πάρα πολλά χρόνια ομοσπονδίας αποτελεί μονόδρομο για να υπάρξει ελπίδα σωτηρίας.
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχει μία ελπίδα να σωθεί κι αυτή είναι να αποφασίζει για τον εαυτό του. Κι όταν κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τη βιτρίνα του ποδοσφαίρου μας με το Πάρκο Γουδή, όταν η ΕΠΟ αρχίσει να ασχολείται μόνο με την ανάπτυξη του αθλήματος σε ερασιτεχνικό επίπεδο και με την πρόοδο των εθνικών ομάδων, θα δούμε πόσοι από τους σημερινούς «ακούραστους εργάτες» θα εμφανίζουν το ίδιο ενδιαφέρον ενασχόλησης με το «άθλημα που υπηρετούν». Το ελληνικό ποδόσφαιρο και οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες φίλαθλοι πάντως δεν αντέχουν άλλες εξυγιάνσεις με… πιστοποιητικά διαφθοράς!
