Ο Αμερικανός του Παναθηναϊκού AKTOR απειλεί να σαρώσει τα πάντα για δεύτερη σεζόν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπως το είχε πράξει τη διετία 2012-13 ο «Kill Bill» με τον Ολυμπιακό
Όσο και αν οι συζητήσεις για τους προπονητές των ελληνικών ομάδων σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ φούντωσαν ακόμη περισσότερο μετά το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε (εξαιτίας τόσο της επιβλητικής εμφάνισης του Παναθηναϊκού AKTOR στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας όσο και της νέας… σοκαριστικής αγωνιστικής στο πρωτάθλημα της Super League, εκεί όπου ο σβέρκος των «μεγάλων» έχει κοκκινίσει από τις σφαλιάρες των «μικρομεσαίων»), πάντα το αυθεντικό ταλέντο ενός αθλητή θα επισκιάζει κάθε άλλο στοιχείο στον αθλητισμό.
Από όλα τα πρόσωπα, λοιπόν, που μας απασχολούν από το ξεκίνημα της σεζόν, αξίζει κανείς να σταθεί λίγο περισσότερο στην περίπτωση του Κέντρικ Ναν. Όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσιζε πριν από έναν χρόνο να στρώσει εκατομμύρια δολάρια στα πόδια του χαρισματικού Αμερικανού, γνώριζε ότι έπαιρνε ένα μεγάλο ρίσκο που αν του έβγαινε θα… τάραζε συθέμελα τα θεμέλια του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλάζοντας άρδην τους συσχετισμούς δυνάμεων στη Euroleague.
Όποιος είχε παρακολουθήσει την παρθενική σεζόν του «μπόμπερ» των «πράσινων» στο ΝΒΑ το 2019 ήξερε ότι τόσο χαρισματικό Αμερικανό στα ευρωπαϊκά παρκέ είχαμε να δούμε από τα χρόνια του Ντομινίκ Ουίλκινς. Και ας έχουμε χαζέψει με ουκ ολίγους «Γιάνκηδες» την τελευταία εικοσαετία στη Euroleague.
O Ναν όμως ήταν φτιαγμένος από άλλη πάστα! Αν η πορεία του στο ΝΒΑ καθοριζόταν αποκλειστικά από το ταλέντο του, σήμερα θα βρισκόταν στο τοπ-20 των παικτών παγκοσμίως. Αυτό έδειχνε άλλωστε στους πρώτους μήνες του στο Μαϊάμι.
Πόσους ρούκι γνωρίζετε να έχουν πετύχει 40 πόντους σε παιχνίδι της preseason, να τελειώνουν τα τρία πρώτα παιχνίδια της επαγγελματικής καριέρας τους με 22 πόντους κατά μέσο όρο ή στην πρώτη συμμετοχή τους να πετυχαίνουν 24;
Αυτά δεν τα έχουν πετύχει παίκτες όπως ο Αντετοκούνμπο, ο Ντόντσιτς και ο Ουεμπανιάμα! Στα πρώτα πέντε παιχνίδια του στο ΝΒΑ ο Ναν είχε σημειώσει συνολικά 112 πόντους, έναν λιγότερο από όσους είχε πετύχει ο ρούκι Κέβιν Ντουράντ το 2007 στη δική του παρθενική σεζόν.
ΜΙΑ… ΦΛΕΒΑ ΧΡΥΣΟΥ
Το ρίσκο του Γιαννακόπουλου αφορούσε την ελεύθερη πτώση της καριέρας του Αμερικανού που μετά την εκρηκτική πρώτη χρονιά του θαρρείς και έχασε τον προσανατολισμό του. Από Λέικερς και Ουίζαρντς… πέρασε και δεν ακούμπησε, με αποτέλεσμα να φτάσει στο σημείο πέρυσι το φθινόπωρο να μην έχει ούτε μισή πρόταση από ομάδα του ΝΒΑ στα χέρια του, παρότι μόλις 28 ετών.
Κάπως έτσι η θεά Τύχη τον έφερε στη χώρα μας! Ο Ολυμπιακός ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που του χτύπησε την πόρτα, ο Παναθηναϊκός AKTOR έγινε εκείνη που χτύπησε (όπως αποδεικνύεται στο παρκέ) φλέβα χρυσού!
Από τη διετία 2012-2013, όταν ο Βασίλης Σπανούλης μετέτρεψε ολόκληρη Euroleague σε προσωπική ραψωδία, είχαμε να δούμε έναν τόσο clutch player να εμφανίζεται στα ευρωπαϊκά παρκέ. Μια «μηχανή παραγωγής πόντων», που στην καλή της μέρα είναι αδύνατο να τη σταματήσεις, όσο καλή άμυνα και αν παίξεις.
Όσο και αν το μπάσκετ εξελίσσεται και αλλάζει, όσο και αν η συμβολή των προπονητών στην εξέλιξη μιας ομάδας είναι πάντα καθοριστική, στο τέλος της βραδιάς το ατομικό ταλέντο των αθλητών είναι εκείνο που θα ολοκληρώνει τον ζωγραφικό πίνακα των επιτυχιών με την πιο καθοριστική και πιο όμορφη πινελιά.
Μετά το τέλος του ντέρμπι του Φαλήρου ο Εργκίν Αταμάν αποτύπωσε με απλές λέξεις την… κυνική πραγματικότητα στο σημερινό ευρωπαϊκό μπάσκετ: «Ο Ναν είναι ατομικά ο καλύτερος παίκτης αυτή τη στιγμή στη Euroleague». Δίκιο έχει! Και όποιος θέλει τα σκήπτρα του πρέπει να βρει πρώτα τρόπο να τον σταματήσει. Όπως συνέβαινε μια φορά κι έναν καιρό με τον Σπανούλη!
