Ο Hall of Famer, που κουνούσε το… δάχτυλο στους αντιπάλους, είχε δημιουργήσει ίδρυμα και ήθελε να γίνει γιατρός
Ντικέμπε Μουτόμπο Εμπολόντο Μουκάμπα Ζαν-Ζακ Γουαμουτόμπο. Αυτός που κουνούσε επιδεικτικά το δάχτυλό του, κίνηση-σήμα κατατεθέν, δεν μένει πια εδώ. Έδωσε επί δύο χρόνια τη μάχη με τον καρκίνο και έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 58 ετών. Είχε διαγνωστεί με καρκίνο στον εγκέφαλο τον Οκτώβριο του 2022. Όπως ακριβώς είχε χάσει τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Κανίντα, το 1991.
Ο Κονγκολεζοαμερικανός Hall of Famer, πρώτος κατά σειρά πρεσβευτής του ΝΒΑ, επί 18 έτη στο κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο, έμεινε γνωστός ως «Βουνό» -με το προσωνύμιο «Μάουντ Μουτόμπο»- για τις απίστευτες αμυντικές ικανότητές του. Τέσσερις σεζόν αναδείχθηκε κορυφαίος αμυντικός, τρεις σεζόν πρώτος μπλοκέρ, δύο σεζόν πρώτος σε ριμπάουντ και συμμετείχε σε οκτώ All-Star Games. Το 1991 είχε γίνει ντραφτ στο νούμερο 4 από τους Ντένβερ Νάγκετς. Είχε αγωνιστεί με τη φανέλα τους μέχρι και το 1996, όταν και μετακόμισε στην Ατλάντα για να παίξει για τους Χοκς. Την περίοδο 2001-02 αγωνίστηκε στους Φιλαδέλφεια 76ερς και μετά στους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, στους Νιου Γιορκ Νικς και, τέλος, στους Χιούστον Ρόκετς. Οι Χοκς και οι Νάγκετς έχουν αποσύρει τη φανέλα με το αγαπημένο του νούμερο, το «55». Το 2015 είχε ενταχθεί στο Naismith Hall of Fame.
TO ONOMA TOY
Το «Ντικέμπε», το πρώτο από τα ονόματά του, σημαίνει «μπανάνα» στα κονγκολέζικα. Έτσι έλεγε το ψιλόλιγνο μωρό της οικογένειας ο παππούς του στην Κινσάσα. Γιος διευθυντή σχολείου, ο Ντικέμπε είχε άλλα εννέα αδέλφια και ήθελε να γίνει γιατρός. Ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο, μετά με τις πολεμικές τέχνες, αλλά παραψήλωσε και το έριξε στο μπάσκετ. Και αυτό ερωτεύτηκε. Μια υποτροφία σε αμερικανικό κολέγιο του άνοιξε τον δρόμο για τη λαμπρή καριέρα που προαναφέρθηκε. Σύντομα έμαθε -πέρα από τις πέντε διαλέκτους της Κεντρικής Αφρικής και τα γαλλικά, που ήδη μιλούσε- αγγλικά, ισπανικά και πορτογαλικά. Στη λογική τού «μάθε τέχνη κι άσ’ τηνε», πήρε πτυχίο στη Γλωσσολογία και τη Διπλωματία.
Δεν τα χρειάστηκε, καθώς το μπάσκετ τού έδωσε αναγνωρισιμότητα και χρήμα. Το κούνημα του δαχτύλου έγινε μέρος του παιχνιδιού του. Η κίνηση «όχι, όχι, όχι» ύστερα από ένα μπλοκ γινόταν -προκλητικά κάποιες φορές- ένα νεύμα που σήμαινε ότι κανείς δεν περνά από εδώ. Το έκανε σε φωτογραφίες, στο κόκκινο χαλί, σε διαφημίσεις, παντού.
Μετά την αποχώρησή του από το NBA το 2009 επικεντρώθηκε στη φιλανθρωπία και στον ανθρωπισμό. Είχε δημιουργήσει το Ίδρυμα «Dikembe Mutombo» το 1997 για να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης στο Κονγκό και είχε βραβευτεί μεταξύ άλλων για τη συμβολή του στη μείωση της εξάπλωσης της πολιομυελίτιδας. Πάντα τον στοίχειωνε ο θάνατος της μητέρας του στη διάρκεια του δεύτερου πολέμου του Κονγκό το 1998. Η μητέρα του ήταν άρρωστη, έπειτα από πυροβολισμούς στους δρόμους οι στρατιώτες επέβαλαν απαγόρευση κυκλοφορίας και στην Κινσάσα και εμπόδισαν τον πατέρα του να μεταφέρει την άρρωστη μητέρα του σε ένα κοντινό νοσοκομείο. Περίπου μία ώρα αργότερα η αγαπημένη του μητέρα πέθανε στο σαλόνι τους.
