Τα δύο παιχνίδια της Εθνικής με τη Μεγάλη Βρετανία αποτέλεσαν τον καθρέφτη μιας αδυσώπητης πραγματικότητας που θα κληθεί να αντιμετωπίσει το ελληνικό μπάσκετ
Για κάποιον φίλαθλο που δεν παρακολουθεί διεξοδικά τα δρώμενα στο ελληνικό μπάσκετ, η ήττα της Eθνικής Ελλάδος από τη Μεγάλη Βρετανία το βράδυ της περασμένης Πέμπτης μπορούσε να δικαιολογηθεί από το απλοϊκό άλλοθι «έλα, μωρέ, με τα τέταρτά μας παίζαμε»…
Δυστυχώς, όμως, η αλήθεια είναι πολύ πιο σκληρή και σαφώς πιο προβληματική για το μέλλον της εθνικής μας ομάδας. Και αυτό γιατί το τετραήμερο που μας πέρασε αντιληφθήκαμε για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια πόσο μεγάλη είναι η έλλειψη παραγωγής ταλέντων από μια «βιομηχανία» που πριν από 25 χρόνια παρήγαγε Σπανούληδες, Διαμαντίδηδες και Παπαλουκάδες!
Χρειάζεται να επιστρατεύουμε τον 35χρονο Κώστα Παπανικολάου για να κερδίσουμε τους Βρετανούς, καθώς η σημερινή γενιά των 20άρηδων ή 25άρηδων (τα «δεύτερα» και όχι τα «τέταρτα»), που θα έπρεπε να σηκώνει το βάρος του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος όταν απουσιάζουν οι «παλιοσειρές», είναι εμφανές ότι δεν διαθέτει το ταλέντο να το πράξει.
Να εξαιρέσουμε από τον γενικό κανόνα παιδιά όπως ο Νίκος Χουγκάζ ή ο Νεοκλής Αβδάλας; Ακόμη και ταλαντούχοι παίκτες όπως ο Λευτέρης Μαντζούκας δείχνουν να χάνουν τον προσανατολισμό τους, όταν έρχεται η ώρα να πραγματοποιήσουν το επόμενο βήμα στην καριέρα τους.
Υπάρχουν θέσεις της πεντάδας όπου η ένδεια παικτών πρώτης γραμμής στη νέα γενιά του ελληνικού μπάσκετ… βγάζει μάτι! Ποιος είναι, για παράδειγμα, ο σέντερ που θα διαδεχθεί τον Γιώργο Παπαγιάννη; Ποιος είναι ο «άσος» που θα κουμαντάρει το παιχνίδι της Εθνικής μας όταν αποσυρθούν οι 35άρηδες Σλούκας, Καλάθης ή ο 32χρονος Ουόκαπ;
Πού είναι οι δικοί μας… Σιρβίντις; Αναφερόμαστε στον 24χρονο Λιθουανό που «βγάζει μάτια» φέτος με τη Ζαλγκίρις, γιατί δεν αναζητούμε 17χρονα και 18χρονα ταλέντα αλλά παίκτες σε πιο ώριμη ηλικία, που θα έπρεπε να είναι ικανοί να σταθούν στο υψηλότερο συλλογικό ή εθνικό επίπεδο.
ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Να το κάνουμε περισσότερο… πενηνταράκια; Την επόμενη τριετία τρεις κομβικοί παίκτες της Εθνικής μας θα κρεμάσουν πιθανότατα τη γαλανόλευκη φανέλα τους. Ο Καλάθης που κλείνει τα 36 τον Φεβρουάριο. Ο Σλούκας που γίνεται 35 τον Ιανουάριο και ο Παπανικολάου που θα τον ακολουθήσει τον Ιούλιο.
Ποιοι παίκτες της νέας γενιάς μοιάζουν ικανοί να πλαισιώσουν τον Αντετοκούνμπο, τον Ουόκαπ, τον Μήτογλου, τον Παπαπέτρου, ακόμη και τον Τολιόπουλο;
Πόσο έτοιμοι είναι παίκτες όπως ο Λαρεντζάκης, ο Καλαϊτζάκης, ο Λούντζης ή ο Κώστας Αντετοκούνμπο να μετατραπούν από ρολίστες σε πρωταγωνιστές, όταν ακόμη και αυτοί μοιάζουν συμπληρωματικοί στα ρόστερ των «αιωνίων» στη Euroleague;
Και πολύ περισσότερο, πόσοι Έλληνες παίκτες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο ηλικιακό γκρουπ 17-25 είναι πιθανό να πραγματοποιήσουν μια καριέρα εφάμιλλη εκείνης ενός Φώτση, ενός Ντικούδη, ενός Πρίντεζη, ενός Τσαρτσαρή, ακόμη και ενός Χατζηβρέττα ή ενός Σχορτσιανίτη; Αφήνουμε δηλαδή στην άκρη τα… τοτέμ της τελευταίας εικοσαετίας και παίρνουμε ως μέτρο σύγκρισης τους… υπαρχηγούς ή όσους τους πλαισίωναν στα κλιμάκια των εθνικών ομάδων και τους συλλόγους τους.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που η παραγωγή ταλέντων στο ελληνικό ποδόσφαιρο μοιάζει πολύ πιο ελπιδοφόρα από την αντίστοιχη στο ελληνικό μπάσκετ.
Ποιος είναι, για παράδειγμα, ο Κωνσταντέλιας των παρκέ; Ο αντίστοιχος Κουλιεράκης, ο αντίστοιχος Τζόλης, ο μπασκετικός Μουζακίτης, ο «πορτοκαλί» Κωστούλας;
Πόσοι «απόφοιτοι» των ακαδημιών Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού AKTOR θεωρείτε ότι θα μπορούν να έχουν σημαντικό ρόλο στο ροτέισον των δύο κορυφαίων ελληνικών ομάδων μέσα στην επόμενη πενταετία;
Γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό ότι και μόνο η ρεαλιστική σκέψη της συνταξιοδότησης παικτών πρώτης γραμμής, που βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους, τρομάζει. Γιατί πολύ απλά η επόμενη γενιά μοιάζει να απέχει… έτη φωτός από την προηγούμενη!
